ΝΙΓΡΙΤΑ Ή ΕΛΛΑΔΑ;

Η ποιότητα και το επίπεδο της Δημοκρατίας και του Πολιτισμού μιας χώρας καθρεφτίζεται στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι μειονότητες και οι φυλακισμένοι. Πάνω σε αυτές τις δύο «ιδιαίτερες ομάδες» του «έξω πληθυσμού» δοκιμάζεται η συλλογική μας ανθρωπιά. Με την ανοχή και την αντοχή μας στο «διαφορετικό». Με τη μεταχείρισή μας στο «έκπτωτο».

Μετά από τα όσα τραγικά και αποτρόπαια συνέβησαν στις φυλακές της Νιγρίτας, φοβάμαι πως οι εκεί ανθρωποφύλακες–βασανιστές δεν είναι μία «μικρή μειοψηφία», αλλά η μεγάλη βουβή σαβούρα που σιγοβράζει μέσα στην «κοινωνική μας χύτρα» και ψάχνει συνεχώς «αιτίες», «αφορμές» και «δικαιολογίες» για να απασφαλίσει τις βαλβίδες της βαρβαρότητας. Θα αρκούσε μόνο μία μικρή περιήγηση στους διαδικτυακούς διαλόγους, για να αντιληφθεί κανείς το εύρος αυτού του «βρασμού» και τις «περιπολίες του τέρατος» στις καθ’ ημάς συνειδήσεις.

Η ευκολία με την οποία δεκαπέντε σωφρονιστικοί υπάλληλοι μετατράπηκαν ξαφνικά σε αγριάνθρωπους και «πρόθυμους δολοφόνους», συνιστά τη μεγαλύτερη απειλή για τη Δημοκρατία. Όταν η «ατζέντα της αυτοδικίας» εκδηλώνεται με τόσο εμφαντικό τρόπο σε δημόσιους χώρους –και μάλιστα σε αυτούς που, υποτίθεται, «διαφεντεύει» το υπουργείο Δικαιοσύνης– η σήψη παύει να είναι περιθωριακή και ο «εντός μας κανιβαλισμός» αποκτά πλειοψηφικά χαρακτηριστικά.

Ίσως ακουστεί υπερβολικό, αλλά η «κουλτούρα της βίας» τείνει πλέον να γίνει θεσμική. Να αποκτήσει «χαρακτήρα νομιμότητας». Να μετατρέψει το έγκλημα σε «συναίσθημα εκδίκησης» και τις ομαδικές φρικαλεότητες σε πράξη «λαϊκής εκτόνωσης». Μην παραξενευτείτε, αλλά ο πιο ασφαλής (και πρόσφορος) χώρος για να «προετοιμαστεί» αυτή η κοινωνική μετάλλαξη είναι οι φυλακές και τα στρατόπεδα κράτησης. Εκεί μέσα συντελείται σήμερα το «πείραμα» της εκτροπής. Εκεί πλάθονται και εκπαιδεύονται οι σύγχρονοι Θεοφιλογιάννηδες, οι Μάλλιοι και οι Μπάμπαλοι. Στις θερμοκοιτίδες του κρατικού μίσους και στα «ένστολα εργαστήρια» του ρατσιστικού μίσους.

Το δυστύχημα με την ελληνική κοινωνία είναι ότι δεν αντιμετώπισε ποτέ τις φυλακές ως «δείγμα δημοκρατίας». Δεν έκατσε ποτέ να «μετρήσει» την ποιότητα του «σωφρονισμού» με τις αξίες που πρέπει να διέπουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Και δε μπόρεσε ποτέ να κατανοήσει ότι οι φυλακές και τα δικαιώματα των κρατουμένων όχι μόνο μας αφορούν όλους, αλλά αποτελούν και κρίσιμο στοιχείο του επιπέδου ελευθεριών και πολιτισμών μιας χώρας.

Για όλα τα παραπάνω, θαυμάζω και εκτιμώ αφάνταστα την κινηματική δράση των αντιεξουσιαστών που, ως συνήθως, αυτοί πρώτοι «έπιασαν το νόημα» της πολιτικής διάστασης του «σωφρονισμού» και το τι συμβαίνει πίσω από τους τοίχους και τα κάγκελά του. Άλλωστε, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλη αυτή η δυσωδία από τις φυλακές της Νιγρίτας ξεσκεπάστηκε μέσα από από μία επιστολή στο Indymedia.

Αυτό που ήθελε να κλείσει ο Άδωνις και ο Βορίδης. Τυχαίο (δις);