ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ;

Πριν από περίπου δύο εβδομάδες, η Νομαρχιακή Επιτροπή Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ, επιδεικνύοντας υπέρμετρη σπουδή και… σβελτάδα, απάντησε σε δημοσιεύματα που αφορούσαν στον τρόπο συγκρότησης των ψηφοδελτίων των βουλευτικών εκλογών, τονίζοντας (εμφαντικά, θα έλεγα) ότι σε κάθε περίπτωση, στις επερχόμενες διαδικασίες θα τηρηθεί το… γράμμα του καταστατικού. Άσχετα αν εκείνο το κείμενο «σήκωνε μεγάλη κουβέντα» (μέρος αυτής, εδώ: http://gavrefl.blogspot.gr/2014/10/blog-post_22.html), η ετοιμότητα των στελεχών της Νομαρχιακής καταγράφεται ως μία φυσιολογική και λογική αντίδραση στις υποτιθέμενες (;) διαρροές ονομάτων.

Να όμως που δημοσιεύματα πολύ πιο μεγάλης σημασίας και σοβαρότητας –που εδώ και κάμποσους μήνες κινούνται πλέον στα όρια του πολιτικού κανιβαλισμού– παραμένουν στη σκιά του «κομματικού ενδιαφέροντος», αφήνοντας τους εμπνευστές τους (ή μάλλον τον… εμπνευστή τους) να αλωνίζει με ψεύδη, λοιδορίες και συκοφαντίες. Προς επίρρωση τούτων, παραθέτω αυτούσιο δείγμα του «ενδιαφέροντός» του και επανέρχομαι:

Ο Σάββας Εμινίδης ίσως είναι το μικρότερο πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ Καβάλας. Μαθαίνω ότι ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης, που έχει εδώ και καιρό κηρύξει τον πόλεμο εναντίον των αδελφών Ιωαννίδη, φοβούμενος ότι θα τον κόψουν τον δρόμο για το κοινοβούλιο, μάζεψε υπογραφές στελεχών του κόμματος κάτω από την επιστολή που έστειλε στη Κουμουνδούρου, διαμαρτυρόμενος για την κομματική κυριαρχία των Ιωανίδηδων. Φυσικά ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης που επί χρόνια ήταν φίλος του κόμματος, τώρα διεκδικεί θέση και θέλει να ελέγξει τον πολιτικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ στη Καβάλα. Και φυσικά γνωρίζουν στην Κουμουνδούρου πολύ καλά ποιος είναι και τι και ξέρουν ότι όταν το κόμμα ήταν με το ένα πόδι εκτός Βουλής, μόνον αυτούς που καταγγέλλουν κάλυπταν τα περισσότερα έξοδα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, βάζοντας λεφτά από τη τσέπη τους. Αυτοί που σήμερα φωνάζουν είχαν καβούρια και σφύριζαν κλέφτικα.

Έχει περάσει μία ολόκληρη εβδομάδα από τη δημοσίευση αυτού του πέρα για πέρα διασπαστικού και υποβολιμαίου παραπολιτικού σχολίου, αλλά κανενός το αυτί δε φαίνεται να ιδρώνει εκεί στην (τόσο ευαίσθητη για άλλα) Νομαρχιακή Επιτροπή. Κανένα από τα μέλη της δεν τόλμησε να πάρει την πρωτοβουλία και να βγει να «καλύψει» τον σύντροφό τους, τον οποίο κατακρεουργούσε πολιτικά και ηθικά ο εν λόγω… εμπνευστής. Την πάπια, όλοι. Σα να μη συμβαίνει τίποτε…

Αναρωτιέμαι λοιπόν: αν στη θέση του Δημήτρη Εμμανουηλίδη ήταν (τα ονόματα ενδεικτικά) ο Κώστας Μορφίδης, ο Σωτήρης Σωτηριάδης, η Έλσα Σπανουδάκη, θα κρατούσε την ίδια «αδιάφορη» στάση η Νομαρχιακή Επιτροπή; Θα παρέμενε άλαλη και βουβή; Θα άφηνε τα μέλη του κόμματός της εκτεθειμένα στις ποταπές ορέξεις του κάθε δημόσιου γραφιά; Αν η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι «ναι», τότε μάλλον θα έχουν χάσει πολλά «επεισόδια» από την ιστορία και το ήθος της Αριστεράς. Ξεκάθαρα και τελειωμένα πράγματα.

Φρονώ όμως πως η επιλογή να το «βουλώσουν» και να μην «ασχοληθούν» με τα όσα καταγράφει η «διαρροή» είναι μία συνειδητή πράξη «αδειάσματος» του συντρόφους τους που, κακά τα ψέματα, η πρωτιά του σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις έχει «μουδιάσει» πολλά από τα παλαιότερα αισθήματα που έτρεφαν γι’ αυτόν.

Κι επειδή οι μέρες είναι πονηρές (μην πω παμπόνηρες), ας μας διαφωτίσουν οι σύντροφοι της Νομαρχιακής: έχουν εκλείψει οι λόγοι που ανάγκασαν κάποτε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να κηρύξουν «επικοινωνιακό εμπάργκο» στα Μέσα του συγκεκριμένου εκδότη; Επαναπροσλήφθηκαν οι απολυμένοι δημοσιογράφοι και εργαζόμενοι και δεν το μάθαμε; Ή μήπως κάποιες δικαστικές αποφάσεις αποτελούν και κριτήριο «πολιτικής αθωότητας»; Το ρωτάω γιατί πολλά τα (ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΑ) σούρτα–φέρτα τώρα τελευταία στη συγκεκριμένη συχνότητα.

Υ.Γ.:

Για ιστορικούς λόγους, κρατάω ακόμη στο αρχείο μου ορισμένα κουπόνια που πιστοποιούν την (ελάχιστη) οικονομική μου συνεισφορά στις περιόδους που ο Συνασπισμός «έμπαινε δεν έμπαινε» στη Βουλή. Άρα, απαλλάσσομαι (πιστεύω) και από την μομφή του… καβουράκια. Το ότι την κατηγόρια αυτήν την εκτοξεύουν σήμερα εκείνοι που στήριξαν με νύχια και με δόντια (ή και με… σάλιο) τα κόμματα που έμπαιναν πανίσχυρα και αυτοδύναμα στη Βουλή, είναι απλά μία μικρή λεπτομέρεια. Όπως λεπτομέρεια είναι και το γεγονός ότι κάποιοι που «ζούσαν» έξω από τα κόμματα της Αριστεράς «μάτωναν» (και όχι μόνο οικονομικά) σε κάτι απεργίες είκοσι και τριάντα ημερών, βρισκόμενοι μάλιστα στην πρώτη γραμμή των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων. Αυτό το τελευταίο, έτσι μπας και μάθει κάτι και η… Κουμουνδούρου.