Διαβάζοντας το ρεπορτάζ για τη δραματική μείωση των αλιευμάτων στις ελληνικές θάλασσες (οι ειδικοί την εκτιμούν γύρω στο 80%!!!), μου ήρθε στο νου μία μικρή «γραφειοκρατική» περιπέτεια που είχα με το Λιμεναρχείο Καβάλας πριν από ένα χρόνο. Τη δημοσιοποιώ προς γνώσιν, αμφιβάλλοντας εντελώς για την… συμμόρφωση.

Διερχόμενος οδικώς όλο το παραλιακό μέτωπο από Μαριές προς Καλλιράχη, διαπιστώνω ότι η περιοχή έχει μετατραπεί σε μία τεράστια πολιτεία από ρομποτικές λάμπες! Δεκάδες ανεμότρατες, έχουν απλωθεί σε όλη τη θαλάσσια έκταση, αλιεύοντας σε περιοχές που –λόγω βάθους και απόστασης από την στεριά– απαγορεύεται ρητά από τους νόμους και τους κανονισμούς.

Το φαινόμενο δεν ήταν καινούριο. Οι κάτοικοι και οι παράκτιοι αλιείς εκείνων των περιοχών (κατά κανόνα, ψαρότοπων) γίνονται σχεδόν καθημερινά μάρτυρες τέτοιων «επιδρομών» και τέτοιας αυθαιρεσίας. Και πάντοτε με τη μόνιμη επωδό στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους: δεν υπάρχει κράτος!

Εκείνο το βράδυ, είπα να δοκιμάσω κι εγώ την τύχη μου με το «τέρας» και τηλεφώνησα στο Λιμεναρχείο Καβάλας με σκοπό να ενημερώσω τους υπεύθυνους γι’ αυτό που συνέβαινε στα «χωρικά τους ύδατα». Ο ευγενικός κύριος που άκουσε με μεγάλη προσοχή όλα αυτά που του μετέφερα «απ’ ευθείας» από την «καρδιά των γεγονότων» και αφού συμφωνήσαμε εξ αρχής ότι επρόκειτο για καραμπινάτη παρανομία, τι μου απάντησε, λέτε; Να τηλεφωνήσω στο Λιμενικό Σταθμό του Πρίνου!

Στην (αυτονόητη) ερώτησή μου γιατί δεν επικοινωνεί ο ίδιος με το συνάδελφό του, εισέπραξα ένα μεγαλοπρεπές «δε γίνονται έτσι αυτά» και στη συνέχεια ένα ευπρεπέστατο κλείσιμο του τηλεφώνου. Είπαμε, ήταν… ευγενικός!

Φυσικά, από τότε μέχρι σήμερα, οι ανεμότρατες αλωνίζουν συνεχώς και ακατάπαυστα την περιοχή, χωρίς την παραμικρή ενόχληση. Βλέπετε, οι ενδελεχείς έρευνες στις βαρκούλες των 4,5 μέτρων που στερούνται βεγγαλικών και πλωτής άγκυρας, δεν τους επιτρέπει να «μπούνε στα βαθιά». Και όποιος το «έπιασε», το «έπιασε».

Μετά από την προσωπική μου εμπειρία, μπορώ νομίζω να επανέλθω σε αυτό το «80%», συνδυάζοντάς το «αρμονικά» με την κρατική «αδιαφορία» και (ενίοτε) με τα «μεγάλα κόλπα» που κρύβονται πίσω από αυτήν. Πώς αλλιώς να ερμηνευτεί η αδιαφορία ΟΛΩΝ των αρμόδιων υπουργών (πρόσφατα και αυτού του απίθανου Τσαυτάρη) όταν συστηματικά «κλείνουν τα μάτια» σε κάθε απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής; Όταν η αναθεώρηση της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής με προτάσεις αειφόρου ανάκαμψης αποτελούν γι’ αυτούς «κενό γράμμα»; Όταν χρόνια ολόκληρα η χώρα μας καλείται να πληρώνει συνεχώς πρόστιμα γιατί οι ανεμοτρατάδες την «έχουν δει» το «πειρατικό του κάπταιν Τζίμυ» και αρνιούνται να βάλουν ραντάρ εντοπισμού στα σκάφη τους;

Τι μέλει γενέσθαι; Τα 16.000 αλιευτικά σκάφη που υπολογίζεται ότι δραστηριοποιούνται στον τομέα της επαγγελματικής αλιείας και τα οποία, σύμφωνα με εκτιμήσεις, στηρίζουν περίπου 40.000 οικογένειες, κινδυνεύουν με ολική καταστροφή εάν δεν αλλάξουν οι πολιτικές που θα συντηρήσουν τα οικοσυστήματα, πράγμα που σταδιακά θα οδηγήσει και στην απώλεια 10.000 θέσεων εργασίας!

Μήπως τελικά φταίω εγώ που δεν πήρα τηλέφωνο στο Λιμενικό Σταθμό του Πρίνου; Μήπως;