ΣΕΞΙΣΜΟΣ: Ή ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ;

Ο σεξισμός δεν είναι ούτε λαϊκό καλαμπούρι ούτε κάποιο «προχώ» χιουμοράκι που προέκυψε από… ευδιάθετες και χαλαρές συνάξεις. Είναι μια ακραία φασιστική αντίληψη που κτηνοποιεί όλες τις μορφές των ενστίκτων και κατευθύνει προς το αγριότερο και το ζωώδες την «αρσενική υπεροχή».

Το καινούριο στοιχείο που κομίζει ο «επικοινωνιακός ορυμαγδός» του διαδικτύου, είναι ότι οι «σεξιστικές φόρμες» δεν αποτελούν πια προνόμιο των ιδεολογικών χαμαιτυπείων της ακροδεξιάς, αλλά βρίσκουν ανταπόκριση και στις προοδευτικές μάζες. Από τις πιο «εστέτ» και «ψαγμένες» μέχρι τις πιο  λούμπεν και... ξαναμμένες.

Όταν ο (ομολογώ ευρηματικός και πολυτάλαντος) Δημήτρης Χαντζόπουλος «ανέβαζε» στις μπάρες του στριπτίζ τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τη Ραχήλ Μακρή, ουσιαστικά συνεργούσε στην αποχαλίνωση και τον εκχυδαϊσμό του πολιτικού λόγου. Μετακινούσε το ενδιαφέρον της κριτικής στα επίπεδα ενός «χωρατού» φτηνής επιθεώρησης. Γινόταν ο «προαγωγός» μιας καινούριας πολιτικής αισθητικής, το «θηλυκό μέρος» της οποίας θα μπορούσε να «εκδοθεί» προς τέρψιν παθών και ορέξεων!

Την ίδια ακριβώς «μόχλευση» δημιουργούν εδώ και μέρες οι υποψηφιότητες της Άντζελας Γκερέκου και της Νόνης Δούνια. Δυστυχώς, ό,τι πιο κομπλεξικό, ό,τι πιο άρρωστο και απωθητικό έχει καταχωνιασμένο μέσα του ο «αντιμνημονιακός όχλος», έγινε το εφαλτήριο (και μαζί ο εφιάλτης) μιας ανήθικης και αποκρουστικής αντιπαράθεσης, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας ήταν η… γύμνια!

Μια «γύμνια» όμως, που μετέρχεται του εκστατικού ερωτισμού της Γκερέκου και της λαχταριστής σεξουαλικότητας της Δούνια και, με τη χρήση των πιο ευτελών και χαμερπών «επιχειρημάτων», επιδιώκει να εξοντώσει, να απαξιώσει και να λοιδορήσει τους πολιτικούς της αντιπάλους. Χωρίς κανένα ηθικό φραγμό, χωρίς καμία συστολή, χωρίς την παραμικρή αίσθηση ντροπής.

Ανεξάρτητα σε ποιον κομματικό φορέα επέλεξαν να «στεγαστούν» η Γκερέκου και η Δούνια, ανεξάρτητα από το εύρος των πολιτικών τους δυνατοτήτων της, ουδείς έχει το δικαίωμα να «αντιπολιτεύεται» μαζί τους με τις φωτογραφίες από την επαγγελματική τους πορεία. Ουδείς, παρά μόνον οι φασίστες! Αυτοί, δηλαδή, που έχουν ανάγει την ανθρωποφαγία σε μέσο πολιτικής έκφρασης και το «αντριλίκι» σε παραλήρημα αγαμίας μακράς διάρκειας! Να τα λέμε κι αυτά…