Αντιγράφω  σχόλιο από το facebook, προερχόμενο από άτομο φίλα προσκείμενο στη ΔΗΜΑΡ: Την ώρα που οι νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής κατηγορούν την κυβέρνηση ότι με πρωτοστατούσα τη ΔΗΜΑΡ προωθεί το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, επειδή θεωρούν ότι τους αφορά –και δικαίως–, την ίδια ώρα ο κοντόφθαλμος αριστερισμός του ΣΥΡΙΖΑ τον ωθεί να επιχαίρει για τις πληροφορίες περί απόσυρσής του. Διαφορετικά τύμπανα βαράνε με τον ίδιο ήχο.

Το νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της ρατσιστικής βίας είναι υποχρέωση της δημοκρατικής πολιτείας να ψηφιστεί το ταχύτερο δυνατό.

Εντάξει. Είπαμε να «φταίει για όλα ο ΣΥΡΙΖΑ», αλλά κάπου το πράγμα έχει αρχίσει να… μπατάρει. Τόσο που η κριτική της κάποτε «μετρημένης, κόσμιας και ήπιας» Αριστεράς, να ξεπερνάει τα όρια του γραφικού και να μετέρχεται τακτικές παραπλάνησης και ψεύδους.

Προφανώς ο εμπνευστής της «διαδικτυακής ατάκας» προσπαθεί να αμυνθεί διά της… επιθέσεως, μεταβιβάζοντας τα συγκυβερνητικά αδιέξοδα στον «εύκολο εχθρό» και μάλιστα διά του «τρόπου Κεδίκογλου». Και –δυστυχώς– το κάνει με τη χειρότερη επιλογή. Χαρακτηρίζει χαιρέκακο ένα ρεπορτάζ για το  παρασκήνιο που συνοδεύει το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο του κυρίου Ρουπακιώτη (καθότι προερχόμενο και από κοντόφθαλμους αριστεριστές), την ίδια στιγμή που οι εκ δεξιών εταίροι του κυρίου Κουβέλη πάσχιζαν αλαφιασμένοι για την απόσυρσή του.

Λυπηρό, αλλά τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ φαίνεται να μην πήραν κανένα μάθημα από το πρόσφατο «τάπωμα» που υπέστη πρόσφατα το νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά και δε συνετίστηκαν διόλου από το αποτέλεσμα–σούπα του «εκλεκτού Ρουπακιώτη» (που, αν το συνδέσω με την εμφαντική –ύστερα από 9 χρόνια– απουσία της Νεολαίας της από το Αντιαπαγορευτικό Φεστιβάλ, θα γίνω ανυπόφορα… σκληρός). Αντίθετα, και σε πείσμα κάθε λογικής (και πολιτικής εντιμότητας), εξακολουθούν να βαυκαλίζονται μέσα στις τρικομματικές τους αυταπάτες και το φθαρμένο όραμα του «ιστορικού συμβιβασμού». Και όσο αυτό δεν τους «βγαίνει», αναπτερώνουν το «πολιτικό τους ηθικό» με χτυπήματα κάτω από τη μέση.

Μόνον που αυτά τα «κόλπα» απαιτούν και τους κατάλληλους… μποξέρ. Διότι όταν πας στο επικοινωνιακό ρινγκ με τους «αγύμναστους» Παπαδόπουλο, Χατζησωκράτη και Μαργαρίτη, το «κάψιμο» το έχεις εξασφαλισμένο από τον πρώτο γύρο. Τι κι αν ο αντίπαλός σου (εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ) μοιάζει κατά τι… υπνωτισμένος. Η ήττα σου είναι προδιαγεγραμμένη. Και μάλιστα… ταπεινωτική!

Όπως και να ‘χει, αντιρατσιστικό νομοσχέδιο με τις υπογραφές του Σαμαρά, του Δένδια, του Βορίδη, του Γεωργιάδη, του Σταμάτη (!) και του Μπαλτάκου (!!!), ένα «πέρα–δώθε» θα το είχε ούτως ή άλλως. Εξ ου και οι μετέπειτα… αναγούλες. Αλλά για να είμαστε δίκαιοι και να μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Όλοι αυτοί που προανέφερα είναι απόλυτα συνεπείς με τις ιδέες τους και κανένας μας δεν έχει το δικαίωμα να τους μέμφεται για παλινωδίες και υποχωρήσεις. Τέτοιοι ήταν και τέτοιοι θα παραμείνουν. Διαχρονικό το κακό. Γι’ αυτό και από την πρώτη κιόλας ημέρα άρχισαν τις τρικλοποδιές και τις… καθυστερήσεις, μιλώντας (αυτό πού το πας) ακόμη και για «αποδραματοποίηση» της κατάστασης! Σταράτα πράγματα!

Εύλογα, λοιπόν, τίθενται τα ερωτήματα: γιατί εκεί στη ΔΗΜΑΡ καμώνονται τον ανήξερο και προσπαθούν να «ξεφύγουν» με ό,τι πιο απίθανο μπορούν να σκεφτούν εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ (που, να σημειώσω, είχε ταχθεί εξ αρχής υπέρ του νομοσχεδίου); Ποιους προσπαθούν να πείσουν; Ποιους να κοροϊδέψουν; Και ποιους να παρασύρουν; Πιστέψτε με, αδυνατώ πια να τους… συλλάβω. Και, αποσυρόμενος, λέω να καταπιαστώ με κανέναν… Μπέκετ και Ιονέσκο. Πιο εύκολους τους έχω!