Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΦΑΝΦΑΡΑΣ ΚΑΙ Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΡΑΜΦΟΣ

Σύντροφοί μου ποιητές και φιλόσοφοι, τι είναι αυτό που έχω πάθει; Είμαι τόσες μέρες πάνω από το twitter του Ποταμιού και δε λέω να ξεκολλήσω. Τόση «δόση» βαθέως νοήματος, έχω να πάρω από τότε που άκουσα τον ποιητή Φανφάρα να απαγγέλει το ποιητικό έπος Ο Σκοταδόψυχος, τους στίχους του οποίου παραθέτω ευθύς αμέσως, ως «πνευματικό μέτρο» για τις συγκρίσεις που θα ακολουθήσουν:

Φαρμάκι έχω στην ψυχή / φέρνει μαυρίλα θολερή / στα στήθια μου

Νύχτα αξημέρωτη ξανά / με το πιοτό της με κερνά / εβίβα μου

Σκοτάδι πίνω για πιοτό / πω, πω, πω, πωπω, πωπω

Ντέφι της λύσσας μου κρατώ / πω, πω, πω, πω, πω, πω

Και το μυαλό μου είναι θολό / πω, πω, πω, πω! πω! πω! πω!

Πάμε τώρα να αφουγκραστούμε και τα συγκλονιστικά έπη του φιλοσόφου Στέλιου Ράμφου, έτσι όπως ανακοινώθηκαν από τη… σκηνή του Ποταμιού, υπό το βλέμμα του συνεπαρμένου «επικεφαλής» του (λέγε με Σταύρο). Κάθεστε; Αρχίζουμε!

Τον χρόνο μας τον διέπει ένα παρελθοντικό μέλλον...

Έλααααα ρεεεε… Κι εγώ που μέχρι χθες ήξερα ότι το χρόνο μου τον διέπουν οι σωματικές μου ανάγκες και οι γενετήσιες ορμές μου ήταν λάθος, ε; Κοίτα τι μαθαίνω ο πεζός! Δηλαδή κάθε μέρα μπαινοβγαίνω από το παρελθόν στο μέλλον (και τούμπαλιν) χωρίς να το ξέρω. Πςςςςςςςς… Γαμάτο!    

Ο χρόνος μπορεί να φέρει αλλαγή, μετάλλαξη, αναγέννηση, όχι όταν εμείς αλλάζουμε στον χρόνο, αλλά όταν εμείς αλλάξουμε τον χρόνο…

Α γεια σου, γιατί με είχε καταμπερδέψει εκείνος ο Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης που τα ήθελε όλα εντελώς αντίθετα. Άρα τι κάνουμε; Την «πέφτω» στο χρόνο κι αρχίζω το μπίρι–μπίρι μέχρι να τον αλλάξω; Καλά, το έχω… Χρόνια κνίτης, μία στρατολογία δε θα καταφέρω;   

Ο χρόνος παύει να έχει ηθικό χαρακτήρα όταν επικρατεί ο γεωλογικός μέλλοντας έναντι του ηθικού μέλλοντα…

Μισό, γιατί κώλωσα τώρα. Χρόνος, ήθος και γεωλογία! Χμμμμ… Σα να λέμε μια αέναη κάθαρση στο άκτιστο σύμπαν του επαναστατικού προτσές; Το «έπιασα» με την πρώτη ή χρειάζομαι κι άλλη προσπάθεια;

Αν πάνε όλα κατ’ ευχήν, στο μέλλον που ανοίγεται δεν θα πάνε όλα κατ' ανάγκη καλύτερα ή χειρότερα…

Μωρέ, στο τρις χειρότερα θα πάνε αν αρχίσουμε τις ευχές, αλλά αν είναι να το φιλοσοφήσουμε, οκέι. Να ανακατέψουμε λίγο «μέλλον» με «ανάγκη», να προσθέσουμε και δύο πρέζες «οράματος» κι άσε από κάτω τους χάχες να θαυμάζουν τα… μαγειρέματα

Και τον Σταύρο να ηδονίζεται από τις… οσμές.

Άντε, και την άλλη φορά μια βραδιά ποίησης με τον Μπογδάνο. Για να σκάσει και ο… Φανφάρας!