Θα είχε πλάκα να μας έβλεπε από ψηλά ο Μανώλης. Τιμητική βραδιά για μένα, ρε μάγκες; Για ποιητή της ρωμιοσύνης με περάσατε; Ή για κανέναν από εκείνους τους  παλαιοκομματικούς αγκιτάτορες με τα πέτα τίγκα στο παράσημο; Αντί να κανονίζατε να μου ‘ρθει κατά δω ένα πακέτο Santé και κανα δυο  βιβλία του Μπακούνιν να έχω να τη λέω στο Χάρο, μου φορτώσατε εκείνο το «έναστρος» και με στείλατε για συγκινήσεις. Είμαι εγώ για τέτοια;

Όχι, ρε Τζήμα. Δεν είσαι. Ποτέ δεν ήσουν. Και αν σε ξελαφρώνει, ρίξε μας όσο κράξιμο γουστάρεις. Αλλά θα στο πω τώρα που μείναμε μόνοι, για να μην το έχεις και βάρος. Για μας το κάναμε, συντροφάκο. Να πιαστούμε από κάτι θέλαμε και σε σκεφτήκαμε. Πού αλλού να ακουμπήσουμε μέρες που ‘ναι; Και σε ποιον να ανοίγαμε την καρδιά για να μας καταλάβει; Γιατί, ρε τσίφτη, εδώ κάτω έχουμε αδειάσει από παρέες και φίλους και η μόνη μας παρηγοριά πια είναι κάτι φευγάτοι σαν και του λόγου σου. Κάτι ατίθασοι απ’ το παλιό σινάφι της νιότης μας. Κάποιοι δικοί μας, άτακτοι και ωραίοι. Δικιά μας λοιπόν η ανάγκη και μη σκας καθόλου. Και δικιά μας η λύτρωση από εκείνο το απρόσμενο δάκρυ που κύλησε μαζί με το μακάρι να ‘χα δυο καρδιές…

Σε ξανάδα, θαρρώ. Κάτω από το πορτραίτο του Μαρξ να καπνίζεις αρειμανίως και να τα ρίχνεις στις «κουφάλες τις οπορτούνες». Νοέμβρης του ’74, στα πρώτα γραφεία του ΚΚΕ, στην οδό Δερβενακίων. Λιγοστοί και μαζεμένοι. Με τα γερόντια δίπλα μας σαν πέτρινα λιοντάρια στην μπασιά της νύχτας… Κι ύστερα, έτσι όμορφο μέσα στα τριάντα τόσα σου χρόνια, να μου συστήνεις τον Σκαρίμπα και τον Λειβαδίτη, την Καταχνιά του Λεοντή, τα Θαλασσινά Φεγγάρια του Μίκη, τον Γκάτσο που λάτρευες. Κι αυτό που κράτησα για την πρώτη μου παραγγελιά στου Μιχάλη. Φέρτε μου την θάλασσα να την προσκυνήσω…

Και μετά στον 902 Αριστερά στα FM. Πόση χαρά, πόσες ελπίδες, πόσο μεράκι. Πόσες μουσικές. Και πόσα βράδια αντάμα. Εσύ, ο Κερανόπουλος, ο Σαλαβάτης, η Αννίκα… Τι κι αν κράτησε λίγο κι αυτή η γιορτή. Εμείς προλάβαμε και τη γευτήκαμε. Τη ρουφήξαμε όλη μέσα μας. Και στη χρωστάμε ολόκληρη. Σε βλέπω σαν τώρα με τους δίσκους του Πουλικάκου και του Πιλαλί να ταράζεις την ησυχία των κομματικών. Να μας κερνάς Dylan και Hendrix. Janis Joplin και  Fleetwood Mac. Lou Reed και Tom Waits. Και τον Woody Guthrie, τον αγαπημένο σου. Μα και τους άλλους, με τις μικρές τους ιστορίες. Τον Νταλγκά, τον Σκαρβέλη, τον Παγιουμτζή, τον Περιστέρη… Σ’ ένα βράχο φαγωμένο, από κύμα αγριωπό…

Τώρα μπορώ να πηγαίνω. Ήρθε κι αυτός ο κόμπος στο λαιμό… Τι να σου εξηγώ…