Και είπε Κύριος·
τί πεποίηκας;
Φωνή αίματος
του αδελφού σου
βοά προς με εκ της γης.
Γεν. 4:10
Έχει δικαίωμα «δημόσιου λόγου» ένας Μητροπολίτης; Μπορεί να παρεμβαίνει αυτεξούσια σε θέματα που αφορούν στην κοινωνία και τους πολίτες; Και ο Άμβωνας; Είναι «εξέδρα πολιτικής»; Εν τέλει, ποιος είναι αυτός που οριοθετεί τη σχέση ανάμεσα στην πνευματική διδασκαλία και την «πραγματική ζωή»;
Για το τελευταίο, η απάντηση προϋπάρχει και είναι μοναδική. Αυτός που καθορίζει το περιεχόμενο μιας τέτοιας σχέσης είναι ο Λόγος του Χριστού. Κατ’ επέκταση, το ζωοποιό κήρυγμα των Αποστόλων, η συμφιλιωτική διδασκαλία των Πατέρων, το αγωνιστικό φρόνημα των Αγίων. Αν όλα αυτά «μεταφραστούν» σε ενσυνείδητη καθημερινή πράξη, τότε η Ορθόδοξη Εκκλησία, αυτομάτως
επιτελεί και έργο επαναστατικό. Έργο Αληθείας.
Οπότε –και προς απάντηση του πρώτου ερωτήματος– τέτοιο κολοσσιαίο έργο δεν μπορεί να υπάρξει απομονωμένο από το «δημόσιο λόγο». Εκ της θέσεώς τους και μόνο, οι Ορθόδοξοι Ιεράρχες καλούνται εξ αρχής να αναμετρηθούν με τις ίδιες τις θεολογικές τους αναφορές και να μετουσιώσουν τον άρτον και τον οίνον της Θείας Ευχαριστίας σε «παράδειγμα κοινωνίας». Να οικοδομήσουν σχέσεις ελευθερίας και αλληλοκατανόησης. Σχέσεις Αγάπης και λύτρωσης. Σχέσεις «αίματος και σώματος».
Εκ των πραγμάτων –και από τη στιγμή που ο λόγος των Ιεραρχών «υποχρεούται» να κοινωνεί διά των Γραφών και των Ευαγγελίων– η έννοια του «αυτεξούσιου» είναι ασύμβατη με τα κοσμικά της χαρακτηριστικά. Γι’ αυτό, αν κάτι κάνει την «πνευματική διαφορά» ανάμεσα στους Μητροπολίτες, αυτό είναι το «χάρισμα της μεταδόσεως». Ο Τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει ο καθένας το μυστήριο της ζωής. Οι γήινες αντιδράσεις του. Και η εν τοις πράγμασι ερμηνεία του εκ του κόσμου ουκ εισίν καθώς εγώ εκ του κόσμου ουκ ειμί… Γιατί, όλα τα άλλα έχουν ειπωθεί αιώνες πριν!
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας υπονομεύει το «ελεύθερον της γνώμης» ένεκα του «ειδικού του ρόλου». Όχι γιατί «μιλάει» (ως έχων το δικαίωμα) αλλά γιατί αυτά που λέει πόρρω απέχουν από τη θεολογική του αποστολή. Και γιατί, απλά, ο Αμβρόσιος είναι υποκριτικά (και εξ επαγγέλματος) χριστιανός. Δεν είναι τυχαίο που ο Μέγας Βασίλειος θα χαρακτηρίσει αυτό το «είδος επισκόπων» ως λύκους βαρείς, που διασπούν το ποίμνιο του Χριστού… Κάτι παραπάνω θα ήξερε.
τί πεποίηκας;
Φωνή αίματος
του αδελφού σου
βοά προς με εκ της γης.
Γεν. 4:10
Έχει δικαίωμα «δημόσιου λόγου» ένας Μητροπολίτης; Μπορεί να παρεμβαίνει αυτεξούσια σε θέματα που αφορούν στην κοινωνία και τους πολίτες; Και ο Άμβωνας; Είναι «εξέδρα πολιτικής»; Εν τέλει, ποιος είναι αυτός που οριοθετεί τη σχέση ανάμεσα στην πνευματική διδασκαλία και την «πραγματική ζωή»;
Για το τελευταίο, η απάντηση προϋπάρχει και είναι μοναδική. Αυτός που καθορίζει το περιεχόμενο μιας τέτοιας σχέσης είναι ο Λόγος του Χριστού. Κατ’ επέκταση, το ζωοποιό κήρυγμα των Αποστόλων, η συμφιλιωτική διδασκαλία των Πατέρων, το αγωνιστικό φρόνημα των Αγίων. Αν όλα αυτά «μεταφραστούν» σε ενσυνείδητη καθημερινή πράξη, τότε η Ορθόδοξη Εκκλησία, αυτομάτως
επιτελεί και έργο επαναστατικό. Έργο Αληθείας.
Οπότε –και προς απάντηση του πρώτου ερωτήματος– τέτοιο κολοσσιαίο έργο δεν μπορεί να υπάρξει απομονωμένο από το «δημόσιο λόγο». Εκ της θέσεώς τους και μόνο, οι Ορθόδοξοι Ιεράρχες καλούνται εξ αρχής να αναμετρηθούν με τις ίδιες τις θεολογικές τους αναφορές και να μετουσιώσουν τον άρτον και τον οίνον της Θείας Ευχαριστίας σε «παράδειγμα κοινωνίας». Να οικοδομήσουν σχέσεις ελευθερίας και αλληλοκατανόησης. Σχέσεις Αγάπης και λύτρωσης. Σχέσεις «αίματος και σώματος».
Εκ των πραγμάτων –και από τη στιγμή που ο λόγος των Ιεραρχών «υποχρεούται» να κοινωνεί διά των Γραφών και των Ευαγγελίων– η έννοια του «αυτεξούσιου» είναι ασύμβατη με τα κοσμικά της χαρακτηριστικά. Γι’ αυτό, αν κάτι κάνει την «πνευματική διαφορά» ανάμεσα στους Μητροπολίτες, αυτό είναι το «χάρισμα της μεταδόσεως». Ο Τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει ο καθένας το μυστήριο της ζωής. Οι γήινες αντιδράσεις του. Και η εν τοις πράγμασι ερμηνεία του εκ του κόσμου ουκ εισίν καθώς εγώ εκ του κόσμου ουκ ειμί… Γιατί, όλα τα άλλα έχουν ειπωθεί αιώνες πριν!
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας υπονομεύει το «ελεύθερον της γνώμης» ένεκα του «ειδικού του ρόλου». Όχι γιατί «μιλάει» (ως έχων το δικαίωμα) αλλά γιατί αυτά που λέει πόρρω απέχουν από τη θεολογική του αποστολή. Και γιατί, απλά, ο Αμβρόσιος είναι υποκριτικά (και εξ επαγγέλματος) χριστιανός. Δεν είναι τυχαίο που ο Μέγας Βασίλειος θα χαρακτηρίσει αυτό το «είδος επισκόπων» ως λύκους βαρείς, που διασπούν το ποίμνιο του Χριστού… Κάτι παραπάνω θα ήξερε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου