ΗΓΓΙΚΕΝ Η ΩΡΑ!

Και από σήμερα στον… αστερισμό της «βίαιης ωρίμανσης»! Πια, κανένας ερασιτεχνισμός, καμία γενικολογία, καμία υπερβολή δε θα μπορέσουν να δικαιολογηθούν (ή και να «αθωωθούν») ένεκα… προτέρου εντίμου βίου. Από σήμερα –γιατί μέχρι χθες κυριαρχούσε ακόμη το… δικαίωμα στη χαρά– σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να υπερβεί τις παθογένειες και τις αγκυλώσεις της «μικρής Αριστεράς», να αποτινάξει από πάνω του τα «σύνδρομα της καμαρίλας» και να απαλλαχτεί από τις οσμές της «κομματικής φορμόλης». Προπάντων δε, να αυτό-προστατευθεί από τις περιπέτειες και τα πάθη που προκαλεί και παράγει η οίηση των νεοφώτιστων.

Το δύσκολο –μα και το ενδιαφέρον μαζί– είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να ανταποκριθεί στις κοινωνικές και πολιτικές απαιτήσεις, έχοντας ως βασικό προαπαιτούμενο των επιλογών του την «Αριστερή του Καταγωγή». Επί αυτής συγκρινόμενος θα κρίνεται και θα λογοδοτεί. Χωρίς παρερμηνείες, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς μισόλογα και χωρίς «δωρεάν χρόνο». Και επί της «Αριστερής του Καταγωγής», όλη η πίεση. Που, ειρήσθω εν παρόδω, δε θα είναι ούτε «μονόπατη» ούτε «ομόκεντρη». Θα προέρχεται από παντού και θα είναι άκρως επιβαρυντική για τις άμυνες όλων.

Ψυχικό σθένος, λοιπόν, και ιδεολογική εγρήγορση. Το πρώτο ως προαπαιτούμενο για το «ατσάλωμα» της πίστης και των αντοχών και το δεύτερο ως το επίδικο της πολιτικής ευθύτητας και εντιμότητας των όσων από δω και πέρα θα παράγονται και θα υλοποιούνται.

Το μέγα ερώτημα; Με ποιο «πολιτικό προσωπικό» όλα αυτά! Αρκεί η (ομολογουμένως) εκλεκτή ομάδα των (βαριά-βαριά) εκατό στελεχών που κινούνται εντός και πέριξ του «κομματικού άστεως» της Κουμουνδούρου; Απαντώ ευθέως και χωρίς περιστροφές: με τίποτε και επ’ ουδενί! Πρώτον γιατί μία τέτοια προοπτική θα περιχαρακώσει, θα παγιδεύσει και θα αφυδατώσει τις «περιφερειακές εξελίξεις», δεύτερον, θα αναπτύξει «παράκεντρα επαϊόντων» με ιδιόμορφες εσωτερικές εξουσίες και εγωιστικούς μηχανισμούς και τρίτον, θα καθηλώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο των μελών, μειώνοντας την ενεργό συμμετοχή τους στον κοινό στόχο και την «κοινή αφύπνιση»!

Από την άλλη πάλι, είναι γεγονός ότι τα «δείγματα» των «μεσαίων στελεχών» κομίζουν ελάχιστη (έως ανύπαρκτη) εμπειρία σε κομβικούς τομείς της δημόσιας διοίκησης και επίσης ότι σπανίως είχαν την ευκαιρία να (εξ)ασκηθούν σε φορείς αυτής της ευθύνης και της σοβαρότητας. Και είναι αλήθεια (εδώ ιδιαιτέρως… πικρή) ότι οι γνώσεις και οι ικανότητές τους δε συνδυάστηκαν ποτέ με την «παραγωγή πολιτικής», παρά μόνο με μία «αντιπολιτευτική διεκπεραίωση» τύπου… κινήματος. Ακόμη και το στοιχείο του «αγώνα» –απαραίτητο έτσι κι αλλιώς για να χαρακτηρίσει κανείς τη φυσιογνωμία της Αριστεράς– παραμένει ζητούμενο ως προς το μέγεθος και τον τρόπο που αυτό έχει διεισδύσει στη κοινωνία. Άλλωστε, ένας μικροαστικός πυρήνας κομματικής βάσης, σπανίως μετέρχεται των νοοτροπιών και του «εφησυχασμού» που τον διακρίνει και τον… διατρέχει.

Όμως, κακά τα ψέματα! Στην αναμέτρηση με τα δύσκολα κρινόμαστε όλοι. Και αναμφίβολα, όποτε η Αριστερά εκλήθη να σηκώσει το βάρος μεγάλων και ιστορικών στιγμών, ήταν εκεί. Παρούσα και θυσιαστική. Με τις ιδέες της, την τόλμη της, την ανιδιοτέλεια της, τη σεμνότητά της, την αισθητική της, τους ανθρώπους της. Άλλωστε, το λένε: η Αριστερά είναι για τα δύσκολα. Ε, ήγγικεν και η ώρα…