ΞΑΝΑΧΤΥΠΗΣΕ !

Αφού πότε ως προεδρεύων των διαδικασιών της Βουλής, πότε ως αποστολέας δελτίων Τύπου (του επιπέδου «κατόπιν ενεργειών μου») και πότε ως πανελίστας σε αγουροξυπνημένα πρωινάδικα, έχει καταφέρει να αναβαθμίσει το ρεπερτόριο της φαιδρότητας (περί τούτου, βοά ολόκληρο το… YouTube), είπε να μας διασκεδάσει για ακόμη μία φορά (και δυστυχώς όχι τελευταία) καταθέτοντας τις απόψεις του για το «φαινόμενο Μπαλτάκου». Εννοείται ότι μιλάω για τον τιτάνα της νεώτερης πολιτικής σκέψης Γιώργο Καλαντζή τον ημέτερο!

Να με συγχωρέσουν οι εχθροί του (όσοι πολλοί και να είναι οι καταραμένοι), αλλά εγώ έχω μεγάλη αδυναμία στα κατορθώματα του Γιώργου. Παιδιόθεν. Από τότε που τον μάρκαρε το σκληροτράχηλο  μπακ της ομάδας μας (γνωστό και ως… τόμαχοκ των Ποταμουδιών) και με το πρώτο «άγγιγμα γνωριμίας», τρέχαμε να τον βρούμε στο παραπλήσιο αγροτεμάχιο να σφαδάζει από πόνο στο δεξί (το λέω κομψά)… όργανο. Σας μιλάω για θεατρίνο ολκής.

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς που είστε και φιλοθεάμονες, αλλά αν ο Γιώργος δεν ακολουθούσε τον δύσκολο δρόμο της πολιτικής, θα μπορούσε να γινόταν ο θρύλος της ελληνικής επιθεώρησης και να «παίζει» αυτός (και μόνον αυτός) στο STAR και τον ΑΝΤ1 την ώρα του Σεφερλή. Φυσικό υποκριτικό ταλέντο, με ροπή στην… κοτσάνα.

Τι λέγαμε όμως; Γιατί παρασύρθηκα από τις θύμησες… Α, ναι, για τα όσα βγήκε και είπε προχθές περί Μπαλτάκου στον υπομονετικό (κάτι σαν Πόντιο… Ιώβ ένα πράμα) Νίκο Χαζαρίδη. Έσκισε το αστέρι μας. Θέλετε από ευφράδεια; Θέλετε από επιχειρήματα; Θέλετε από αέρα (κοπανιστό); Θέλετε από στυλ; Θέλετε από σοφία (εκ Πατριαρχείου ορμώμενη); Όλα τα είχε ο «δικός» μας. Και τα εκτόξευε αδιακρίτως…

Και δείτε τώρα πώς εφαρμόζει ο Γιώργος τις τακτικές του ποδοσφαίρου (βγαλμένες θαρρείς από σεμινάριο του Αλέφαντου σε εκπομπή του Τσουκαλά) στις πολιτικές του αντιπαραθέσεις, έτσι ώστε να αιφνιδιάζει τον «αμυντικό» και να διαλύει τα προπονητικά πλάνα από τα… αποδυτήρια. Κατ’ αρχάς, το καμάρι μας κάθεται και «διαβάζει» πολύ καλά τις αδυναμίες τού αντιπάλου και που, σε αυτήν την περίπτωση, δεν ήταν άλλες από εκείνες που εκδήλωσε στο πρόσφατο παρελθόν ο αναρχοάπλυτος (και καρναβαλιστής) βουλευτής της Καστοριάς (και του ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως, βεβαίως) Βαγγέλης Διαμαντόπουλος. Με το που βρήκε «τρύπα στην άμυνα», ο Γιώργος χτύπησε κατευθείαν. Μπορεί η ομάδα του (ξέρετε ποια) να έτρωγε το ένα τεμάχιο μετά το άλλο, μπορεί το κοντέρ να έγραφε εις βάρος της σκορ εξευτελισμού (ανάλογο με εκείνα που εισέπραττε ο Ολυμπιακός στα παλιά –καλά μας– χρόνια στο Τσάμπιονς Λινγκ), αλλά αυτός εκεί. Με τα μίτου και τα γιουρούσια.

Όμως –και εκ πείρας μιλώντας– με τη μπάλα στα περιστέρια, καριέρα ποδοσφαιριστή δεν κάνεις ούτε σε ομάδα του Τσάκα. Γιατί, ακόμη και σε αυτήν, πρέπει κάτι να αποδείξεις. Αντιθέτως, με τα «ποδοσφαιρικά προσόντα» του αειθαλούς Γιώργου, μπορείς κάλλιστα να διαπρέψεις ως νούμερο στη πολιτική. Να σε καλούν, ας πούμε, να μιλήσεις για τη νίλα του Σαμαρά κι εσύ να το γυρνάς στο τσάμικο με τις «σφαγές στα γουναράδικα». Να σε ρωτάνε για τη «ρόμπα» τον Μπαλτάκο κι εσύ να λες για τα όνειρα που βλέπουν στον ύπνο τους οι συνεργάτες σου. Να πηγαίνει η κουβέντα στις «γκρίζες» (και τόσο ταιριαστές με τις κατάμαυρες της Χρυσής Αυγής) πρωτοβουλίες του αντικομουνιστή–Γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου κι εσύ να τα ρίχνεις στη… ΔΗΜΑΡ!

Ε, λοιπόν, όσο υπομονετικός και ανεκτικός ακροατής να είσαι, όσο και να έχεις γαλουχηθεί μέσα στην ευγένεια και τον πολιτισμό, κάποια στιγμή, δε μπορεί, θα τις πάρεις τις ανάποδές σου και θα ξεσπάσεις. Και πάνω στο κακό, θα σου ξεφύγει και το άλλο το αναίσχυντο και πεζοδρομιακό, με τον τόπο και το αιδοίο. Άνθρωπος είσαι και… λυγίζεις.

Εντάξει, το παραδέχομαι, γήπεδο το κάναμε σήμερα, αλλά με τέτοιον πρωταγωνιστή, νομίζετε πως είχαμε κι άλλες επιλογές;