Τη δασκάλα Χαρά Νικοπούλου επέλεξε να τιμήσει η κοινότητα Κέλλης του δήμου Αμυνταίου, στο πλαίσιο της ετήσιας εκδήλωσής της προς τιμήν των προσώπων που πρόσφεραν και προσφέρουν στην Ελλάδα (κοινώς, παρ’ τ’ αυγό και κούρευτο), αλλά αυτή, αγέρωχη και ευθυτενής, αρνήθηκε να παραλάβει την (καρακιτσάτη) τιμητική πλακέτα από τα χέρια (μαχαίρια) του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Στάθη Κωνσταντίδη (εκεί να δείτε νοημοσύνη) και με ύφος σαράντα  Μπουμπουλίνων (εκδοχής Τζαίημς Πάρις) δήλωσε κατά λέξη: δεν μπορώ να πάρω την πλακέτα από έναν βουλευτή που έχει υπογράψει το ΦΕΚ 240 που παραχωρεί την Εθνική κυριαρχία της Ελλάδας… Συγκλονιστικό, αλλά στην εκδήλωση κουβαλήθηκε. Και μάλιστα… κοκκινομαλλούσα.

Το βίντεο της «ηρωικής παράστασης» αναρτήθηκε αμέσως σε όλα τα εθνικιστικά sites, προσφέροντας ρίγη συγκινήσεως στο έμπλεο από εθνικοφροσύνη κοινό τους. Βοηθούντος, βεβαίως, και από το «πατριωτικό θέαμα» που επιβάλλουν αυτές οι μεγάλες στιγμές και που, με ιδιαίτερη φροντίδα, «έστησαν» οι ακρίτες της Δυτικής (και ξακουστής μας) Μακεδονίας. Τέτοιο, που θα το ζήλευαν και αυτοί ακόμη οι σκηνοθέτες και οι σκηνογράφοι της 4Ε. Μην πω για τους… ηθοποιούς.

Όμως, διόλου δεν αστειεύομαι. Η σαλταρισμένη (άμα τι και «αθάνατη», καθότι βραβευμένη και από την Ακαδημία Αθηνών!) δασκάλα Χαρά Νικοπούλου, «σπάει» ακροαματικότητες στα περιθωριακά Μέσα Ενημέρωσης, εκεί όπου βασιλεύει η αμορφωσιά, η φανατίλα, η ασχετοσύνη, η παρακμή, η ημιμάθεια και η τσαπατσουλιά. Ενίοτε και η… τσουλιά! Στην ουσία, στα «κρησφύγετα» εκείνα που, χρόνια τώρα (και με απίστευτη τελικά μεθοδικότητα), εκκολάπτεται ο προελαύνων φασισμός.

Θυμίζω –και για να γνωρίζουμε καλύτερα τα κομματικά φυτώρια των… εκκολάψεων– ότι οι τιμητικές βραβεύσεις της εν λόγω κυρίας ξεκίνησαν με όλες τις επισημότητες από το υπουργείο Παιδείας, συνεχίστηκαν από τους Αυτοδιοικητικούς (έγκλειστους και υπόδικους πια) τσαρλατάνους της Θεσσαλονίκης και τώρα τραβάνε το δρόμο τους μέσω των «ψεκασμένων» τοπικών παραγόντων της άγριας ενδοχώρας.

Διακονώντας ανενόχλητη στα σχολεία της ευαίσθητης Θράκης την ηθική της δέσμευση να συνεχίσει µε μεγαλύτερη πίστη τον αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση του έθνους (ήγουν, την εξολόθρευση της Τουρκιάς), η Χαρά Νικοπούλου έχει γίνει σήμερα το απόλυτο σύμβολο του «εθνικιστικού τόξου». Από τις ακραίες παρυφές της Νέας Δημοκρατίας μέχρι τους φαιούς νεοναζιστικούς πυρήνες της χρυσαυγίτικης συμμορίας. Άλλωστε, η ίδια φροντίζει να κρατάει το «κοινό» της συνεχώς σε εγρήγορση, ανασύροντας χθόνια εθνικιστικά ιδεολογήματα, τα οποία δραματοποιεί και με τις ανάλογες «λογοτεχνικές» αρλούμπες. Δείγμα αδιάψευστο; Είμαι παιδί του '74... Όχι, μη γελιέσαι Έλληνα… Δεν είμαι παιδί του Πολυτεχνείου… δε γεννήθηκα 17 Νοεμβρίου… Τη μέρα που γεννιόμουνα χανόταν για εμένα Έλληνες λοκατζήδες... εκεί στον τύμβο της Μακεδονίτισσας… 22 Ιουλίου 1974… Ελλάδα, είμαι δημιούργημά σου… Είμαι γέννημα της δικής σου αναρχίας!

Τελικά, πάλι εμείς οι αναρχικοί θα την πληρώσουμε τη… νύφη. Εκτός αν μας απαλλάξει από την υποχρέωση η περίεργη ΜΚΟ που έστησε ο σύζυγός της (και χρηματιστής) στην ορεινή Θράκη. Πού να το ξέρεις…