ΤΟΥ ΡΑΜΦΟΥ ΤΑ... ΑΠΟΝΕΡΑ

Από τον κύριο Βασίλη Πατέλη, Συντονιστή των Εθελοντών του Ποταμιού Καβάλας, έλαβα την παρακάτω επιστολή–απάντηση στο περιεχόμενο του κειμένου μου που αφορούσε στον Στέλιο Ράμφο. Την παραθέτω και… επιστρέφω.

κ. Γαμβρέλη,

Στη δεύτερη σελίδα της εφημερίδας Νέα Εγνατία, στο φύλλο της 12/11/2014, αναφέρεστε, το τονίζω, ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΑ, σε κάποιες φράσεις του φιλόσοφου Στέλιου Ράμφου, κομμάτια μιας ομιλίας του με διάρκεια πλέον της μίας ώρας, που έλαβε χώρα στα πλαίσια εκδήλωσης του «Ποταμιού» στην Αθήνα. Μάλιστα τολμάτε να ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΕΤΕ και μια από αυτές! Για τους λόγους αυτούς, και με το παρών κείμενο, επιθυμώ να αποκατασταθεί η αλήθεια!

1.      Εσείς δεν είστε που διαχρονικά, σε παλαιότερα κείμενά σας, κατηγορούσατε την τακτική όσων απομονώνουν φράσεις από λεγόμενα άλλων και πως με αυτόν τον τρόπο παραποιούν την αλήθεια; Τι άλλαξε και χρησιμοποιείτε αυτήν ακριβώς τη μέθοδο; Μήπως ακολουθείτε και εσείς την τελευταία πρακτική της «Αυγής» να παραποιεί όσα λέει και κάνει το «Ποτάμι»;

2.     Αναφορικά με το ύφος σας: ΝΤΡΟΠΗ! Η κριτική πολιτικών θέσεων και απόψεων είναι πέρα για πέρα κατανοητή. Όμως άλλο πράγμα να κρίνεις και να κατακρίνεις και άλλο να προσπαθείς να ευτελίσεις, να διακωμωδίσεις απομονωμένες φράσεις ενός από τους λίγους σύγχρονους φιλοσόφους της πατρίδας μας.

3.  Είχα την αίσθηση πως η αριστερά, την οποία υπηρετείτε, μάχονταν για ιδέες και αξίες. Συνειδητοποιώ όμως πως στο κυνήγι της εξουσίας ολισθαίνει ανεπανόρθωτα!

4.        Η κρίση που βιώνουμε είναι πάνω απ’ όλα κρίση αξιών. Η φιλοσοφία – για την ακρίβεια η είσοδος της φιλοσοφίας στην πολιτική – μπορεί ανεπιφύλακτα να βοηθήσει την προσπάθειά μας να ξεπεράσουμε το συγκεκριμένο αδιέξοδο. Αν είναι να λαϊκίζετε, καλύτερα να φιλοσοφείτε.

5.       Καμία πρόθεση δεν έχω να υπερασπιστώ τον Στέλιο Ράμφο – το έργο του εμφανίζεται να είναι το ισχυρότερο οχυρό. – Οφείλω όμως να συμπληρώσω τα κενά που σκόπιμα αφήσατε στην συγκεκριμένη αναφορά σας. Συγκεκριμένα:

Τον χρόνο μας τον διέπει ένα παρελθοντικό μέλλον…

…Ένα μέλλον που θρέφεται κατ’ εξοχήν από το πριν, από το πώς ήταν τα πράγματα, πόσο ωραία ήταν, πόσο εξαιρετικά και πόσο βεβαίως σίγουρα και ασφαλή, διότι δεν χρειάζεται να μπούμε σε προβληματισμούς, να έχουμε ανησυχίες για το τι ακριβώς θα γίνει.

Ο χρόνος μπορεί να φέρει αλλαγή, μετάλλαξη, αναγέννηση, όχι όταν εμείς αλλάξουμε στο χρόνο, αλλά όταν αλλάξουμε το χρόνο…

…μια τέτοια περίπτωση θα ήταν εάν τα παιδιά της Φιλοσοφικής μόνα τους καθαρίζανε με τους δασκάλους ώσπου να γίνει ο περιβόητος διαγωνισμός με τις καθαρίστριες. Όντως θα άλλαζαν το χρόνο. Δεν θα ήταν παθητικά. Παθητικά πού; Απέναντι στη βρωμιά παθητικά. Είναι τρομερό.

Ο χρόνος παύει να έχει ηθικό χαρακτήρα όταν επικρατεί ο γεωλογικός μέλλοντας έναντι του ηθικού μέλλοντα… Παραποίηση!

Ο χρόνος παύει να έχει ηθικό χαρακτήρα όταν επικρατεί ο γεωλογικός χρόνος στη θέση του δημιουργικού. Γιατί όταν λέμε «αυτός αξιοποίησε το χρόνο του, αυτός πρόκοψε», σημαίνει ότι με τη δουλειά του έδωσε ειδικό χαρακτήρα στο χρόνο, δεν τον άφησε στη φυσική του ουδετερότητα.

Αν πάνε όλα κατ’ ευχήν, στο μέλλον που ανοίγεται δεν θα πάνε όλα κατ’ ανάγκην καλύτερα ή χειρότερα…

…Στο μέλλον που ανοίγεται πέρα από αισιοδοξίες και από απαισιοδοξίες, πρέπει να ξέρουμε ότι τα πάντα είναι κρίσιμα, υπό την έννοια δηλαδή ότι κάθε στιγμή μπορεί να σε πάει από το καλύτερο στο χειρότερο και από το χειρότερο στο καλύτερο. Γιατί όλα παίζονται στο πεδίο του δικού σου πια καινούργιου χρόνου.

Ο Στέλιος Ράμφος βέβαια είπε κι άλλα πολλά. Αναφέρω μόνο λίγα

 
«Ο άξονας του προβλήματος σήμερα είναι η παρακμή, όχι το οικονομικό δημοσιονομικό, αλλά η παρακμή μιας χώρας η οποία από χρόνια τώρα κατευθύνεται και βυθίζεται σιγά – σιγά δημιουργώντας παράπλευρες απώλειες, του στιλ οικονομική κρίση.»

«…χρειαζόμαστε και τη βοήθεια ενός άλλου τρόπου σκέψης ώστε με τα υπόλοιπα, τη συνδρομή κι άλλων παραγόντων, να αφήσουμε την κρίση πίσω. Διότι έχουμε ξεχάσει ότι μπορεί με τα Μνημόνια να τελειώσουμε, αλλά η κρίση παραμένει στο ακέραιο.
Μην το ξεχνάμε αυτό. Αυτό είναι το πρόβλημα και η παραμονή της κρίσης εγγυάται την επανάληψή της αργά ή γρήγορα, αύριο ή μεθαύριο με την ίδια ή με άλλη μορφή.»

«Ποιο είναι το ένα και μόνο κριτήριο στους πολιτικούς σχεδιασμούς; Η εξουσία. Την ίδια ώρα που κερδίζει κανείς την εξουσία - και ως πολιτικός οφείλει να το διεκδικήσει γιατί μόνο έτσι θα κάνει τη δουλειά του - πρέπει να δηλώνει και να σκέφτεται και να διακηρύσσει και να πιστεύει πάνω απ’ όλα ότι η εξουσία έχει σκοπό. Άρα η εξουσία έχει σκοπό και ο σκοπός είναι ανώτερος από την εξουσία και ποιος είναι ο ανώτερος σκοπός της εξουσίας; Είναι το κοινό καλό. Όχι το καλό ομάδων ή τάξεων μέσα σε μια κοινωνία, είτε προλετάριοι είναι αυτοί, είτε πλούσιοι είτε δεν ξέρω τι.»

«Τι είναι κράτος; Γιατί το κράτος έχει γίνει μισητό στοιχείο της ζωής μας σήμερα; Κράτος είναι ο πολιτικός εγγυητής της κοινωνικής συνοχής με τους θεσμούς του, με τα Νοσοκομεία του, με την Παιδεία του, με το Στρατό του, με την Αστυνομία του, με τις Νομαρχίες του με όλα αυτά τα πράγματα. Εγγυάται με πολιτικό τρόπο την κοινωνική συνοχή.»

Και για του λόγου το αληθές προσκαλώ όλους τους αναγνώστες, όσους έχουν την δυνατότητα, να προστρέξουν στην παρακάτω διεύθυνση

και να διαβάσουν όλη την απομαγνητοφωνημένη διάλεξη του Σ. Ράμφου.

http://topotami.gr/nea/gia-na-xeperasoume-tin-krisi-prepi-na-allaxoume-ke-emis/

Α, και να μην το ξεχάσω! κ. Γαμβρέλη, ο Πλάτων δεν είναι αντιδραστικός φιλόσοφος! Συμφωνούμε;

Βασίλης Πατέλης

Συντονιστής των εθελοντών του «Ποταμιού» Καβάλας

  

Κύριε Πατέλη,

Να τονίσω εξ αρχής ότι με μεγάλη χαρά παραχώρησα ένα πολύ μεγάλο μέρος της στήλης μου για να διαβαστούν μερικές από τις απόψεις του Στέλιου Ράμφου οι οποίες, απλά, «συνοδεύουν» τις ενστάσεις και την κριτική σας. Δείτε το και ως μεγαλοψυχία, αντίστοιχη με αυτήν που απολαμβάνουν οι απόψεις του Ποταμιού (και των όσων… βρέχονται από αυτό) από τα μεγάλα Μέσα Ενημέρωσης. Μόνο που εδώ δεν «κοστίζει» τίποτε. Τσάμπα πράμα, που λένε…

Πάμε όμως στα… τρέχοντα:

Απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι, έχετε εκλάβει το συγκεκριμένο κείμενο (για όσους το «έχασαν», στη Νέα Εγνατία της Τετάρτης 12 Νοεμβρίου και στον ιστότοπο http://gavrefl.blogspot.gr/2014/11/blog-post_12.html) ως μία απόπειρα σοβαρής πολιτικής (ή «φιλοσοφικής»;) κριτικής των όσων είπε ο Στέλιος Ράμφος στην εκδήλωση στο Acro. Λάθος ανάγνωση και προσέγγιση! Άλλωστε, ο παραλληλισμός με τον Σκοταδόψυχο του ποιητού Φανφάρα, θα έπρεπε να σας είχε βάλει σε… υποψίες. Ευθέως λοιπόν σας λέω ότι το «είδα» εντελώς στον… χαβαλέ. Αταίριαστο, θα μου πείτε, για το «φιλοσοφικό εύρος» του αγαπημένου σας διανοητή. Ενδεχομένως. Όμως, μην ταράζεστε. Διαχρονικό το παίγνιον. Το τι άκουγαν κάτι σαν του λόγου του από εκείνον τον Αριστοφάνη, ωχριούν μπροστά στη δική μου «περιποίηση».

Είναι προφανές λοιπόν, ότι μία τέτοια «ματιά» ήταν αδύνατο να μην είναι ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΗ. Με την ευκαιρία όμως, να εκφράσω και μία απορία: γιατί όταν σε παλαιότερα κείμενα (ενδεικτικά, εδώ http://gavrefl.blogspot.gr/2014/09/blog-post_22.html κι εδώ http://gavrefl.blogspot.gr/2014/09/blog-post_6.html) η κριτική γινόταν ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ επί των πολιτικών θέσεων του Ποταμιού, δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση από την πλευρά σας;

Και για να «κλείνω» με τα διαδικαστικά: ουδεμία ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ, κύριε Πατέλη. Αντιγραφή και επικόλληση από το twitter του Ποταμιού τα αποσπάσματα που επέλεξα για την προβολή και τη… σάτιρα. Οπότε, μη με «χρεώνεται» και με τις… ατασθαλίες των «εθελοντών» σας.

Στα πιο… ουσιώδη:

Με εκπλήσσει η διαπίστωσή σας ότι οι απόψεις μου ταυτίζονται με αυτές της Αυγής, καθότι δεν τυγχάνω «συνεπής» αναγνώστης της και αγνοώ το περιεχόμενο των άρθρων και των κειμένων της. Για να το λέτε όμως εσείς που την παρακολουθείτε τόσο «στενά», κάτι παραπάνω θα ξέρετε. Όποτε, αν με το καλό ευοδωθεί για την Αριστερά το «κυνήγι της εξουσίας», θα μπορέσω να σας «χρησιμοποιήσω» ως… μέσον για την ανέλιξή μου. Γιατί αν περιμένω από τους συντρόφους… ζήτω που καήκαμε!

Τέλος, δεν ξέρω αν το αντίδοτο στον λαϊκισμό είναι το… φιλοσοφείν (ειλικρινά, εδώ διακρίνω μία θεωρητική τρικυμία), αλλά αν είναι να το «ρίξουμε» στα φιλοσοφικά, ο ύστερος Ράμφος απέχει πολύ από τις προτιμήσεις μου. Προτιμώ τον… Πλάτωνα! Πάντως –και για ένα έχουμε ένα «μέτρο» και μία «διάκριση» στα όσα λέμε– ανατρέξτε λίγο στον Ράμφο της δεκαετίας του ’80. Θα σας είναι άκρως διδακτικό και γόνιμο. Αν βεβαίως δεν έχετε εθιστεί στις… μοντερνιές του μέλλοντος χρόνου.