Καλά, τί ἔγιναν οἱ ἄρτοι; Ὁ Ἅγιος
φούρναρης ποὺ ζύμωσε τὸν πολλαπλασιασμό τους
καὶ ἔφαγαν πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν
μήπως ἦταν ρατσιστής;

Η Κική Δημουλά ανήκει στο πάνθεον των αγαπημένων μου ποιητών. Πιο σωστά, στο πάνθεον των ακριβών μου ποιητών. Μαζί της μετράω νυχτέρια ολόκληρα βυθισμένα στο Χαίρε Πότε και τη Χλόη Θερμοκηπίου. Εύθραυστες ραδιοφωνικές εκπομπές με τα μοναδικά Εκτός Σχεδίου πεζά της. Κι ύστερα, σαν «αχθοφόρος μελαγχολίας» λες, να μετακινώ ανώνυμες σιωπές και απουσίες από το Μεταφερθήκαμε Παραπλεύρως. Να σκαλίζω φθορές με την Εφηβεία της Λήθης. Και να ακροβατώ, δειλός σχεδόν, πάνω στο τεντωμένο δέρμα του Ενός Λεπτού Μαζί. Ανάμεσα «επίγνωσης και απόγνωσης».

Και ξαφνικά, αυτή η μεγάλη ποιήτρια, αυτή η γυναίκα που έγραψε το Κύριε, μη μας πάρεις κι άλλο τις απώλειές μας. Δεν έχουμε πού αλλού να μείνουμε, ζητάει τώρα την… ανακατάληψη της Κυψέλης. Γιατί –λέει– δεν αντέχει τους μετανάστες… Τόσοι πολλοί που είναι, πιάνουν και τα παγκάκια, δεν βρίσκεις να καθίσεις στην πλατεία… Άσε που κλέβουν και φοβάσαι να βγεις από το σπίτι σου…

Μοιραία, η είδηση που «έβγαλε» η Άννα Δαμιανίδη στην Εφημερίδα των Συντακτών, έδωσε την κατάλληλη αφορμή για να ανάψει στο διαδικτυακό σύμπαν μία μάχη που, ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια της δήλωσης. Σε αυτό βέβαια συνετέλεσαν και οι «εντυπωσιακοί» τίτλοι που συνόδεψαν την αναπαραγωγή του κειμένου. Γιατί όταν κάποιος διαβάζει για «ρατσιστικό ξέσπασμα της Κικής Δημουλά», το μυαλό του τρέχει με… χίλια.

Γι’ αυτό και όλες οι υπερβολές που γράφτηκαν και ακούστηκαν εκατέρωθεν. Τόσες που έφτασαν στο σημείο να γεμίσει το facebook και το twitter από κριτικούς λογοτεχνίας! Και τόσες που ανάγκασαν την ίδια την ποιήτρια να βγει και να μιλήσει στον φίλο της Δημήτρη Παπαδημητριάδη στο maga.gr. Αυτή, η τόσο ακριβοθώρητη!

Δεν ξέρω, άλλα έχω την εντύπωση ότι για πρώτη φορά η Κική Δημουλά ένιωσε τόσο μεγάλη την ανάγκη για… δημόσιες εξομολογήσεις «εκτός ποιήσεως». Και φάνηκε ότι ήταν έντονη η επιθυμία της να «μαζέψει» το θόρυβο από τα όσα φοβικά αποτόλμησε στην εκδήλωση των (εδώ γελάμε) atenistas!

Όμως, όταν το «μάζεμα» γίνεται απολογία (και μάλιστα με «ηρωισμούς» του στυλ: τη Χρυσή Αυγή θα ήθελα να τη σκοτώσω…), δυσκολεύει κατά πολύ τη διαδικασία της απενοχοποίησης. Ειδικά όταν στο ιστορικό βάθος (παλαιό και πρόσφατο) είσαι πολλαπλά εκτεθειμένος από τις πολιτικές σου επιλογές. Παράδειγμα; Ποιος ομότεχνος του δικού της μεγέθους θα δεχόταν να παραλάβει Κρατικό Βραβείο Ποίησης από δικτατορικό καθεστώς; Και πόσοι, αλήθεια, θα βρεθούν να υπογράψουν (μαζί με τον… καθηγητή Στουρνάρα, παρακαλώ) το «πνευματικό άλλοθι» του Μνημονίου με την προτροπή Τολμήστε;

Δεν την αδικώ. Δικές της ήταν οι επιλογές και δικό της το κόστος. Το όποιο κόστος. Όμως αυτά όλα θα έπρεπε να απείχαν πολύ από την… κλάψα! Και, δυστυχώς γι’ αυτήν (και οπωσδήποτε όχι για τη μεγάλη της ποίηση), η «παρορμητική της ψυχανάλυση» είχε όλα τα χαρακτηριστικά του… λυπηθείτε με! Συναίσθημα που αναζητούσε ακόμη και μέσω του ψεύδους! Διότι όταν είναι τοις πάσι γνωστό ότι για να γίνεις μέλος της Ακαδημίας Αθηνών θέτεις υποψηφιότητα μετά αιτήσεως, δε λες ότι εγώ ουδέποτε το επιδίωξα… Κάπου το «χάνεις».

Και το «χάνεις» εντελώς, όταν η επίσημη ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής «διακοσμεί» το ρατσισμό της με τις δικές σου δηλώσεις.

Υ.Γ.:

Όλα τα παραπάνω δεν ακυρώνουν και δεν υποβαθμίζουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι αυτών των περιοχών. Και υπαρκτά είναι και έντονα. Μόνο που η Δημουλά, μιλώντας από προσωπικές και οικογενειακές εμπειρίες, απομόνωσε το πρόβλημα στα «ρατσιστικά του τείχη». Και δεν είδε ότι εκεί έξω κάποτε οι μετανάστες φύτευαν λουλούδια και δέντρα στο έρημο και ρημαγμένο πάρκο που άφησε στην γειτονιά της ο Κακλαμάνης. Αυτός που ίσως και να ψήφισε…