ΔΥΟ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ

 1.

 Το ότι «ψοφάω» για τις ανακοινώσεις του Κωστή Σιμιτσή, δεν χωράει καμία αμφιβολία. Και δεν το λέω γιατί μου προσφέρουν «έτοιμη τροφή» και ξέγνοιαστους σχολιασμούς (συν τα ρεκόρ αναγνωσιμότητας), αλλά γιατί οι προβληματισμοί του και οι σκέψεις του, μου δίνουν την ευκαιρία να ασκηθώ στα μυστικά του... σουρεαλισμού. Ότι δεν κατάφερα τόσα χρόνια με τον Νταλί, τον Μπρετόν, τον Μπονιουέλ και τον δικό μας τον Εγγονόπουλο, το πετυχαίνω τώρα με τον Κωστή. Αν μη τι άλλο, γόνιμο και διασκεδαστικό μαζί...

Της ιδίας «σουρεαλιστικής διασκεδάσεως» ήταν και η πρόσφατη επιστολή που «έστειλε» (σε πρώτο πρόσωπο παρακαλώ) στον Δημήτρη Αβραμόπουλο, με αφορμή τον διορισμό του τελευταίου στην θέση του Επιτρόπου Μετανάστευσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Για να είμαι ειλικρινής – και κρίνοντας από το «στυλ» της γραφής – τόσο ειρωνικό και καυστικό Κωστή δεν ξανάδα. Κι από μπηχτές; Άλλο τίποτε. Ρόμπα τον έκανε τον Δημητράκη. Και είμαι σίγουρος: μετά από το «πνευματώδες άδειασμα» του δικού μας, εκείνο το «ο κύριος Τίποτα» του Θεόδωρου Πάγκαλου, θα περιέλθει στην λήθη και την απαξία.

Αλλά ας μη χαθούμε στους ρεαλισμούς γιατί αυτοί αποτελούν το πρόσχημα και την επίφαση της επιστολής. Είναι το «εργαλείο» που θα έλεγαν και οι παλιοί Μαρξιστές (γιατί οι καινούριοι, άστα να πάνε). Το «βαθύ» στο περί ου ο λόγος πόνημα, βρίσκεται στους σουρεαλιστικούς του κώδικες. Σε εκείνη την αέναη σύγκρουση του εξωτερικού κόσμου με τα εσωτερικά πρότυπα (καλά ε, τον έσκισα τον Βέλτσο). Στην ανεξέλεγκτη δράση της υπερπραγματικότητας (πάει κι ο Ράμφος), στα ντανταϊστικά ονειρογράμματα του καταπιεσμένου υποσυνείδητου (τέλος και οι... Ονειράμα).

Μπερδευτήκατε ε; Εμ βέβαια. Τόσα χρόνια εσείς νομίζατε ότι ο Κωστής είναι μόνο Φεστιβάλ και Μεντρεσές (άντε και λίγο Air Show για το ξε...πέτα). Δεν καθίσατε (όπως καλή ώρα εγώ) να μελετήσετε και να αφουγκραστείτε τις λόγιες ικανότητές του. Την ανησυχία των συλλογισμών του. Το πάθος του να ανιχνεύει τις λεπτομέρειες πίσω από το πολιτικό συναίσθημα. Το ταλέντο του να αναγορεύει  τον μύθο σε πραγματικότητα.

Παράδειγμα επί του τελευταίου; Του λέει (χοντρικώς μιλώντας) ο Κωστής του Αβραμόπουλου: κοίτα να δεις μεγάλε, μας «έγραψες» κανονικά στην υπόθεση με το Στρατόπεδο Ασημακοπούλου, αλλά στο εντελώς κουλ, ξεχνάει πόσες φορές τον «πούλησε» ο σύντροφος Μπεγλίτης, ο οποίος, «όλο ερχόταν» για την τελετή παράδοσης και παραλαβής και όλο τον ψάχναμε. Και κατόπιν, του επιρρίπτει υπουργικές ευθύνες για καθυστέρηση και «αφασία», αλλά όσο ήταν δήμαρχος αυτός, ένα «στρίμωγμα», μία «κατσάδα», ένα «σουτάρισμα» δεν διάβασα. Στο... τσίου όλα!

Αλλά τι λέω. Είναι πράγματα αυτά για έναν Κωστή; Ζντανοβικός στα χρόνια της ωριμότητας; 

2.

Ξεπερνάω εν τάχει τις παλαιοκομματικές γραφικότητες του Γιώργου Καλατζή (μέρος των οποίων ανέπτυξε στην πρόσφατη «κατόπιν ενεργειών μου» ανακοίνωση για το Στρατόπεδο Ασημακοπούλου) και «προσγειώνομαι» στους μνημειώδεις «ενθουσιασμούς» της κυρίας Τσανάκα.

Λέει η δήμαρχος: Μου κοινοποιήθηκε χθες το πρωί η απόφαση, με πήρε τηλέφωνο ο κ. Καλαντζής και μου το ανακοίνωσε. Ομολογώ ότι το πρώτο αίσθημα χαράς το διαδέχθηκε μια μικρή απογοήτευση ακούγοντας το 50%, αλλά όπως έλεγε ο Βουτσάς σε ελληνική κωμωδία, το θέμα είναι να τρυπώσεις! Το θεωρώ γενναίο και πολύ εποικοδομητικό που έστω και την τελευταία στιγμή ο κ. Αβραμόπουλος έβαλε την υπογραφή του, βέβαια μένει να δούμε τι είναι αυτό το 50%. Είτε υπήρχε απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου είτε  δεν υπήρχε απόφαση, εγώ σας λέω ότι το Δημοτικό Συμβούλιο είμαι σίγουρη ότι θα αποδεχθεί  την  απόφαση, θα ευχαριστήσει το υπουργείο, αλλά θα ζητήσει συγχρόνως το υπόλοιπο μέρος ή τέλος πάντων να μείνουμε στα συμφωνηθέντα τα προηγούμενα που ήταν διαφορετικά. Μας χαρίζουν γάιδαρο και τον κοιτάμε και στα δόντια; Το θέμα είναι κατά πρώτον να σώσουμε ένα τέτοιο κομμάτι γης από το ΤΑΙΠΕΔ και από τα διάφορα αρπακτικά που κυκλοφορούν πάνω από το κεφάλι μας και από κει και έπειτα βεβαίως να διεκδικήσουμε μεγαλύτερο ποσοστό. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να αποδεχθούμε αυτό που μας δίνει το υπουργείο και να διεκδικήσουμε το παραπάνω, το ίδιο θα έκανε κάθε καλός νοικοκύρης. Εκείνο που δεν θα δεχόμασταν θα ήταν αν μας έδιναν  το πίσω μέρος της έκτασης, αλλά εφόσον παίρνουμε το καλύτερο μέρος, θα το δεχθούμε. Ελεύθερα και ανοιχτά θα καλέσω τους δημοτικούς συμβούλους όλων των παρατάξεων να πουν την άποψή τους, θα δω το κομμάτι που μας παραχωρείται σε χάρτη και βέβαια θα λάβω υπόψη μου το τι θα πουν οι δημοτικοί σύμβουλοι. Είναι κατ’ αρχήν μια καλή απόφαση. Μπράβο του, το ξαναλέω, γιατί μετά το Βατοπέδι κανείς υπουργός δεν υπογράφει τίποτε! Μόνον στα λόγια μείναμε για την παραχώρηση του παλιού νοσοκομείου. Είμαι πολύ χαρούμενη και θα καλέσω και τους υπόλοιπους για μια μέρα τουλάχιστον να χαρούνε και από αύριο θα αρχίσουμε νέους αγώνες…

Αν και δε γνωρίζω κανέναν «παλιό αγώνα» της κυρίας Τσανάκα, «κρατάω» το επικόν του πράγματος και προχωράω στα ουσιώδη, τα οποία όμως ελάχιστα απέχουν από το να χαρακτηριστούν και… τρικυμιώδη! Από τη μια χαρά και ικανοποίηση, από την άλλη απογοήτευση και προβληματισμός. Από τη μια εύσημα στον υπουργό (με συμπλήρωμα «γενναιότητας») και από την άλλη πλήρης άγνοια των υπογραφέντων. Από τη μια «αντιστασιακές κορώνες» σε περίπτωση που μας παραχωρήσουν το «ξεροκόμματο» της έκτασης, από την άλλη τα… δόντια του γαϊδάρου. Όπου φυσάει ο άνεμος…

Μην πω για τη «χαριτωμένη» αναφορά στην καπάτσα και καταφερτζίδικη (άμα τι και δουλική) πρακτική του κινηματογραφικού προτύπου που, εν πολλοίς, αντανακλά και τις διοικητικές αντιλήψεις της κυρίας Τσανάκα. Πόσο μάλλον όταν αυτή η αποθέωση του «τρυπώματος» βρίσκει «επαφή» και με τα «ιδανικά» των «καλών νοικοκυραίων». Όπερ μεθερμηνευόμενο: σφάξε με αγα μ’ ν’ αγιάσω.

Ζήτημα σοβαρό: η κυρία Τσανάκα μοιάζει να γνωρίζει ελάχιστα για το θέμα (για να μην πω ότι απλά το έχει… ακουστά). Τόσο που να «ταλαντεύεται» αν (άκουσον–άκουσον) υπάρχει απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου για το Στρατόπεδο! Αν αυτό δεν το λες πολιτικό ερασιτεχνισμό, τότε ποιο;

Συμπεράσματα και λεπτομέρειες: με την τακτική της «κότας» που εφάρμοσαν οι διοικήσεις του δήμου στη μετά Αθανασιάδη εποχή, έχουμε χάσει τη σπουδαία ευκαιρία να διεκδικήσουμε όχι μόνον ΟΛΟΚΛΗΡΗ την έκταση του Ασημακοπούλου, αλλά και αυτήν του Κωτσάλου και την άλλη της Μεραρχίας και (ακόμη–ακόμη) το κτίριο της Στρατιωτικής Λέσχης. Επίσης (και ας το κρατήσουμε αυτό), ιστορικά, καμία Δημοτική Αρχή στα τελευταία δεκάξι χρόνια δεν ανέλαβε την πρωτοβουλία μια σοβαρής και καλά οργανωμένης λαϊκής διεκδίκησης των Στρατοπέδων. Πάντα ερχόταν… δεύτερες (και καταϊδρωμένες). Και κακά τα ψέματα. Αν δεν ήταν οι παρατάξεις της Αριστεράς (με πρώτη και καλύτερη τη Νέα Πόλη) να πρωτοστατήσουν στο κίνημα για την ολική τους παραχώρηση (άλλα και να συμβάλλουν δημιουργικά με ολοκληρωμένες προτάσεις αξιοποίησής τους πολύ πριν το πολυδιαφημιζόμενο FATE), ακόμη κάποιοι θα νόμιζαν ότι στου Ασημακοπούλου… βαράει σάλπιγγα! Να τα λέμε και αυτά.

Τέλος, καμία αισιοδοξία δεν προκύπτει από τα «χαρούμενα» της κυρίας Τσανάκα. Μη σας πω ότι αυτή της η «φοβία» της για το ΤΑΙΠΕΔ με βάζει κι άλλους ψύλλους στον κόρφο. Υπομονή όμως. Η φαγούρα μόλις ξεκίνησε…