ΓΙΑ ΕΝΑ ΞΕΠΛΥΜΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ...

Τη θυμάστε τη στιγμή. Χρειάστηκε ο «Θεός της Ελλάδος» για να κόψει αυτή πρώτη το νήμα στα 100 μέτρα με εμπόδια στην Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης και κάπως έτσι να περάσει στη συλλογική μας παιδεία η φράση που θα στοιχειώσει το «εθνικό μας θυμικό»: Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!

Επάνω σε αυτόν τον «χειμαρρώδη πανηγυρισμό» έμελε να στηθεί κι όλος ο μετέπειτα «ντοπαρισμένος μας εγωισμός». Η επικοινωνιακή δύναμη που σκορπούσε το «σύνθημα» της Πατουλίδου ξεπέρασε τα φυσιολογικά όρια ενός νικηφόρου ξεσπάσματος και γινόταν το άγγελμα ενός «πατριωτισμού» ο οποίος καθοδηγούνταν από τα γηπεδικά ορμέμφυτα και τις οπαδικές εκτονώσεις. Άτσαλος, αμόρφωτος, και υπεροπτικός. Μέσα από την τραχιά φωνή της αθλήτριας, η Ελλάδα φορτίστηκε από ένα «πνεύμα αήττητου». Ντύθηκε με σημαίες και άρχισε να ζει και να απολαμβάνει την απόλυτη παραδοξολογία. Τον απόλυτο μύθο. Κι αν κάτι άλλο πήγε να ψελλίσει σε εκείνο το πανέμορφο τραγούδι της η Αφροδίτη Μάνου, αυτό έγινε αέρας και σκόρπισε μέσα στη νεοελληνική δίνη. Το Για Ποια Ελλάδα έμοιαζε ξένο και βουβό μπροστά στον ορυμαγδό. Και αταίριαστο εντελώς σε μία χώρα που ζούσε τη μεγάλη φενάκη του εκσυγχρονισμού.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Η Ελλάδα της Βούλας Πατουλίδου κομματιάστηκε πάνω στα «κουλουάρ της ευδαιμονίας», τα στάδια ερήμωσαν, οι αθλητές μετακόμισαν στα δικαστήρια για να αποδείξουν την καθαρότητα των επιτυχιών τους, τα «νικηφόρα μας κύτταρα» έγιναν σκόνη και τα «άλλα μας παιδιά», εκείνα των σπουδών, της μελέτης, των τεχνών, της επιστήμης, θα γίνουν τα αποπαίδια της κρίσης. Για τους δικούς τους άθλους, τους δικούς τους κόπους, δε θα βρεθεί καμία πατρίδα. Κανένας καημός και καμία αγωνία.

Πάνω σε αυτά τα αποκαΐδια θα έρθει να «επενδύσει» η σκοτεινιά του φασισμού. Ο «ραφιναρισμένος λαϊκισμός» της εικοσαετίας των «σοσιαλιστών» θα βρει διέξοδο στις αγενείς και περιθωριακές μάζες τις μεταολυμπιακής μας κραιπάλης και θα μεταφέρει ανεμπόδιστα τη ρατσιστική ανεκδοτολογία της Κωστοπουλικής κουλτούρας, στη ναζιστική αρένα της νύχτας.

Το σύνθημα της Βούλας, από ξέσπασμα χαράς θα γίνει ιαχή βαρβαρότητας. Θα «επενδύσει» τις «εξορμήσεις καθαρότητας» και θα καθαγιάσει τις δολοφονικές επιθέσεις στους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους, τους αναρχικούς, τους κομμουνιστές…

Και ενώ κάποιοι θα περίμεναν να βγει η «μάχιμη Πατουλίδου» και να υψώσει το ανάστημά της απέναντι σε αυτήν την προσβολή και τη χυδαιότητα, να σταθεί ολόρθη απέναντι από την κτηνωδία της χρυσαυγίτικης συμμορίας και να γίνει παράδειγμα ήθους και δημοκρατίας, αυτή επέλεξε να την… ξεπλύνει στο κανάλι–πλυντήριο των νεοναζιστών. Πενήντα λεπτά στο γκαιμπελικό Κontra, δίπλα–δίπλα με τον ψυχοπαθή πιστολέρο.

Από αυτό το απίθανο πολιτικό και φυλετικό ξεφάντωμα της Βούλας Πατουλίδου (και –υπενθυμίζω– υποπλοιάρχου του Πολεμικού μας Ναυτικού) επιλέγω τα παρακάτω προς γνώση και παραδειγματισμό. Και για να δείτε, πως τίποτε τελικά δεν είναι τυχαίο.

Σκηνή πρώτη: Βλέπετε ο καθένας προσπαθεί να την ρίξει αλλά τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής δεν φεύγουν. Και γιατί δεν φεύγουν; Γιατί δεν υπάρχει ούτε μια τόση δα μικρή αλήθεια για όσα λένε…

Σκηνή δεύτερη και αναφερόμενη στην, κατά τη γνώμη της, αντιδημοκρατική και αντισυνταγματική δίωξη κατά της ναζιστικής οργάνωσης: Πότε έχουμε δημοκρατία; Τις μονές μέρες έχουμε δημοκρατία και τις ζυγές κάνουμε ό,τι θέλουμε;

Σκηνή τρίτη: Όταν έχω εγώ άνθρωπο φίλο, ο οποίος είναι μέσα στη ΝΑΣΑ και χαλάει ένα μηχάνημα και είναι κάθε καρυδιάς καρύδι εκεί από όλους τους τόπους άνθρωποι και αυτός παίρνει ένα καλαμάκι και το φτιάχνει, δεν το έκανε κανένας άλλος, το δαιμονισμένο μυαλό ενός Έλληνα το έκανε…

Σκηνή τέταρτη: Πολλοί έλεγαν ότι οι Έλληνες ως φυλή δεν έχουμε καμία συνέχεια. Ούτε καν στη γλώσσα. Εγώ τότε γιατί στο τώρα 2014 μπορώ και διαβάζω όλα τα ψηφιδωτά και τα ανάγλυφα που ήταν του τότε; Του προ Χριστόν;

Και για το τέλος, μία σκηνή με… διάλογο:

Κασιδιάρης: Επειδή μιλάμε για την συνέχεια του ελληνικού φύλου, ο ζεϊμπέκικος ρυθμός είναι αρχαίος ελληνικός και αποδεικνύει όχι μόνο ότι είμαστε συνέχεια των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και ότι ναι υπάρχει ελληνική φυλή και είμαστε πνευματικά καλύτεροι από Γερμανούς και λοιπούς που σήμερα μας καταδιώκουν. Είμαστε καλή ποιότητα οι Έλληνες. 

Πατουλίδου: Αυτό δεν αντέχουνε!

Το ότι εμείς εδώ πάνω την «αντέξαμε» και ως κέρινο ομοίωμα, είναι κάτι που με υπερβαίνει… φυλετικώς.