ΧΛΙΔΕΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑΣ

Θα το πω: Φοβάμαι αυτούς που λένε ότι είναι οι καλύτεροι. Φοβάμαι αυτούς που λένε ότι τα ξέρουν όλα. Φοβάμαι αυτούς που έχουν λύσεις για όλα. Φοβάμαι τους πρώτους μεταξύ ίσων. Φοβάμαι τους υπερόπτες και τους σωτήρες. Φοβάμαι αυτούς που διαλαλούν «αλλαγές». Φοβάμαι τις λέξεις που έγιναν σύνθημα ευκαιρίας. Φοβάμαι τους «μοναδικούς» και τους «καταξιωμένους».

Ποτέ άλλοτε ο Κωστής Σιμιτσής δεν είχε χρησιμοποιήσει με τόσο «εκκωφαντικό» τρόπο τα «πρωτεία» του. Ποτέ άλλοτε από αυτόν τόσος ναρκισσισμός και τόση σιγουριά. Ποτέ άλλοτε τόση αμετροέπεια. Τόσος κομπασμός. Τόση «εγωιστική χλίδα». Και ποτέ άλλοτε δυόμιση χιλιάδες λέξεις για να περιγράψουν το τίποτα και το αόριστο.

Την περασμένη Τετάρτη, ο Κωστής Σιμιτσής πλειοδότησε στον πόνο, αποθέωσε το αυτονόητο και έστησε για λαϊκό προσκύνημα το «τοτέμ του ΕΣΠΑ». Και ήταν όλοι εκεί. Οι βουλευτές που υπέγραψαν με την ψήφο τους τα απάνθρωπα Μνημόνια και τα Μεσοπρόθεσμα, οι συνεργάτες του που ακολούθησαν πιστά τις κυβερνητικές διαταγές, εκείνοι που με την ψήφο τους στήριξαν και εδραίωσαν την κοινωνική βαρβαρότητα και το πολιτικό άγος. Και ήταν εκεί για να συνεχίσουν…

Τόση υποκρισία μαζεμένη δε θα μπορούσε να υπάρξει. Τόσο θράσος και τόσος κυνισμός. Τόσος βερμπαλισμός. Τόση έπαρση … Και τόση καλοπέραση. Καλοντυμένοι, λουσάτοι και ευτυχισμένοι σε μία επίδειξη νεοπλουτίστικου ήθους και αστικού καθωσπρεπισμού. Σε ένα ρεσιτάλ υπερήφανης κενότητας. Ατσαλάκωτοι, γραβατωμένοι, κομμωτηριακές, tabletάδες, «σοσιαλιστές», ροταριανοί, «εθελοντές»… Αντάμα στο ξεφάντωμα της εξουσίας. Ξύλινα πλακέ ανθρωπάκια βγαλμένα μέσα από την ψυχρή οθόνη του video wall. 

Και λόγια, λόγια, λόγια... Ίδια κι όμοια με εκείνα του ποιητή. Ψεύτικα και μεγάλα. Από πού ν’ αρχίσω και που να τελειώσω. Από το σχέδιο της πόλης που αποφασίστηκε ύστερα από πλατιά και ουσιαστική διαβούλευση, από τη δειλή ανάκαμψη της επιχειρηματικότητας, από το ότι ο Δήμος μας είναι από τους πρώτους στην Ελλάδα σε κοινωνικό έργο, από τις μελέτες για το στρατόπεδο Ασημακοπούλου, από την ανακούφιση των ανήμπορων συμπολιτών, από την προώθηση του τουρισμού, από τις θερμοκοιτίδες επιχειρήσεων και τις νεοφυείς επιχειρήσεις, από, από, από…

Και ξανά–μανά και φτου κι απ’ την αρχή: για τη βιοκλιματική αναβάθμιση όλου του Δήμου, για την ενεργειακή εξοικονόμηση σε όλα τα δημοτικά κτήρια, για την

αξιοποίηση του παλιού Νοσοκομείου και του στρατοπέδου Ασημακοπούλου, για την κατασκευή δρόμων και έργων υποδομής στο Περιγιάλι, για τις αστικές αναπλάσεις στον Άγιο Ιωάννη, στο Καρνάγιο, στην πλατεία Νικοτσάρα, στην οδό Κουντουριώτη, στη Νέα Καρβάλη, στον Αμυγδαλεώνα, για το μεγάλο έργο της Περιμετρικής, για την αποκέντρωση σε ενδοδημοτικό επίπεδο, για την φωνή στις τοπικές κοινωνίες, για, για, για…

Σταματάω εδώ και ζητάω από τη Χρυσούλα Βακιρτζή να με συγχωρέσει. Δεν την αφορούν διόλου αυτά. Κι αν κάποτε το θελήσει, ας ανοίξει να διαβάσει ξανά την παλιά ηλεκτρονική μας αλληλογραφία. Θα με καταλάβει. Αυτή μόνο. Και μου αρκεί…