ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΝΙΚΟ!

Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από τότε που η βαρβαρότητα της κρατικής καταστολής αποτύπωνε όλο της το μίσος στο πρόσωπο του Νίκου Ρωμανού και των πέντε συντρόφων του. Μία εφιαλτική σεκάνς από τη ραμποειδή συμπεριφορά της «αντιτρομοκρατικής» η οποία «κυκλοφορούσε» χαλαρή και ανενόχλητη στις καθεστωτικές οθόνες του καθ’ ημάς φασισμού.

Από τότε μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν κάποια αξιοσημείωτα γεγονότα που, κατά μία διαβολική σύμπτωση, διέλαθαν της προσοχής όλων εκείνων που με ιδιαίτερη θέρμη «σκηνοθετούσαν» κάποτε τη «λαμπρή επιτυχία» της σύλληψης και όμνυαν στην «αποτελεσματικότητα» του αρμόδιου υπουργού. Ποια ήταν αυτά; Το πρώτο και το πλέον σημαντικό: το Δικαστήριο, κόντρα στην εισήγηση του εισαγγελέα Γρηγόριου Πρεπόνη (τα ακροδεξιά αισθήματα του οποίου εκφράστηκαν στη μνημειώδη φράση ο ελληνικός λαός θεωρεί την αναρχία χειρότερη από μια κακή κυβέρνηση), απέρριψε το κομμάτι εκείνο του κατηγορητηρίου που «ήθελε» τους έξι νεαρούς, ιδρυτές και συμμέτοχους σε τρομοκρατική οργάνωση, κρίνοντάς τους ένοχους μόνο για ληστεία και διακεκριμένη οπλοφορία και οπλοκατοχή. Οπότε, πάπαλα το (τόσο βολικό για κάποιους) σενάριο των «επικίνδυνων τρομοκρατών».

Στη συνέχεια –και παρά τις άκρως εξοντωτικές για το «είδος» του κατηγορητηρίου ποινές (με τα 10 και πάνω χρόνια κάθειρξης να… βγάζουν μάτι)– ο Νίκος Ρωμανός θα κινητοποιήσει όλες τις ψυχικές και ηθικές του δυνάμεις και θα αποδείξει με τον πιο τρανό και εμφαντικό τρόπο ότι το περίφημο σύνθημα της «αντιεξουσιαστικής κοινότητας» που λέει ότι το πάθος για την λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά, δεν είναι ένα απλό «ηχητικό των δρόμων» άλλα αξία πανάκριβη και πράξη ζωής.

Όντας φυλακισμένος, ο Ρωμανός θα παντρευτεί με πολιτικό γάμο τη 18ρονη φίλη του και παράλληλα θα ξεκινήσει την προσπάθειά του για να δώσει Πανελλήνιες Εξετάσεις (χωρίς κανένα φροντιστήριο, παρακαλώ), «εκμεταλλευόμενος» το σπουδαίο από κάθε άποψη προνόμιο που δίνει ο νόμος για τους νεαρούς κρατούμενους.

Από ‘δω και πέρα όμως, αρχίζουν οι «ομορφιές» και τα παράλογα: ενώ ο κόπος του Νίκου Ρωμανού θα ανταμειφθεί με την είσοδό του στη Σχολή που ο ίδιος επέλεξε (σε κάθε άλλη περίπτωση, αυτό θα αποτελούσε «ζωντανή διαφήμιση» για το ελληνικό σωφρονιστικό σύστημα) και παρ’ ότι η ίδια η νομοθεσία προβλέπει τη φυσική του παρουσία στα μαθήματα, τρεις από αυτούς τους απίθανους τύπους του «κρατικού μηχανισμού (και συγκεκριμένα ο εισαγγελέας Νικόλαος Ποιμενίδης, η διευθύντρια των φυλακών Κορυδαλλού Χαραλαμπία Κουτσομιχάλη και η κοινωνική λειτουργός) του αφαιρούν «με το έτσι θέλω» αυτήν τη δυνατότητα!

Ο Νίκος όμως δεν είναι από τα «παιδιά που μασάνε», γι’ αυτό και από την περασμένη Δευτέρα ξεκίνησε απεργία πείνας, διεκδικώντας τα (αυτονόητα) δικαιώματα που του παρέχει ο ίδιος ο νόμος. Σε αυτόν τον αγώνα, δεν πρέπει να μείνει μόνος του. Η απεργία του δεν είναι μία «ατομική υπόθεση», ούτε κανένα «αγωνιστικό σάλπισμα» ενός νεαρού αναρχικού. Πάνω απ’ όλα, είναι μία απεργία που «δοκιμάζει» τις αντοχές της Δημοκρατίας και του πολιτισμού μας. Και ως τέτοια, δεν έχουμε την πολυτέλεια να την αφήσουμε στην… τύχη της. Είναι πλέον και ζήτημα της δικιάς μας αξιοπρέπειας…