ΣΕΜΝΑΑΑΑ...

Κακά τα ψέματα. Η επίσκεψη της Γιάννας Αγγελοπούλου–Δασκαλάκη στον Αλέξη Τσίπρα ήταν μία μεγάλη επικοινωνιακή γκάφα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ! Και σπεύδω εξ αρχής να τονίσω ότι κάτι τέτοιες αποκοτιές δε συγκαταλέγονται στις συμμαχικές προτάσεις του Λένιν, το όνομα του οποίου ετέθη ως «παράδειγμα» στην πρόσφατη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

Θα ρωτήσετε: υποκρύπτει κάτι το… πονηρόν η συνάντηση; Το πιθανότερο όχι. Εξαιρουμένης της ολίγον… φαντασμαγορικής και «έξω καρδιά» διάθεσης –στα όρια του πολιτικού κιτς, θα προσέθετα– τίποτε, ή σχεδόν τίποτε, δε σε προϊδεάζει για «δεύτερες σκέψεις». Άντε να πεις ότι η Γιάννα μπορεί και να «φλερτάρει» με τα… νέα τζάκια.

Ο Τσίπρας όμως; Η Αριστερά που εκπροσωπεί; Πόσο μπορεί να τανύσει το λάστιχο του «πλατέματος»; Μέχρι πού μπορεί να ανοίξει η «βεντάλια των επαφών»; Και οι συμβολισμοί; Τα μηνύματα προς την κοινωνία;

Ακούω την «επίσημη εκδοχή»: η συνάντηση –λέει– ήταν στο πλαίσιο του «θεσμικού του ρόλου»! Να το δεχτώ, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι για τις αρνήσεις και τα ταξικά επαναστατιλίκια υπάρχουν το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όμως, τι ακριβώς είναι το Ίδρυμα Κλίντον και τι θεσμικό ρόλο κατέχει σε αυτό η κυρία Αγγελοπούλου που να δικαιολογεί την επίκληση του παραπάνω λόγου; Ένα πρόχειρο γκουγκλάρισμα θα ήταν αρκούντως διαφωτιστικό ως προς τις διαπιστώσεις. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Πρώτον: το Ίδρυμα Κλίντον είναι μία καθαρά «ιδιωτική υπόθεση» και, ως εκ τούτου, ουδεμία «θεσμική υποχρέωση» προκύπτει για τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Δεύτερον: η κυρία Αγγελοπούλου δεν κατέχει κανέναν θεσμικό ρόλο στο ίδρυμα και η μόνη αναφορά που συνοδεύει το όνομά της είναι αυτή του «μέλους». Τρίτον: αυτό που ουσιαστικά πράττει η κυρία Αγγελοπούλου είναι να «πρακτορεύει» τη δικιά της ιδέα για το συνέδριο του καλοκαιριού. Άρα, ο θεσμικός της ρόλος εξαντλείται σε ένα απλό… μανατζάρισμα.

Και τώρα οι (μετά πολλών αγωνιών) ερωτήσεις: είναι ή δεν είναι κομματάκι «κουλό» ένας ηγέτης της Αριστεράς να κάθεται (εβδομήντα πέντε ολόκληρα λεπτά, παρακαλώ) να κουβεντιάζει για ένα συνέδριο που ο πολιτικός του πυρήνας είναι τίγκα στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό και ζέχνει ακόμη από τη μυρωδιά δεκάδων ιμπεριαλιστικών πολέμων; Γι’ αυτό, ακόμη και μία ευγενική άρνηση προς το Ίδρυμα, θα ήταν μεγάλη χάρη και υποχώρηση.

Και συνεχίζω: το πρόσωπο της κυρίας Αγγελοπούλου είναι ή δεν είναι για την Αριστερά ένα πρόσωπο που συνδέθηκε με τη μεγαλύτερη πολιτική, κοινωνική και οικονομική φενάκη της μεταπολιτευτικής περιόδου; Είναι ή δεν είναι αυτή που ανέχονταν (ή και επέβαλε;) το φίμωμα της Αριστεράς και όλων όσων εκφράζονταν ενάντια στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Είναι ή δεν είναι αυτή που με τη στάση της επικροτούσε το ξύλο που έριχναν τα ΜΑΤ στους… ανθέλληνες διαδηλωτές; Είναι ή δεν είναι αυτή που θαύμαζε το «εργολαβικό πάθος» και την ασφαλίτικη συνεισφορά του Zeppelin; Αυτή δεν ήταν που «ξέχασε» τους θανάτους τόσων και τόσων εργατών στο… εθνικό θυσιαστήριο των αγώνων; Αυτή που πρώτη «πέταξε» την πιο καλοστημένη ιδέα της άμισθης εργασίας μέσω του εθελοντισμού;

Μα και τα άλλα: ξεχάστηκαν τα κατορθώματά της στον Ελεύθερο Τύπο; Στη Χαλυβουργική; Ένας δεν έκατσε να μετρήσει τους απολυμένους από αυτές τις επιχειρήσεις;

Αυτά σκεφτόμενος, μου ήρθε και η «φλασιά»: τι θα λέγατε, ρε σύντροφοι, να πάτε να δείτε εκείνη την ταινία του Μπονιουέλ που μιλούσε γι’ αυτήν τη άτιμη την Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας; Δε θα ήταν ένα καλό «ζέσταμα» για τα όσα έρχονται; Ή το πήγα πολύ μακριά;