ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

Όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, το κείμενο της περασμένης Πέμπτης για τα «περίεργα» του τρόπου επιλογής των υποψηφίων στον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ, προκάλεσε –εκτός από τα «συντροφικά μαχαιρώματα» και τους «υπόγειους αφορισμούς»– μία σειρά από ενδιαφέροντα σχόλια στους ανοιχτούς διαλόγους του διαδικτύου. Δεν είχα σκοπό να επανέλθω. Όμως, επειδή αιωρούνται διάφοροι «υπαινιγμοί», θεωρώ απαραίτητη μια συνολική απάντηση στους… κατασκευαστές τους. Αν μη τι άλλο, δεν έχω καμία διάθεση να «παραδοθώ αμαχητί» και να αφήσω την «αριστερή μου τιμή», έρμαια στις σκυλεύσεις των… νεοφώτιστων.

Την πρώτη «κατηγορία» μού την προσάπτει –ομολογώ με το ήθος και την ευγένεια που τον διακρίνει– ο αγαπητός Γιάννης Κανάκης, λέγοντας τα εξής: Ατυχώς ο σύντροφος Μπάμπης δημιούργησε εντυπώσεις διαστρεβλώνοντας τα γεγονότα σε σημείο τέτοιο που εγώ που τα έζησα από κοντά είναι σαν να διαβάζω μια άλλη ιστορία! Κρίμα που λέει κι ο Βενιζέλος…

Όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά επειδή αντιπαθώ σφόδρα τις «πολιτικές ηθικολογίες», αντιπαρέρχομαι το εμφαντικό «κρίμα» και εισέρχομαι στην ουσία: Ο φίλτατος Κανάκης, χωρίς να παραθέτει κανένα παράδειγμα «διαστρέβλωσης», στερεί από τον διάλογο το πλεονέκτημα των συγκρίσεων, κατατάσσοντας μάλιστα τη δικιά του «ιστορία», στην πλευρά της… αλήθειας. Ελπίζω, όχι και της… μοναδικής! Ταυτόχρονα, αφήνει να αιωρούνται αιχμές μιας δόλιας και ενσυνείδητης από την μεριά μου επίθεσης, εναντίον όλων εκείνων που «ζει από κοντά». Ήγουν, ενάντια στην ηγετική ομάδα της Νομαρχιακής Επιτροπής.

Προφανώς, ο σύντροφος Ιωάννης αγνοεί ότι ένα κείμενο «γοργής επικαιρότητας», από τη «φύση» του και μόνον, αδυνατεί να συμβαδίσει με τους «πραγματικούς χρόνους» που επιβάλλει η ροή των γεγονότων. Ως εκ τούτου, οι όποιες ενστάσεις και διαφωνίες οφείλουν να είναι «συντονισμένες» με το χρόνο της συγγραφής και δημοσίευσής του. Το τι μεσολάβησε από ‘κει και μετά και το πώς εξελίχθηκαν οι «αρχικοί σχηματισμοί», είναι αντικείμενο μίας άλλης αφήγησης.

Όμως, είτε από βιασύνη είτε λόγω του αυθορμήτου της απαντήσεως του, κάτι διέλαθε της προσοχής του. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την (να την πω… ευσυνείδητη;) επιλογή μου να μην αναφερθώ στο περιεχόμενο του no paper που υπογράφει ο Συντονιστής της Νομαρχιακής Επιτροπής και το οποίο απευθύνεται στα μέλη της Κεντρικής Εκλογικής Επιτροπής. Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, ήμουν γνώστης του «παρασκηνίου» και των «στρεβλώσεων». Και γνώριζα την κάθε λεπτομέρεια αυτής της απίθανης σοφιστείας (ή και… κομματικής καμαρίλας) που επέβαλε την επαναδιατύπωση της εκλογικής ετυμηγορίας της Οργάνωσης Μελών του Νέστου.

Πιστεύοντας ότι η ουσία είχε ήδη «εξαντληθεί» πολύ πριν την «προσφυγή στις εσωκομματικές κάλπες» –διαδικασία που, από ένα σημείο και μετά, κινήθηκε στα όρια της… παρωδίας– και εκτιμώντας ότι η όδευση προς το αποτέλεσμα ήταν ένα προδιαγεγραμμένο (και καλά ελεγχόμενο) «τελετουργικό», ελάχιστη σημασία είχαν οι… λεπτομέρειες. Αυτό που «έκαιγε» ήταν μόνον οι μεθοδεύσεις. Και επ’ αυτών, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…

Τη δεύτερη «κόντρα» μού την επιφύλαξε ο (άγνωστος σε εμένα) Τάσος Ορφανίδης, το νεόκοπον του οποίου λειτούργησε και ολίγον… αποκαλυπτικά των όποιων προθέσεων. Γράφει: Όντος είναι μια εσωτερική διαδικασία και ζώντας την εκ των έσω, θεωρώ φυσιολογικό και τηρουμένων των χρονικών δεσμεύσεων, κάποια πράγματα να μην έγιναν ως πρέπει. Αυτό όμως που με λυπεί ιδιαίτερα, είναι ποιος ο στόχος και τι θέλει να πετύχει ο Μπάμπης, δημοσιοποιώντας επιλεκτικά κάποια από τα γεγονότα, εμπλουτίζοντας τα, δημιουργώντας εντυπώσεις, οι οποίες τελικός είναι ανυπόστατες. Αν η "δική σου αριστερά", Μπάμπη, λειτουργεί με μονταζιέρα, ευχαριστώ δεν θα πάρω.

Εξ αρχής: το αν θα «πάρει» ή όχι κάτι από την «δική μου Αριστερά» ο σύντροφος Ορφανίδης, ποσώς με απασχολεί. Ούτε οπαδούς ζήτησα ούτε ακολούθους. Σε αυτά «ειδικεύονται» άλλοι. Το να με κατηγορεί όμως ότι «μοντάρω» τα γεγονότα, πάει πολύ. Δε θα σταθώ στο ότι το «κατηγορητήριο» είναι εντελώς έωλο –ειδικά από τη στιγμή που δεν τεκμηριώνεται με κανένα στοιχείο. Θα επισημάνω μόνον το οξύμωρον της υποθέσεως: το πώς δηλαδή και ο ίδιος παραδέχεται («στρογγυλεμένα» έστω), ότι «μερικά πράγματα δεν έγιναν ως πρέπει»!

Άσχετα αν συμφωνώ ή όχι με τις «αναγκαίες συμμορφώσεις», θα είχα κάθε λόγο να σεβαστώ την άποψη που θα υπεράσπιζε την επιλογή της μη δημοσιοποίησης των εσωκομματικών προβλημάτων. Ειδικά τώρα που οι (ας τις πούμε) εσωστρέφειες επηρεάζουν άμεσα και το κυβερνητικό διακύβευμα, πιθανόν να τη λάμβανα και πολύ σοβαρά υπ’ όψιν μου. Όμως, όταν η αγνότητα μιας τέτοιας αντίληψης αποσπάται από την «εσωτερική της ειλικρίνεια» και προσπαθεί να «επιβιώσει» σε βάρος της δημοκρατίας, μου είναι αδύνατο να συγχρονιστώ και να προσυπογράψω οτιδήποτε παραβιάζει τις πολιτικές μου αρχές. «Απροσάρμοστος» γαρ σε τακτικές ομαδοποίησης, δε δίνω κανένα δικαίωμα στον εαυτό μου για εκπτώσεις και «προσαρμογές». Και ο λόγος απλός: αυτά που τώρα θα «σκεπαστούν», σε λίγο καιρό θα τα βρούμε μπροστά μας, διογκωμένα και αναπότρεπτα.

Πληροφορώ τον σύντροφο Ορφανίδη –και εμμέσως όλους εκείνους που δεν άντεξαν στον πειρασμό των «ψιθύρων» (ενίοτε και των… απειλών)– ότι στόχος μου μοναδικός ήταν και παραμένει η Αριστερά της Ανοιχτωσιάς και της Δημοκρατίας. Κι επειδή αυτό επιτυγχάνεται μόνον όταν οι σύντροφοι καταφέρνουν να συναναστρέφονται, να συνομιλούν και να συμπορεύονται (μα και να διαφωνούν) με την «αλήθεια των ματιών», θα παραμείνω εσαεί προσηλωμένος στα ανθρώπινα. Τίποτε άλλο δε με αφορά, τίποτε άλλο δε με συγκινεί… Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Α, και επιμένω: φωλιές νερού θα συντηρώ μέσα στις φλόγες.