ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΡΕΧΟΥΜΕ...

Συνήθως, μετά το πέρας της εκλογικής διαδικασίας ακολουθούν οι απολογισμοί, οι εκτιμήσεις και τα συμπεράσματα. Είτε αυτά αφορούν στις κομματικές και πολιτικές (ανα)διατάξεις είτε στα πρόσωπα που συνέβαλαν καθοριστικά στις καινούργιες διαμορφώσεις. Μία ανάλογη απόπειρα –σε τοπικό επίπεδο– αποτελούν και τα όσα έπονται.

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι έτσι κι αλλιώς ιστορική! Πόσο μάλλον όταν –ελέω εκλογικού νόμου– αυτή συνοδεύεται και από την εκλογή τριών βουλευτών (σωστότερα, δύο βουλευτών και μίας βουλευτίνας). Αναμενόμενο; Με βάση την κυβερνητική πορεία και την βλακώδη εκλογική τακτική της Νέας Δημοκρατίας, θα τολμήσω να πω ναι! Κι αν κάτι ίσως θα μπορούσε να χαθεί για την Αριστερά, αυτό θα ήταν η «ροζ απόχρωση» του νομού από τον εκλογικό χάρτη της χώρας. Για το εντελώς αντίθετο που συνέβη, φρόντισε προφανώς και η μετριότητα του νεοδημοκρατικού ψηφοδελτίου καθώς και οι ατσαλωσύνες (στα όρια της γελοιότητας)… επιφανών στελεχών του.

Κάπως έτσι «σκεπάστηκαν» και τα «αδύνατα σημεία» του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ, η συγκρότηση του οποίου έγινε αντικείμενο ζωηρών και επίμονων συζητήσεων. Ενίοτε και τραυματικών. Το ξανάπα: με βάση την «κοινωνική του εκτίναξη», ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιούνταν ενός διευρυμένου και πιο εκλεκτού σχήματος. Και γιατί το απαιτούσαν οι καιροί και (κυρίως) γιατί υπήρχαν οι δυνατότητες. Γι’ αυτό –και επειδή δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν στη θεωρία ότι τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος– επιμένω: ευκαιρία ήταν και χάθηκε…

Για την… τριάδα; Η παρουσία του Δημήτρη Εμμανουηλίδη κομίζει την εκλεκτική λάμψη της Αριστεράς. Την «αριστοκρατική» της φινέτσα. Το μεγαλείο του πολιτισμού της. Και ακόμη; Το έξοχον και το ταπεινόν της λαϊκότητάς της. Αυτής που (για άλλη μια φορά) «μεταφράστηκε» στο πρόσωπό του με την εκλογική του πρωτιά. Από τον Ηλία Ιωαννίδη προσδοκώ τα… κλασσικά: να σταθεί στο ύψος των πλούσιων εμπειριών του και να συμβάλλει στη διαφύλαξη των «αριστερών κεκτημένων». Αν δε καταφέρει και μετουσιώσει τα κινηματικά του παραδείγματα σε κοινοβουλευτικό λόγο, τόσο το καλύτερο. Για την Αλεξάνδρα Τσανάκα, μία ευχή μόνο: σύνεση, σύνεση και πάλι… σύνεση. Α, και διάβασμα. Πολύ διάβασμα…

Για τους υπόλοιπους (και τα υπόλοιπα), ες αύριον τα… καθέκαστα.