ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗ ΚΑΛΠΗ

Χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο και εντελώς «συμβατικά» αποδείχθηκαν τελικά τα τοπικά ψηφοδέλτια. Ασυνόδευτα από «εκπλήξεις», «ανησυχίες» και «ενθουσιασμούς», τολμώ να πω ότι ελάχιστα συγκινούν και συναρπάζουν. Το χαμηλό ποσοστό «ευρυχωρίας», οι «κομματικές επιστρατεύσεις» και το νεόφερτο κλίμα «πολιτικής πλαδαρότητας» που διαμόρφωσαν οι διασπάσεις της Νεοφιλελεύθερης Σοσιαλδημοκρατίας, συγκροτούν ένα εκλογικό μείγμα διόλου γόνιμο και ελκυστικό. Πιο αναλυτικά και με τη σειρά:

Η Νέα Δημοκρατία, θέλοντας και μη, «εμπιστεύτηκε» την εκπροσώπησή της στη γνωστή τετράδα των κοινοβουλευτικών της ανδρών, τη σοβαρότητα της οποίας ίσως μόνον ο Νίκος Παναγιωτόπουλος θα μπορούσε να υπερασπιστεί. Το έλλειμμα δεύτερης γυναικείας υποψηφιότητας μπορεί να αποδειχθεί γουρλίδικο για τον «φρέσκο» (και συμπαθή) Λάζαρο Τσαταλμπασίδη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, εγκλωβισμένος σε έναν παράδοξο και ξεπερασμένο κομματισμό, έχασε τη μοναδική ευκαιρία να… σαρώσει. Δυστυχώς, των «κοινωνικών διαθέσεων», επικράτησαν τα «ρεύματα», οι «διαδρομιστές» και οι «καθαρότητες». Ατού του, ήταν και παραμένει ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης και ο εσαεί «ταγμένος» Ηλίας Ιωαννίδης.

Το ΠΑΣΟΚ απλά επιβιώνει! Και μόνον το ότι η δυναμική του εξαντλείται στην παρουσία του Δημήτρη Παπουτσή, αρκεί για να καταλάβεις (και να προβλέψεις) την… ειμαρμένη του.

Η Χρυσή Αυγή αξηζη αδερφια οσοι Νιωθεται Ελλην!!!! Και το λεη η Καρδια.... Και πυστεβεται στην Εγλη του Πραγαματικα ΕΛΛΗΝΑΡΑ...... BIG ALEKSANDER…. (Έχει σημασία που ο «δράστης» του παραπάνω σχολίου είναι υποψήφιος βουλευτής στη Δράμα;).

Το ΚΚΕ, σταθερή αξία, σταθεροί υποψήφιοι, σταθερές «γραμμές». Σαν κάτι να έρχεται συνέχεια από το παρελθόν. Τι κι αν λατρεύω Ποτόλια, τι κι αν γουστάρω Χρυσάφη. Ένα κλικ, ρε γαμώτο…

Η ΔΗΜΑΡ (μετά των Πρασίνων) «πληρώνει» τα καμώματα της ηγεσίας της. Σχεδόν «καθαρισμένη», παλεύει για να σώσει τη «χαμένη τιμή» μιας «άλλης Αριστεράς». Αυτής ίσως που κάποτε οραματίστηκε ο Ηλιού, ο Κύρκος, ο Μπριλάκης, ο Χρυσοστομίδης, ο Τζεφρώνης, ο Παπαγιαννάκης… Εδώ, ιδιαίτερη μνεία στην παρουσία του Βασίλη Τραϊφόρου! Αν μη τι άλλο… κύ- ριος και αξιοπρεπής!

Το Ποτάμι, αν δεν ήταν ο Γιώργος Γκαϊντατζής, θα «κυλούσε» με κάτι άλαλους και… εξαφανισμένους. Εκτός κι αν αρκούν οι περισπούδαστες δημοσιεύσεις (τις λες και ξεπατικώματα) κάποιου Θεόδωρου Κουτρουμανίδη. Η απορία μου; Αυτόν τον τιτανομέγιστο τον Λυκούδη τον εκπροσωπεί κανένας στα μέρη μας; Όχι πως με νοιάζει δηλαδή, αλλά να μην ξέρω τι θα ψηφίσει η… Μαρία;

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, αν και πανταχόθεν λαβωμένοι, άντεξαν και κατέρχονται με «γεμάτη» εξάδα! Και μάλιστα είναι και οι μόνοι που έκαναν την έκπληξη με την υποψηφιότητα του Βαγγέλη Παππά (που πολύ χάρηκα που «την είπε» στην Energean Oil & Gas). Να επισημάνω: την παρουσία του ακούραστου και συνεπούς Γιώργου Τσακίρη και του συγχωριανού μου Παναγιώτη Μαντέχου.

Το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών θα μπορούσε να είναι η απόλυτη πολιτική φάρσα. Είναι όμως το κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου και αυτό το κάνει ακόμη πιο… τρολ! Και μην αρχίσω τώρα να αναφέρω ονόματα υποψηφίων, γιατί θα μου ‘ρθει καμιά όρεξη για… κουραμπιέ!

Κατά τ’ άλλα: αγαπώ και σέβομαι ΑΝΤΑΡΣΥΑ (με τετρά- δα, παρακαλώ), νοσταλγώ τα «αγέρωχα νιάτα» μας με το άκουσμα του ΚΚΕ (μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ (πρώτη φορά μαζί!) και «πεθαίνω» για  Ένωση Κεντρώων (ακόμη απορώ πού βρέθηκαν αυτοί οι τέσσερις) και Τελεία!

Βάζω… παύλα και αποχωρώ!