ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Τη γνώμη μου για τις ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες που δραστηριοποιούνται στην πόλη (εσχάτως και στην… ύπαιθρο) την έχω πει επανειλημμένως. Και πολύ πριν το «φαινόμενο» πάρει τις σημερινές «ανισόρροπες» διαστάσεις του. Με δεδομένο το κόστος της, θα την (ξανά)πω εν τάχει.

Τα όρια του ερασιτεχνισμού πρέπει να είναι ευδιάκριτα και σαφή σε σχέση με αυτά των επαγγελματιών. Οι ερασιτέχνες («σκηνοθέτες», «ηθοποιοί», «σκηνογράφοι», «μουσικοί», «ζωγράφοι»  και πάει λέγοντας) οφείλουν να έχουν ακριβή γνώση των δυνατοτήτων τους και οι επιλογές τους να συμβαδίζουν με τo μέγεθος των ικανοτήτων τους. Όταν δε συμβεί αυτό, ελλοχεύει άμεσα ο κίνδυνος του γραφικού και του… ψώνιου!

Σε μία ιδανική περίπτωση, η γοητευτική και άκρως διδακτική εμπειρία των ερασιτεχνικών ομάδων, η συλλογική τους άσκηση με τα θεατρικά κείμενα και η ομορφιά της συνάφειας, θα έπρεπε να ολοκληρώνονταν στην τελική πρόβα! Γιατί, απλούστατα, η αποστολή τους δεν είναι η έκθεση στο κοινό, αλλά το τελετουργικό της μύησης. Το μυστήριο του «κύκλου»!

Αντ’ αυτών, οι ερασιτεχνικοί θίασοι της πόλης δρουν και συμπεριφέρονται ωσάν να επρόκειτο για «σκηνές ρεπερτορίου». Καταργώντας μέτρα και αποστάσεις και χωρίς καμία οριοθέτηση των στόχων και των αναγκών τους, έχουν ανάγει τις σκηνικές τους δημιουργίες  σε «θεατρικά γεγονότα», τους δε εαυτούς τους σε επαΐοντες του είδους.

Είναι αλήθεια ότι μέσα από αυτές τις ομάδες ξεπήδησαν θαυμαστά και ταλαντούχα παιδιά, τα οποία όλοι εμείς ευτυχήσαμε να τα δούμε σε κεντρικές σκηνές και σε μεγάλα έργα. Νέους και νέες που, αφού πέρασαν από το «ερασιτεχνικό φροντιστήριο», βρέθηκαν να σηκώνουν στις πλάτες τους Ευριπίδη και Τσέχωφ, Όμηρο και Ντοστογιέφσκι, Αριστοφάνη και Μολιέρο, Αναγνωστάκη και Καμπανέλλη. Αλλά, ας μου επιτραπεί η σύγκριση. Ποιος Κούφαλης σήμερα; Και ποιος Μπότσιος; Και ποιος από τους τωρινούς μπορεί να αναμετρηθεί επάξια μαζί τους; Στη γνώση, το ήθος, τη σεμνότητα… Η ταπεινότητά μου, μόνο στο Γιάννη Κουκιά θα μπορούσε να στρέψει την προσοχή και το ενδιαφέρον της. Και τέλος…

Όσο οι ερασιτεχνικές ομάδες της πόλης επιμένουν να λειτουργούν και να συμπεριφέρονται σαν επαγγελματίες, η σύγχυση που θα προκαλούν στο κοινό θα αποβαίνει εις βάρος του ίδιου του Θεάτρου (εδώ το «θ» κεφαλαίο). Όσο εθίζουν τον κόσμο στη δικιά τους αισθητική (κατά κανόνα και ενιαία), η Τέχνη που επέλεξαν να ασκηθούν (ή και να… χαλαρώσουν) θα υπονομεύεται συνεχώς. Και κάπως έτσι, θα θεωρούμε σε λίγο φυσιολογικό να «ανεβαίνει» μιούζικαλ στην Ελευθερούπολη!

Με δύο λόγια... Mamma Mia!