ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ

Αν και υπό μερική αίρεση ως προς την τελική του διαμόρφωση, το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ για τον νομό Καβάλας, βρίσκεται ήδη στη διαδικασία της κοινωνικής κρίσης. Επ’ αυτού λοιπόν οι πρώτες εκτιμήσεις και τα πρώτα συμπεράσματα:

Εκτίμηση πρώτη: η σχεδόν καθολική (πέντε προς ένα) κυριαρχία των κομματικών υποψηφίων ακυρώνει εν πολλοίς το πολιτικό διακύβευμα–όραμα του Αλέξη Τσίπρα για την ανάγκη πολιτικής εξωστρέφειας και ουσιαστικού «ανοίγματος» στους «άξιους της κοινωνίας». Το ότι το ποσοστό αυτό ήταν και το αποτέλεσμα μιας καλά οργανωμένης αντίληψης, «φωτογραφίζει» και τα «ταπεινά κίνητρα» της κομματικής πλειοψηφίας.

Εκτίμηση δεύτερη: η περιχαράκωση στα στενά όρια των κομματικών επιλογών, αποδεικνύει μία αυτιστική εμμονή στην (όποια) «ιδεολογική καθαρότητα» και μία διάθεση ενίσχυσης του κομματικού ινστρουχτορισμού. Και ακόμη, ότι δεν υπήρχε οργανωμένη και στοχευμένη πολιτική συνεργασιών. Να πω και ηθελημένη;

Εκτίμηση τρίτη: δύο εκ διαμέτρου αντίθετα εκλογικά παραδείγματα, μοιάζει να μην έγιναν αφορμή για προβληματισμούς και αναστοχασμούς και να μην αποτέλεσαν το «μάθημα» για τα τωρινά. Αναφέρομαι στο απόλυτα επιτυχημένο «δείγμα» των Ευρωεκλογών (με εκείνο το ψηφοδέλτιο–κόσμημα που «ισορροπούσε» ιδανικά ανάμεσα στους άξιους της κομματικής ιεραρχίας και στις εξέχουσες προσωπικότητες της εξωκομματικής Αριστεράς) και στο αποτυχημένο μοντέλο των Δημοτικών και Περιφερειακών Εκλογών, το «βάρος» των οποίων επωμίσθηκαν οι «σύντροφοι υποψήφιοι».

Εκτίμηση τέταρτη: η απουσία της «γεωγραφικής εκπροσώπησης» –αποτέλεσμα μιας προβληματικής απόφασης για συνολική «εκτίμηση» των υποψηφίων– θα αναδείξει ιδιαίτερα προβλήματα «επαφής» με τους ψηφοφόρους, ιδίως εκεί όπου οι δυνατότητες του ΣΥΡΙΖΑ «χτυπάνε» πρωτιά. Και για να γίνω ακόμη πιο… δηκτικός, η για πρώτη φορά απουσία υποψηφίου από τη Θάσο –τη στιγμή μάλιστα που οι εκεί ενδιαφερόμενοι «έλαμπαν» από προσόντα και χαρίσματα– θα αποτελέσει ένα οιονεί παράδειγμα «κομματικού στραβισμού».

Εκτίμηση πέμπτη: εξαιρουμένων των δύο «δεδομένων» υποψηφιοτήτων (ήγουν, αυτές του Δημήτρη Εμμανουηλίδη και του Ηλία Ιωαννίδη), οι υπόλοιποι του ψηφοδελτίου έχουν ελάχιστη έως μηδαμινή εμπειρία εκλογών και είναι αρκούντως «αδόκιμοι» –μα και αδύναμοι– σε σχέση με τις μεγάλες απαιτήσεις και την πολυπλοκότητα που επιβάλλει η θεματολογία αυτών των εκλογών. Γεγονός που «ανεβάζει» στο κατακόρυφο τους «επικοινωνιακούς κινδύνους» που ελλοχεύουν από την (αναγκαία και… αναγκαστική) «δημόσια έκθεσή» τους.

Εκτίμηση έκτη: ζωηρό ενδιαφέρον κομίζει η (διαφαινόμενη) υποψηφιότητα της κυρίας Λάγρα που, με το κοινωνικό και επιστημονικό κύρος της και (προφανέστατα) με την «ευρυχωρία» των γνωριμιών της, «προσφέρει» αυτό που έλειπε πάντα από τα ψηφοδέλτια της Αριστεράς: έναν (ή μία) γιατρό από τις «μαζικές κλινικές» του Νοσοκομείου. Ζήτημα, βέβαια, παραμένει το πόσο θα επηρεάσει τις «εκλογικές αντανακλάσεις» ο παράγοντας του «πολιτικού της ελλείμματος».

Συμπέρασμα; Προς το παρόν, ένα και μοναδικό: Θα μπορούσε και καλύτερα. Απλά, όταν όλα «παίζονται» (και κρίνονται) στη «μάχη των εσωκομματικών παθών», το στοιχείο της αξιοκρατίας πάει περίπατο! Και αυτό ας «κρατηθεί»…