ΝΙΣΑΦΙ ΠΙΑ...

Τα όσα διαδραματίζονται αυτό το διάστημα στα εσωτερικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ –τοπικά τε και κεντρικά– υπερβαίνουν τα κομματικά όρια, αφού, θέλοντας και μη, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των αυριανών «δειγμάτων διακυβέρνησης». Κι επειδή τα «μηνύματα» που καταφθάνουν καθημερινά δεν είναι διόλου ενθαρρυντικά –το αντίθετο, θα έλεγα– νομίζω ότι έφτασε η ώρα για να «σπάσουν» και οι σιωπές. Νισάφι πια…

Αν κάτι αποκαλύπτουν και επιβεβαιώνουν τα τελευταία (νοσηρά) «κατορθώματα» της Νομαρχιακής Επιτροπής, αυτά είναι: η πολιτική ανεπάρκεια των στελεχών της, το μέτριο των δυνατοτήτων τους, η ασθενική τους σχέση με τις κοινωνικές ανάγκες και αγωνίες, η οφθαλμοφανής αδυναμία παραγωγής γεγονότων και πολιτικής… Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα γραφειοκρατικό κονκλάβιο το οποίο προσπαθεί να «επιβιώσει» και να «αναδειχθεί» μέσα από ψιθύρους και τακτισμούς, συνώνυμους προφανώς ενός… μεταμοντέρνου σταλινισμού.

Τη στιγμή αυτή, έχει καταργηθεί ένα μεγάλος μέρος από τα ζωτικά πλεονεκτήματα του «αριστερού πολιτισμού» και των λειτουργικών του κατακτήσεων. Η εσωκομματική δημοκρατία έχει μετατραπεί σε μία ατέρμονη και ανούσια φλυαρία που εκφυλίζει κάθε έννοια σοβαρότητας, ευθύνης και ανοχής. Οι συνιστώσες, από κύτταρα ιδεολογικής πολυχρωμίας, κατέληξαν να εξυπηρετούν μονόχνοτους καριερίστες και ολίγιστους αλαζόνες. Οι διαφορές και οι αντιθέσεις, αντί να συνθέτονται… τασκενδοποιούνται! Μην πω για τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη…

Μέσα σε αυτό το (από κάθε πλευρά) εξουθενωτικό περιβάλλον, προέκυψε και η πνιγερή ιστορία των εσωκομματικών εκλογών, την εξέλιξη και το αποτέλεσμα των οποίων προσπάθησαν να ελέγξουν από την πρώτη στιγμή τα «ιστορικά» –άμα τι και έμπειρα σε μηχανορραφίες– στελέχη της Νομαρχιακής. Τι κατάφεραν σε συνδυασμό με τους ευνοϊκούς κομματικούς συσχετισμούς; Πρώτον: να μειώσουν στο ελάχιστο τη δυνατότητα αξιοκρατικής εκτίμησης των υποψήφιων, καταργώντας από τα μέλη των επαρχιών το πλεονέκτημα να εκλέξουν αυτά τους υποψηφίους που τους αναλογούσαν. Δεύτερον: να αποκτήσουν αριθμητικό πλεονέκτημα μέσω της (μεγαλύτερης) Οργάνωσης Μελών της Καβάλας. Τρίτον: να έχουν αυτοί μόνον το δικαίωμα της επιλογής του ενός υποψηφίου από τη λίστα των ανένταχτων, χρίζοντας μάλιστα τον εαυτό τους ικανότερο αξιολογητή από τα… απλά μέλη. Τέταρτον: να «παίξουν» τα «βουλευτικά τους ρέστα» με τις αποτρόπαιες, ανήθικες μα και… ανίερες δυάδες!

Έστω κι έτσι όμως –και παρά την «ψυχολογική προετοιμασία» που υπέστη η κομματική βάση για τυχόν παρεμβάσεις στο εκλογικό αποτέλεσμα από τα «παραπάνω όργανα»– οι εκλογές της περασμένης Παρασκευής ήταν «μία κάποια λύσις» ως προς την ενίσχυση των συλλογικών αξιών. Φευ! Εκεί που φαίνονταν πως τα πράγματα άρχισαν να ομαλοποιούνται και τα «πάθη» να καταλαγιάζουν, ήρθε το (απίστευτο) χαμπέρι της Κεντρικής Εκλογικής Επιτροπής και τα… γάμησε όλα! Απαριθμώ…

Ένα: «πέταξε» έξω από το ψηφοδέλτιο τον δεύτερο σε ψήφους Γιάννη Ταστσόγλου, αντικαθιστώντας τον με τον πρώτο επιλαχόντα Κώστα Μορφίδη τον οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, οι κομματικές αποφάσεις τον δέσμευαν να ασχοληθεί αποκλειστικά με τα ζητήματα της Περιφέρειας, λόγος εξ άλλου που συνετέλεσε στην «αναβάθμισή» του και σε επαγγελματικό στέλεχος.

Δύο: η καθ’ όλα σεβαστή –και απολύτως λογική μετά και την επίσημη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους Οικολόγους Πράσινους– «είσοδος» της Κατερίνας Γεροστεργίου στην εξάδα του ψηφοδελτίου έγινε η αιτία για να επανέλθουν στο προσκήνιο οι «κολεγιές» και τα «συμμαχιλίκια». Ενίοτε και τα «πλασαρίσματα» κάτω από το τραπέζι. Αντί λοιπόν να εξέλθει του ψηφοδελτίου η πέμπτη στη σειρά Αλεξάνδρα Τσανάκα, βρέθηκε στο «δρόμο» η τέταρτη Αναστασία Μιρλή!

Τρία: η κορύφωση της πλεκτάνης θα έρθει με το επίσημο έγγραφο–μνημείο της Νομαρχιακής Επιτροπής που υπογράφει ο Συντονιστής της Γιώργος Ιωαννίδης και αποτελεί το εφαλτήριο πάνω στο οποίο «οργίασε» η Κεντρική Εκλογική Επιτροπή. Για ευνόητους λόγους, το… φυλάω ως επτασφράγιστο μυστικό.

Και τώρα, τι; Προσωπικά, νιώθω μεγάλη πίκρα και απογοήτευση, συναισθήματα που σιγά-σιγά εξελίσσονται σε φόβο για τα μελλούμενα. Το τονίζω ευθαρσώς: αυτή δεν είναι η «δικιά μου Αριστερά»! Και τρέμω στην ιδέα ότι θα αναγκαστώ να της δώσω εκλογικό συγχωροχάρτι με την ψήφο μου. Τρέμω και αγωνιώ. Σαράντα χρόνια στα μετερίζια της, τέτοιο κακό, ποτέ…

Μικρό υστερόγραφο για όσους (χαιρέκακους και μη) σπεύσουν να χαρούν και να πανηγυρίσουν: Σε μας δεν λοξοδρομούν τα όνειρα. Φωλιές νερού θα συντηρώ μέσα στις φλόγες...