Αν
μη τι άλλο, από όποια ιδεολογική αφετηρία κι αν αντιμετώπιζες κάποτε το ΚΚΕ, η
κριτική στις θέσεις και τις απόψεις του,γινόταν με όρους πολιτικής και με μεγάλο
σεβασμό στη μακρόχρονη ιστορία του. Ήταν δε τέτοια η σοβαρότητα του αρθρωμένου
του λόγου και τέτοιο το κύρος των στελεχών του, που επηρέαζαν καταλυτικά και
τον τρόπο της αντιπαράθεσης. Αυτά, κάποτε…
Σήμερα
το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που «υπάρχει» μέσα από τις «ζωές των άλλων». Ένα κόμμα
ανίκανο να παράξει πολιτική και εντελώς ακατάλληλο να διαχειριστεί τα θεωρητικά
του εργαλεία, τα οποία –φευ– μεταχειρίζεται ωσάν να πρόκειται για «μαρξιστικό
κοράνι»! Και φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται για τον «ερωτισμό» που (κατά κανόνα)
παράγουν οι… επαναστατικές ορμές. Αυτές έχουν θυσιαστεί προ πολλού στο βωμό της
«καθαρότητας» και της «μοναδικής αλήθειας».
Από
τι μπορεί να «πάσχει» το ΚΚΕ; Κοιτάζοντας τα ηγετικά του στελέχη, ένα μόνο
μπορώ να σκεφτώ και να εικάσω: από την έμφυτη αδυναμία τους να μετουσιώσουν την
πολιτική τους σκέψη σε έναν μεγάλο έρωτα! Σε μία καινούρια ουτοπία. Γιατί τα
πράγματα είναι απλά: κανείς από το «κομματικό προσωπικό» του ΚΚΕ δεν έχει την
ικανότητα της… σποράς. Τη φλόγα εκείνη που θα «ανάψει» νέες συγκινήσεις και νέα
συναισθήματα. Νέους πόθους. Νέες χαρές.
Μοιραία,
«στερημένα» από τις ζωογόνες ερωτικές δυνάμεις της πολιτικής, τα στελέχη του
ΚΚΕ οδηγούνται σε έναν ιδιόμορφο «κομματικό μοναχισμό», χαρακτηριστικά του
οποίου είναι: οι μονόχνοτες συμπεριφορές, οι ζηλόφθονες απολυτότητες, η
αποστροφή στην ομορφιά, η καχυποψία σε κάθε τι νέο, η κοινωνική στρυφνάδα, η
παγωνιά των αισθήσεων…
Να
και ο λόγος που δε μου έκανε διόλου εντύπωση η (πρωτοσέλιδη) επίθεση του Ριζοσπάστη
στο νεοσύστατο ισπανικό κόμμα των Podemos, το οποίο, ακόμη δεν το είδαν οι
«διαφωτιστές», εναλλακτική εφεδρεία για την υποταγή
το βάφτισαν! Και δε θα μπορούσε κι αλλιώς! Το ΚΚΕ τρομάζει στη θέα του
διαφορετικού. Φοβάται τη ζωηράδα της νιότης. Ζαλίζεται στην ιδέα μιας «άλλης
γέννας». Τρέμει μπροστά σε έναν νέο πολιτικό και κοινωνικό έρωτα. Σε μία νέα
συνουσία ιδεών και οραμάτων.
Και
θα σας το πω: εγώ τους φοβάμαι πολύ τους ανέραστους. Ειδικά όταν… σταλινίζουν!
Ωραία φωτογραφία. Μη τη δει ο σ. Κουτσούμπας όμως, διότι ξέρεις που θα σε στείλει με την πρώτη ευκαιρία. Πάντως, θυμάμαι, το 1978 ή ΄79 ευειδής Κνίτισα διαγράφηκε διότι άκουσον, άκουσον είχε σχέσεις με Ρηγά. Βέβαια η αίσθηση του ερωτισμού είναι θέμα πολιτικό και πολισμικό. Καί στα δύο το Κόμμα έχει μεγάλο πρόβλημα. Κάτι σε Προτεστάντες μου έρχονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχόλιο δεύτερο, άσχετο (;) με το ως άνω θέμα, πλήν όμως πιεστικό όσον αφορά τις ώρες και όχι ημέρες που μας χωρίζουν, μέχρι να μάθουμε την κατάληξη του Νίκου Ρωμανού. Ενός νέου που είδε να δολοφονείται ο φίλος του, ο κολλητός του Αλέξης Γρηγορόπουλος, στα μάτια του μπροστά. Ενός νέου που, προς τιμή των δικαστών του, καταδικάστηκε για ληστεία και οχι για τρομοκρατία. Παρ' όλο το ξύλο που έφαγε απο τους μπάτσους, συναδέλφους των δολοφόνων του κολλητού του. Παιδιά των Β.Π. μορφωμένα και απο οικογένειες εύπορες. Μπράβο στους γιατρούς που δεν το σιτίζουν με τη βία. Όχι, όμως σε νέους ήρωες-θύματα. Να μην καεί η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη και η υπόλοιπη Ελλάδα. Βούτυρο στο σκατόψωμο της εξωνημένης κυβέρνησης θα είναι. Και δε χρειάζεται κανένας Σαμαράς ή Παπούλιας (κατα Δαβαράκη) να του χαϊδέψουν το μέτωπο. Αυτοί είναι που τραβούν τη σκανδάλη. Και ο ΣΥΡΙΖΑ; Πού είναι αυτός; Πού η βουβαμάρα του; Πού η στήριξή του; 'Οσο δε για το ανάδελφο ΚΚΕ ο Νίκος Ρωμανός μάλλον, είναι καλοζωισμένο τσογλανάκι που την είδε αλλιώς.
ΑπάντησηΔιαγραφή" Αιών παίς εστί παίζων, πεσσεύων (άνω τελεία) παιδός η βασιλίη."
Ηράκλειτος.
Θανάσης Πιτατζής.
Χωρίς να "απολογούμαι" για τον ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω ότι το έχει "σηκώσει" από την πρώτη μέρα το θέμα. Τουλάχιστον απ' όσα παρακολουθώ στα Μέσα που διαθέτει. Κι αν δεν κάνω λάθος, αντιπροσωπεία του επισκέφτηκε τον Ρωμανό στο νοσοκομείο.
ΑπάντησηΔιαγραφή