Από τον πρόεδρο της ΝΟΔΕ Καβάλας της Νέας Δημοκρατίας, κύριο Κώστα Ευθυμιάδη, πήραμε την παρακάτω επιστολή, ως απάντηση σε πρόσφατο δημοσίευμα της στήλης. Την αντιγράφω:

Κάπως καθυστερημένα ομολογώ περιήλθε σε γνώση μου, θεωρώ όμως αναγκαίο να απαντήσω στον «ευγενικό αφορισμό» του αγαπητού μου –πάντοτε– Μπάμπη Γαμβρέλη, στη συνήθη στήλη του της 2ης σελίδας της ΝΕΑΣ ΕΓΝΑΤΙΑΣ, τη Μεγάλη Δευτέρα, 29-4-13.

Η απουσία της ΝΟΔΕ από την εκδήλωση που οργάνωσε ο δήμος Καβάλας οφείλεται σε έναν και μοναδικό λόγο: δεν προσκλήθηκε, έστω και τηλεφωνικώς, από τους οργανωτές…

Αν τώρα χρειάζεται να κάνουμε και άλλες αναφορές ή και  εκτεταμένες προσεγγίσεις στο θέμα της εκδήλωσης, θα πρέπει να δεχτούμε ότι ίσως ουσιαστικότερη θα ήταν η οργάνωση μιας πολιτικής προσέγγισης  σε συνάντηση, με πολιτικό και ευρύτερο ίσως θέμα, όπου όλοι δημοκρατικά θα καταθέταμε τις απόψεις μας.

Παρά τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ θα έλεγα ότι δεν είχαν δα χαρακτήρα «εθνικής επετείου» η τιμώμενη σειρά εκδηλώσεων, παρά το γεγονός ότι οι ολοκληρωτικές απόψεις εκπροσώπων κομμάτων της Βουλής των Ελλήνων ενοχλούν και οσημέραι καθίστανται «απειλητικές». 

Πέραν τούτων το θέμα του φασισμού, του ναζισμού, του κομμουνισμού, του μαοισμού, του μαρξισμού λενινισμού και όλων των –ισμών που έθρεψαν ανελεύθερα καθεστώτα πρέπει επί τέλους πια  να ιδωθούν μέσα από τον κοινό παρονομαστή τους, δηλαδή τον ολοκληρωτισμό, που είναι η ιδεολογική τους αφετηρία, αλλά και ο πραγματικός εφιάλτης για όλους μας.

Ως προς αυτό η ΝΟΔΕ Καβάλας είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να συνεργαστεί σοβαρά με όλους τους πραγματικά δημοκρατικούς πολίτες αυτής της χώρας –και όχι τους κεκράκτες δήθεν δημοκρατικών απόψεων– αλλά και άλλα δημοκρατικά κόμματα για να προστατευτούν από τους οιονεί σωτήρες των δημοκρατικών κεκτημένων η ελευθερία και οι δημοκρατικοί θεσμοί.

Με τιμή

Κ.Ε. Ευθυμιάδης

Πρόεδρος ΝΟΔΕ Καβάλας

             

Ας με συγχωρέσει ο σεβαστός (και τα μάλα αγαπητός) κύριος Ευθυμιάδης που απαντώ κάπως καθυστερημένα στην επιστολή του, αλλά θα γνωρίζει και ο ίδιος ότι αυτή περιήλθε σε γνώση μου εν μέσω Μεγάλης Εβδομάδος, απεργίας Πρωτομαγιάς και ολάνθιστου Πάσχα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δικιά μου συνέπεια και ανταπόκριση.

Το γεγονός ότι ο κύριος Ευθυμιάδης μπαίνει στον κόπο να «δικαιολογήσει» την απουσία της τοπικής Νέας Δημοκρατίας (κατ’ επέκταση και αυτήν των «φυσικών της προσώπων») από τις αντιφασιστικές εκδηλώσεις του δήμου Καβάλας, τον τιμά ιδιαίτερα. Θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον αν την ίδια ευαισθησία επιδείκνυαν και οι «συνάδελφοί» του από τα υπόλοιπα κόμματα. Προφανώς, εκείνοι δε θεώρησαν το κείμενο μου ως ευγενικό αφορισμό για τους ίδιους και… σιώπησαν. Ενδεχομένως και για να μην εκτεθούν. Ας μην το αποκλείσουμε.

Ως εκ τούτου, οφείλω να αναγνωρίσω ότι ο κύριος Ευθυμιάδης αποδεικνύεται εξαιρετικά τολμηρός, αναλαμβάνοντας τη ευθύνη να απαντήσει δημόσια για γεγονότα που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, τον… υπερβαίνουν κατά πολύ. Αν όχι τον ίδιο, το κόμμα του όμως σίγουρα. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η διάθεσή του αυτή θα μπορούσε να λογισθεί και ως «άγνοια κινδύνου». Όμως, ένεκα της πολύχρονης εμπειρίας του και της πανθομολογούμενης σοβαρότητάς του, μία τέτοια εκδοχή θα πρέπει να αποκλειστεί εκ των προτέρων. Οπότε, η απάντηση του προέδρου της ΝΟΔΕ χρήζει ιδιαίτερου σεβασμού και ανάλογης αντιμετώπισης.

Με τη σειρά λοιπόν. Ο κύριος Ευθυμιάδης προσπαθεί να «καλυφθεί» πολιτικά πίσω από ένα απλοϊκό εφεύρημα το οποίο προβάλλεται με το επιχείρημα της μη παραλαβής επίσημης πρόσκλησης από το δήμο Καβάλας! Θεωρώντας μάλιστα αυτήν την «οργανωτική αβλεψία» και ως το μοναδικό λόγο της νεοδημοκρατικής αποχής! Και ρωτάω: τόση τυπικότητα πια; Από πότε η, έστω και συμβολική, προάσπιση των Δημοκρατικών μας Κατακτήσεων εξαρτάται από την επισημότητα ενός εγγράφου ή ενός ημιεπίσημου τηλεφωνήματος; Από πότε η ιστορική μνήμη τελεί υπό αίρεση, ένεκα… πρωτοκόλλου; Και εν τέλει, τι σχέση μπορεί να έχει η δημοκρατική ετοιμότητα των πολιτών καθώς και η κοινωνική τους εγρήγορση με τα κάθε λογής διοικητικά έγγραφα και σφραγίδες; Από αυτά και μόνον, ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι η επιθυμία για συμμετοχή υπήρξε κατά τι… χαλαρή. Ειδικά όταν πάει να «αντιπαρατεθεί» και με τις… εθνικές επετείους!

Η δεύτερη «αστοχία» (ή… παραπλάνηση;) του κυρίου Ευθυμιάδη έχει να κάνει με την ένστασή του για τον τρόπο με τον οποίο έγινε η προσέγγιση στο θέμα της εκδήλωσης, τονίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα επιτυγχάνονταν μέσω μιας συνάντησης, όπου όλοι δημοκρατικά θα καταθέταμε τις απόψεις μας. Συμφωνώ απόλυτα μαζί του, αλλά ξαναρωτάω (και απορώ): ο κύριος Καλλιοντζής εκπροσωπεί ή όχι τη Νέα Δημοκρατία στο Δημοτικό Συμβούλιο; Αν ναι, ενημερώνει η όχι τα στελέχη της ΝΟΔΕ για ό,τι συζητείται και ό,τι αποφασίζεται στις συνεδριάσεις του; Γιατί, αν είχαν συμβεί όλα ετούτα τα «τυπικά» που τόσο μοιάζει να «λατρεύουν» εκεί στην τοπική Νέα Δημοκρατία, θα είχε αποφευχθεί και η «επικοινωνιακή παγίδα» στην οποία «έπεσε» ο πρόεδρός της.

Προς ενημέρωσή του, να του υπενθυμίσω εν τάχει τα εξής: ο κύριος Βέρρος, με αφορμή την αποφράδα ημέρα της 21^ης Απριλίου, κατέθεσε μία συνολική πρόταση αντιφασιστικών εκδηλώσεων στο Δημοτικό Συμβούλιο, η οποία έγινε ομόφωνα αποδεκτή. Επιπροσθέτως, ο επικεφαλής της Συμπαράταξης Πολιτών είχε τονίσει την αναγκαιότητα δημιουργίας διαπαραταξιακής επιτροπής η οποία θα εξέταζε το περιεχόμενο των εκδηλώσεων και τα μέλη της οποίας διόλου δε θα δεσμεύονταν από την πρόταση της παράταξής του. Άρα, αυτό που ο κύριος Ευθυμιάδης εκτιμά (και σωστά) ως το λογικό και το πρέπον, είχε ήδη κατατεθεί. Το γιατί ο κύριος Καλλιοντζής έκρινε ότι δε συνέτρεχαν ιδιαίτεροι λόγοι μιας τέτοιας Επιτροπής, αφορά μόνο στα εσωκομματικά της Νέας Δημοκρατίας. Και σε κάθε περίπτωση, δε θα είμαι εγώ αυτός που θα μιλήσει για… διγλωσσία.

Για προφάσεις όμως έχω κάθε δικαίωμα. Και, για καλή μου τύχη, ο κύριος Ευθυμιάδης μού τις προσφέρει απλόχερα στο αποκαλυπτικό «δεύτερο μέρος» της επιστολής του. Πρώτα–πρώτα με τη γενικόλογη αναφορά του σε εκπροσώπους κομμάτων της Βουλής με ολοκληρωτικές απόψεις η οποία όμως (για κακή του τύχη) θα μπορούσε να έχει πολλαπλές ερμηνείες. Μερικές, μάλιστα, και πάρα πολύ δυσάρεστες για τη Νέα Δημοκρατία. Επιλέγω τρεις: Τον διακαή πόθο του κοινοβουλευτικού της εκπροσώπου για τη θανατική ποινή. Τη σχέση πάμπολλων στελεχών της με το δικτατορικό καθεστώς και την υποδόρια ανάμειξή τους σε διάφορες εθνικιστικές οργανώσεις. Τα «μεταγραφικά της μπουμπούκια» από το ακροδεξιό ΛΑΟΣ.

Όμως, με το τέχνασμα των «γενικεύσεων», ουσιαστικά ο κύριος Ευθυμιάδης «επιτυγχάνει» το μοιραίο! Να βγάλει από το «νεοναζιστικό κάδρο» τη Χρυσή Αυγή (της οποίας ούτε καν το όνομα κρίνει σκόπιμο να αναφέρει) και να την καταστήσει απλά… «απειλητική» (τα εισαγωγικά δικά του)! Ομού μετά των υπολοίπων!

Όπου «υπόλοιποι» οι διάφοροι –ισμοί. Μόνον που ο «κατάλογος» του κυρίου Ευθυμιάδη μοιάζει αρκετά επιλεκτικός και μονομερής. Κατ’ ουσίαν και πολιτικά ανιστόρητος. Για παράδειγμα: ο καπιταλ –ισμός δεν ήταν εφιάλτης για δεκάδες λαούς στην περίοδο της αποικιοκρατίας; Ο ιμπεριαλ – ισμός δεν ισοπέδωσε χώρες ολόκληρες; Το Βιετνάμ, η Σερβία, το Ιράκ δε «λένε» τίποτε; Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής; Και ο νεοφιλευθερ – ισμός; Τα πειράματά του; Τα δόγματά του; Οι εξαθλιωμένες χώρες; Η παγκόσμια φτωχοποίηση;

Βέβαια, θα ήθελα να πω στον κύριο Ευθυμιάδη ότι η θεωρητική βάση του φασισμού ουδεμία σχέση έχει με αυτήν του κομμουνισμού. Και σε πολιτικό και σε οικονομικό αλλά (κυρίως) και σε ανθρωπιστικό επίπεδο. Το ότι ο δεύτερος «έπεσε στα χέρια» των διάφορων σταλινίσκων, δεν τον κάνει αυτομάτως και… δαίμονα. Γιατί, με αυτήν τη λογική, θα μπορούσαμε να ακυρώσουμε και το λόγο του Χριστού, καθότι και αυτός «ατύχησε» ποικιλοτρόπως από τους επί της γης… εκπροσώπους του. Ιδίως στη δύση (μεσαιωνική και.. διαφωτιστική).

Προς Θεού όμως. Θα ήμουν από τους τελευταίους που θα αρνιόταν τα εγκλήματα των καθεστώτων που αναφέρει ο κύριος Ευθυμιάδης, επισημαίνοντας παράλληλα το αυταπόδεικτο: ότι και σε αυτά τα καθεστώτα, πάλι κάτι κεκράκτες θα ήταν αυτοί που θα μάτωναν στα Γκούλανγκ και τα ψυχιατρεία των εξουσιών, σε αντίθεση με τους λοιπούς (και εσαεί ατσαλάκωτους)… δημοκράτες. Και ο νοών, νοείτω!

Αλλά θα ρωτήσω: νιώθει ο κύριος Ευθυμιάδης ότι το πολίτευμα, η ελευθερία και η Δημοκρατία στην χώρα μας απειλούνται από τους κομμουνιστές, τους μαοϊστές (!!!) και τους μαρξιστές–λενινιστές; Εν προκειμένω από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά; Αν ναι, γιατί δεν τα κατονομάζει; Γιατί δεν αναφέρει τις πράξεις εκείνες που τα κάνουν το ίδιο επικίνδυνα με την («απειλητική») Χρυσή Αυγή; Και τελικά, ποιοι είναι αυτοί οι περίφημοι πραγματικά δημοκρατικοί πολίτες;

Ως Δάσκαλος (και μάλιστα εκλεκτός), ο κύριος Ευθυμιάδης γνωρίζει καλύτερα από εμένα το ρόλο του Προσώπου μέσα στην ελληνική παράδοση. Ας μιλήσει λοιπόν επ’ αυτού αν πραγματικά θέλει να προστατευτούν τα δημοκρατικά μας κεκτημένα και ας απαλλάξει το λόγο και τα επιχειρήματά του από γενικεύσεις και ισοπεδωτ -ισμούς. Γιατί καταντάει πλέον πολύ κουραστικό, μονότονο και αδιέξοδο αυτό το «κόλλημα» με τη θεωρία των δύο άκρων. Και, από ένα σημείο και μετά, πολύ απειλητικό (χωρίς εισαγωγικά πια).