Ο ΜΙΚΗΣ ΚΑΙ Η ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε.

Είναι Μάρτιος του ‘76 και ο Μίκης Θεοδωράκης επισκέπτεται την Καβάλα για πρώτη φορά μετά την πτώση της Χούντας με μία ορχήστρα φοιτητών από το Αριστοτέλειο. Φωτογραφίζονται όλοι μαζί στο κυκλικό παρκάκι απέναντι από τη Μυροβόλο. Το βράδυ της ίδιας μέρας είχε προγραμματιστεί η συναυλία τους στο Αττικόν. Η πόλη τότε αριθμούσε έξι κινηματογράφους και μερικοί από αυτούς έπαιζαν τον Θίασο, τα Τραγούδια Της Φωτιάς, το 1900, τον Άνθρωπο Από Μάρμαρο… Η μεταπολίτευση κρατούσε ακόμη!

Εγώ στα 18 μου και Κνίτης. Η άφιξη του Μίκη προμηνύει την πραγματοποίηση ενός μεγάλου ονείρου. Να τον δω επιτέλους μπροστά μου και να τον ακούσω ζωντανά. Ο μύθος του, άσβεστος. Η λατρεία μου, ασίγαστη. Περιμένω πώς και πώς την ώρα. Ο κύριος Φώτης Φαρμάκης, διευθυντής εκείνα τα χρόνια του Αττικόν, μου υπόσχεται την παρακολούθηση της απογευματινής πρόβας…

Και τότε «έρχεται» η απόφαση–διαταγή: το ΚΚΕ και η ΚΝΕ απαγορεύουν στα μέλη τους να παραβρεθούν στη συναυλία, με το αιτιολογικό ότι ο Μίκης «κινείται» προς την… ΕΔΑ! Και κάτι άλλα που ακόμη δε μπορούσα να «πιάσω». Ότι έγινε οπορτουνιστής, ότι έχει απομακρυνθεί από το «λαϊκό κίνημα», ότι φλερτάρει με την αστική τάξη… Απορώ και «παθαίνω πλάκα», άλλα δε δείχνω καμία προθυμία να «υπακούσω». «Αντάρτικο» πρώτο!

Το βράδυ ήμουν εκεί μαζί με τον πατέρα μου. Κόσμος λιγοστός. Παλιοί ΕΔΑΐτες και Λαμπράκηδες, στελέχη και μέλη του ΚΚΕ Εσωτερικού, κάποιοι από το Κέντρο. Παρακολουθώ απογειωμένος από τα μπροστινά καθίσματα. Σε απόσταση μίας ανάσας να διευθύνει ο Μίκης. Τα χέρια του, φτερούγες αρχαγγέλου. Το κορμί του να δονεί το σύμπαν. Ακούω από τον ίδιο το Χρυσοπράσινο Φύλλο…

Τη μεθεπόμενη, η μη «συμμόρφωση προς τας υποδείξεις» γίνεται θέμα στη εφημερίδα Καβάλα. Με επιστολή του, ο αείμνηστος Λευτέρης Αγουρίδης κατακεραυνώνει την απόφαση του ΚΚΕ και επαινεί τις «δύο τολμηρές εξαιρέσεις». Τι το ήθελε…

Βρίσκομαι στριμωγμένος σε ένα στενό γραφείο, απέναντι από αυτούς που απαρτίζουν το «παραπάνω όργανο». Μου προσάπτουν μομφές «ιδεολογικής χαλάρωσης» και μου υπενθυμίζουν «αρχές» και «καταστατικά». Κι εκείνη τη «αταλάντευτη πίστη» που πρέπει να επιδεικνύω στη «σοφία της καθοδήγησης». Βγήκα χωρίς να πω τίποτα, άλλα αμετανόητος. Και με ένα τραγούδι μέσα μου. Από εκείνα, Τα Λιανατράγουδα της Πικρής Πατρίδας…

Η «ανακάλυψη» της ιστορικής φωτογραφίας ανήκει στον Γιάννη Τσίγκα. Τη βρήκε (ψάχνοντας γι’ άλλα) στον εξαιρετικά πολύτιμο ιστότοπο mikistheodorakis.gr.