ΔΕΞΙΟΣΤΡΟΦΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ

Λίγο πριν από τις Δημοτικές Εκλογές, η Δήμητρα Τσανάκα με τίμησε με την (ανέλπιστη, είναι αλήθεια) πρότασή της να είμαι εγώ αυτός που θα σχεδιάσει και θα οργανώσει το πολιτιστικό πρόγραμμα της παράταξής της. Μάλιστα, ήταν τέτοια η επιθυμία της γι’ αυτήν τη συνεργασία, που είχε προβλέψει ακόμη και οικονομική αμοιβή για τη «δουλειά» μου! Απέρριψα εξ αρχής οποιαδήποτε κουβέντα που θα σχετίζονταν με χρηματική συνδιαλλαγή, όχι γιατί είμαι «υπεράνω» χρημάτων ή δεν τα έχω ανάγκη, αλλά γιατί η σχέση μου με την πολιτική έχει οικοδομηθεί στην αρχή της ανιδιοτέλειας και είναι αυτή που καθορίζει και τις μέχρι τώρα επιλογές μου. Κι επειδή αυτό που μου ζητούσε τότε η Δήμητρα ήταν μία άκρως πολιτική πράξη, η συζήτηση επ’ αυτού «κόπηκε» εν τη γενέσει της.

Ταυτόχρονα, θα ήμουν εντελώς ανακόλουθος και αναξιόπιστος αν δεχόμουν την (πολιτικά) γενναία και ειλικρινή της πρόταση, με δεδομένο ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα συμβάλει (τολμώ να πω καθοριστικά) ΚΑΙ στη συγκρότηση του πολιτιστικού προγράμματος της Συμπαράταξης Πολιτών ΚΑΙ στο αντίστοιχο πρόγραμμα της δημοτικής παράταξης Ανθρώπων Έργα για το δήμο της Θάσου. Η βασική «λεπτομέρεια»; Ότι και με τις δύο αυτές παρατάξεις με συνέδεαν στενοί ιδεολογικοί και πολιτικοί δεσμοί, που σημαίνει ότι εκεί αισθανόμουν σαν… το σπίτι μου.

Ως εκ τούτου, ό,τι είχα να «δώσω» σε αυτόν τον τομέα, το είχα ήδη καταθέσει. Οπότε, δεύτερη επιλογή πλην της (θέλω να πιστεύω) ευγενικής μου άρνησης, δεν υπήρχε. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα κορόιδευα τον ίδιο μου τον εαυτό και (το χειρότερο) θα μετέτρεπα το μεράκι και το κέφι μου σε τεχνοκρατικό κατασκεύασμα. Με την ελπίδα ότι κάτι τέτοιο δε θα το ήθελε ούτε η Δήμητρα Τσανάκα, την ευχαρίστησα για την τιμή (που ως τέτοια εξακολουθώ να τη θεωρώ) και… κλείσαμε αγαπημένα.

Καταθέτω το «προεκλογικό παραλειπόμενο» για έναν και μόνο λόγο: για να επισημάνω την έμφυτη αδυναμία της νέας Δημοτικής Αρχής να αρθρώσει έναν ολοκληρωμένο πολιτιστικό λόγο, επάνω στον οποίο θα έχει την δυνατότητα να σχεδιάζει με σοβαρότητα και σαφήνεια το πολιτιστικό της όραμα. Κι όταν αυτή η αδυναμία «πιέζεται» καθημερινά από τα ίδια τα γεγονότα, πολύ λογικό είναι να δημιουργούνται φαινόμενα και καταστάσεις που παραπέμπουν σε προχειρότητες, αδεξιότητες, τσαπατσουλιές και παλιομοδίτικες συμπεριφορές. Ενίοτε και σε χοντράδες. Είτε αυτές αφορούν στις πολιτικές επιλογές είτε τις καλλιτεχνικές.

Αυτά ακριβώς επιβεβαιώνει και η πρόσφατη ατάκα–όνειδος της δημάρχου (ειπωμένη μάλιστα από το πιο επίσημο βήμα της τοπικής κοινωνίας, το Δημοτικό Συμβούλιο) για τον καλλιτεχνικό διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, την αποπομπή του οποίου χαρακτήρισε ως ξεφόρτωμα που ησύχασε το κεφάλι του πρόεδρου, αφήνοντας (ευθέως) να εννοηθεί ότι κάτι ανάλογο προμηνύεται και για τον δικό μας οργανισμό. Με απλά λόγια: κύριε Γκόνη, αδειάστε μας τη γωνιά. Τόσο άγαρμπα και τόσο… Δεξιά.

Το «περίεργο»; Ότι όλα αυτά τα απίθανα συμβαίνουν λες και δεν υπάρχει αρμόδιος Αντιδήμαρχος Πολιτισμού. Και το τονίζω, γιατί από την παρουσία του κυρίου Λυχούνα περίμενα πολλά περισσότερα. Δυστυχώς, τα όσα είχα «επενδύσει» προεκλογικά σε αυτόν αποκτούν μορφή ψευδαισθήσεων.