ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΣ (ΚΑΙ) ΜΕ ΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Όσο ημιάγριες και ουγκανοχουλιγκάνικες μπορεί να μοιάζουν οι προεκλογικές ιστορίες με το γήπεδο της ΑΕΚ και τους Κυνηγούς, άλλο τόσο αποκαλύπτουν μερικά από τα «πεδία σύγκρουσης» που θα βρει αύριο μπροστά του ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ. Κι αν η περίπτωση των Κυνηγών είναι ένα παράδειγμα που (χοντρικά) μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα στα πλαίσια της «έλλογης πολιτικής», αυτό με τους αχαλίνωτους οπαδούς της ΑΕΚ παραπέμπει σε μία νέο-μετεμφυλιακή βαρβαρότητα, χαρακτηριστικό γνώρισμα της οποίας είναι το μπραβιλίκι, η καφρίλα του οπαδικού περιθωρίου και ο «επιχειρηματικός τραμπουκισμός» των αεριτζήδων… επενδυτών.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ «προπονεί» ήδη τις αντοχές και τις αντιστάσεις του, μέσω της στάσης που τηρεί ο φίλα προσκείμενος σε αυτόν δήμος της Νέας Φιλαδέλφειας και Χαλκηδόνας. Ουσιαστικά, αυτό που συμβαίνει σήμερα στο ιστορικό Άλσος, δεν είναι τίποτε άλλο από μία «τοπική εφαρμογή» του κυβερνητικού του προγράμματος, μέρος του οποίου είναι απολύτως βέβαιο ότι δε θα «περάσει» από οδούς στρωμένες με ροδοπέταλα. Με δεδομένο (και την ελπίδα) ότι δε θα υπάρχουν εκπτώσεις και υποχωρήσεις ως προς την «κεντρική του ιδέα», η σύγκρουση με το αποικιοκρατικού τύπου ελληνικό κεφάλαιο, θα είναι αμείλικτη και σκληρή. Σε ακραίες δε περιπτώσεις, ίσως και αιματηρή.

Με το «κυβερνητικό καλημέρα», ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος να παλέψει με τα θηρία. Μάχη αμφίρροπη και… εκτός έδρας! Κι επειδή το «δικό του γήπεδο» είναι γεμάτο από ευαίσθητους και ειρηνόφιλους οπαδούς, από μικροαστούς με καλές και αγνές προθέσεις και από ανθρώπους της «γαλήνης και της ηρεμίας», οι «κερκίδες» του από τις εκλογές και μετά θα χρειαστεί να γεμίσουν με κόσμο αποφασισμένο και ετοιμοπόλεμο. Ειδάλλως, το «ντέρμπι» πολύ εύκολα μπορεί να «γυρίσει» σε ένα απλό… ματσάκι για τον αντίπαλο!

Ευτυχώς, το «ζωντανό παράδειγμα» του δήμου της Φιλαδέλφειας δεν καταγράφει συμβιβασμούς και μισόλογα, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα. Κυρίως, δεν καταγράφει φόβους και «λυγίσματα». Μπορεί να υπήρξαν λάθη τακτικής, μπορεί να εκφράστηκαν γνώμες και απόψεις πριν την ώρα τους –πιθανόν αυτές να ήταν και ανεπεξέργαστες μερικές φορές (ενίοτε και χωρίς την απαιτούμενη ψυχραιμία)– αλλά επί των επιδίκων, ουδόλως αλλοίωσαν ή επηρέασαν τον «ιδεολογικό πυρήνα» της διεκδίκησης.

Είναι προφανές ότι η πολιτική συνέπεια της Αριστεράς δε θα μείνει αναπάντητη. Οι δε «οχλήσεις» και οι αντιδράσεις, εκτός από αφόρητες, ανίερες, ύπουλες και τυχοδιωκτικές, θα είναι πολλές φορές και συνδεδεμένες με την ωμή βία. Είτε αυτή θα εκφράζετε από ανεγκέφαλους οπαδούς είτε μέσα από τις παρακρατικές εφεδρείες του συστήματος. Νά γιατί, λοιπόν, οι απαιτήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ δε μπορεί να εκδηλώνονται ούτε σε επίπεδο «φιλολογικών αναζητήσεων» ούτε να εξαντλούνται μέσα σε βαθυστόχαστες αναλύσεις σε ολονύχτιες «λέσχες προβληματισμού». Καλά και γόνιμα όλα αυτά, αλλά ο αγώνας θα δοθεί στο δρόμο. Και, πιστέψτε με, εκεί απαιτούνται ατσάλινες αντοχές.