--

Eν γνώσει μου ότι στις συζητήσεις και τις αντιπαραθέσεις μου με τον κύριο Ευθυμιάδη (αλλά και με οποιονδήποτε αναγνώστη και αναγνώστρια) διατηρώ το επικοινωνιακό «πλεονέκτημα της έδρας», δημοσιεύω σήμερα τη νέα του επιστολή–απάντηση ως συνέχεια ενός «μακρύ και ατέλειωτου» διαλόγου. Ευτυχώς που το ενδιαφέρον, καλά κρατεί…

Ομολογώ ότι δεν μπορώ να συνεχίσω να αντιπαρατίθεμαι στο συνεργάτη σας κ. Γαμβρέλη, επειδή η ανταλλαγή απόψεων (ψάχνω το δικό μου φταίξιμο…) δε στηρίζεται σε μια προσπάθεια να συντεθεί η Αλήθεια, αλλά σε πυρετώδη αγωνία να επιβληθεί.

Σε σχέση, λοιπόν, με την τελευταία απάντησή του:

Αν, πράγματι, είναι δημοκρατικό ή όχι το αίτημα για τη διαιώνιση του τύπου μιας αυθεντίας (όπως π.χ. ο Χατζιδάκις, ο Χορν ή ο κ. Μάρτης) και η εύστοχη προσαρμογή στο πρότυπο που γεννά κι αν η διαδρομή ανά τους αιώνες επικυρώνει και διασφαλίζει πραγματικά αυτό το αίτημα, τότε στην οργουελική αυτή απαίτηση είναι ανάγκη να θυσιαστεί η ατομική ιδιαιτερότητα, δηλαδή ο μοναδικός λόγος για τον οποίο θυσιάστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι για να υπερασπιστούν της ατομικότητά τους.

Δε γνωρίζω ποια ήταν η γνώμη του συνεργάτη σας τότε που τα πρόσωπα που επικαλείται ελεύθερα κατείχαν δημόσια αξιώματα, αλλά να μην ξεχνούμε κιόλας πώς χαρακτηρίζονταν –επίσης τότε– από τα κόμματα της Αντιπολίτευσης και τους οπαδούς σύμπασας της σοσιαλιστικής  ιδεολογίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής  και το κόμμα του, η νεοσύστατη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Η δικαίωση αυτή εκ των υστέρων φαίνεται μεν ως πολιτική ανωτερότητα, στην ουσία

όμως αποτελεί υποκρισία και «ελιγμό μάχης». Γενικώς, πάντως, τα ιστορικά πρόσωπα, με βάση τα δεδομένα στοιχεία της διαδρομής τους, θεωρείται ότι δεν αποτελούν τη λογική λύση για προβλήματα και ανάγκες μια άλλης, μεταγενέστερης βέβαια, εποχής, αποτελούν όμως αναλογίες με πολύ σημαντική την επίκλησή τους αλλά και την επισήμανση αρχών και αρετών που χαρακτήρισαν την πολιτική και κάθε άλλη τους σταδιοδρομία.

Η αναφορά μου, εξάλλου, στη νεανική πολιτική μαθητεία του κ. Γαμβρέλη αποτελεί στοιχείο παρμένο από δημόσια ομολογία του και δεν αποτελεί κανενός είδους προσπάθεια χειρισμού του «φακέλου» του για αποκηρύξεις και τα συναφή ευφυολογήματα (τώρα πια…).

Κι αν νομίζει ότι τον παρακολουθούμε στενά… ναι, το ομολογώ ότι εκτιμώ την ανθρώπινη παρουσία  και αξία του κι αν μας πει ότι δεν μπορούμε να διαβάζουμε τα κείμενά του… ε, τότε θα δούμε πώς θα το αντιμετωπίσουμε και αυτό.

Τα χαφιελίκια όμως και τις «συλλογές πληροφοριών» για αντιπάλους να τα αφήσει κυριολεκτικώς κατά μέρος, επειδή αφορούν άλλους και όχι τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και τους Νεοδημοκράτες.

Αρκετά, πια με τις «έξυπνες» κατηγορίες σε βάρος μας.

Η αναφορά μου περαιτέρω στο απόσπασμα από τον «Υπέρ Αδυνάτου» λόγο του Λυσία  έχει σχέση με γνώσεις οι οποίες –κατά περίπτωση βεβαίως και όχι γενικώς– μού επιτρέπουν να επισημάνω αλήθειες τις οποίες αποδέχονται πολλοί –αν όχι όλοι– και μια τέτοια βεβαίως απηχεί η μικρή φράση από το Λόγο αυτό που αναφέρεται σε μια τεχνική πειθούς που ταιριάζει ίσως στα δικαστήρια, αλλά δεν έχει σχέση με κανένα διδακτισμό, που εδώ και χρόνια τον αφήσαμε στα σχολεία.

Και  για την ιστορία:

·         η αρχαία αθηναϊκή πολιτεία δεν εκχώρησε, αλλά θέσπισε το  δικαίωμα των πολιτών να ελέγχουν κάθε πλευρά της αθηναϊκής ζωής, με ακραία συνέπεια την εμφάνιση της κοινωνικής μάστιγας των συκοφαντών

·         και κανείς δε γνωρίζει ποιο ήταν το αποτέλεσμα της δίκης στην οποία ο καλοπληρωμένος λογογράφος Λυσίας στην ουσία αντιμάχεται την απόφαση διακοπής του προνοιακού επιδόματος «του ενός οβολού».

 

Και με το ύφος των κειμένων μου και με το περιεχόμενό τους προσπαθώ να υπηρετώ με ειλικρίνεια τον πολιτικό διάλογο, πέρα όμως από τον πρόεδρο της ΝΟΔΕ Καβάλας και όλους τους άλλους υπάρχει και ο λαός που παρακολουθεί.

Αυτός ο λαός εμπιστεύεται τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και τον Πρωθυπουργό και όπως σύντομα θα φανεί και τη νέα κυβέρνηση.

Με τιμή,

Κ.Ε. ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ

Πρόεδρος ΝΟΔΕ Καβάλας

Υ.Γ.: Όχι, κ. Γαμβρέλη. Εκείνοι που προηγήθηκαν με τα Γκουλάνγκ, στηρίζοντάς τα με τον πολιτικό τους αγώνα δε δικαιούνται να εγκαλούν τους άλλους για τη Γυάρο και τη Μακρόνησο. Κάθονται στην άκρη  και θρηνούν… Και ζητούν από την παγκόσμια κοινότητα συγγνώμη… Ειλικρινά μην το πάρετε καθόλου προσωπικά… άλλωστε τότε δεν ήσασταν ούτε καν γεννημένος.         

Κύριε Ευθυμιάδη,

Δε χρειάζεται νομίζω να επαναλάβω τα «μεταξύ μας ανθρώπινα». Γνωστά και εκφρασμένα πολλάκις. Ας τα κρατήσουμε λοιπόν ως παρακαταθήκη και ας έρθουμε στα… πεζά.

Κατ’ αρχάς να ζητήσω και ‘γω με τη σειρά μου συγνώμη αν διά του τρόπου μου έδωσα την εντύπωση της… επιβολής. Καμία πρόθεση ως προς αυτό. Απλά είναι διαφορετικές (έως εκ διαμέτρου αντίθετες) οι «Αλήθειες» μας. Ενδεχομένως και ο «εκφραστικός μας κώδικας». Απαλλαγείτε λοιπόν από τέτοιου είδους φόβους. Δεν το «έχω» το… καπέλωμα.

Από την άλλη, ο δικός μου «φόβος» είναι ότι δεν έγινε κατανοητό το (μέσω ονομάτων και μόνο) παράδειγμά μου για τις αισθητικές και πνευματικές διαφορές της Νέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή με αυτήν του Αντώνη Σαμαρά. Γιατί, ούτε για «αυθεντίες» μίλησα ούτε για «διαιωνίσεις». Πολύ περισσότερο για «θυσίες ατομικών ιδιαιτεροτήτων». Να μου επιτρέψετε, αλλά το «οργουελικό» στην υπόθεση είναι ότι, στο όνομα της «ατομικότητας», μπαίνουν στην ίδια «ζυγαριά» ο Καραμανλής με τον Σαμαρά! Κάποτε αυτό θα το έλεγαν και ύβρη.

Κι επειδή γνωρίζω πολύ καλά πώς χαρακτηρίζονταν (και εκτιμιόταν) από την Αριστερά οι επιλογές του Καραμανλή για την ΕΡΤ (ήγουν του Χατζιδάκι, του Χορν και του Ελύτη), ας μην το κάνουμε θέμα καλύτερα. Θα εκτεθούν πολλοί. Θα ήθελα μόνο να σας ενημερώσω ότι τότε το Τρίτο Πρόγραμμα χτυπούσε «κόκκινο» στο αριστερό ακροατήριο, σε αντίθεση με το αντίστοιχο νεοδημοκρατικό που λάτρευε… Περικλή Περάκη και Ρόμπερτ Ουΐλιαμς. Γούστα, θα μου πείτε…

Το γιατί τώρα όλες αυτές οι εμπνευσμένες επιλογές του Κωνσταντίνου Καραμανλή (που έλαμψαν στον «πραγματικό τους χρόνο») θα έπρεπε να συμβάλλουν και στην άμβλυνση των πολιτικών και ιδεολογικών αντιπαραθέσεων (επιτρεπτές και επιβεβλημένες στη Δημοκρατία, νομίζω) είναι κάτι που ξεφεύγει από τα διανοητικά μου όρια και αδυνατώ να το «συλλάβω» ως πολιτικό επιχείρημα. Αφήστε που μου ακούγεται και ολίγον… τραγικό!

Διότι, όταν φτάνουμε στο σημείο να θεωρούμε «ανάλογους» του Παπαληγούρα, του Ράλλη, του Στεφανόπουλου, του Μάρτη, του Μπίτσιου και του Παναγιωτόπουλου, τον Άδωνη, τον Κυριάκο, το Σίμο, τη Ζέτα και τον δημοσιογράφο–πιτσαδόρο του υπουργείου Πολιτισμού, ε, κάπου έχουμε… μπατάρει. Γενικώς.

Και ελάχιστα επί των προσωπικών, αφού προηγουμένως συνιστούσα αυτοσυγκράτηση στα περί… χαφιεδισμών. Περί αυτών, γνώση έχουν μόνον όσοι τους έχουν υποστεί. Κατά τ’ άλλα, γνωρίζει πολύ καλά ο κύριος Ευθυμιάδης ότι δεν υπάρχει πιο τιμητικό για εμένα (φρονώ και για τον καθένα που συμμετέχει στο δημόσιο λόγο) να «υπολογίζεται» και να «παρακολουθείται» από τους πολιτικούς και ιδεολογικούς του «αντιπάλους». Αν σε κάτι «ξεφεύγει» ο αγαπητός μου πρόεδρος είναι στο ότι επιμένει να με ταυτίζει με συγκεκριμένους κομματικούς (τονίζω: κομματικούς) χώρους. Κι εκεί χάνει και το (όποιο) πλεονέκτημα των επιχειρημάτων του! Ας είναι. Και ας μου επιτρέψει και κανένα… ευφυολόγημα. Δε χάλασε ο κόσμος…

Δύο–τρεις σκέψεις επί του… Λυσία: δε με ενοχλούν διόλου οι «διδακτισμοί». Ειδικά όταν προέρχονται από έναν σεβαστό και καλλιεργημένο Δάσκαλο. Μην πω ότι τους επιδιώκω κιόλας. Δεύτερον, έχω την εντύπωση ότι όταν ένα πολίτευμα θεσπίζει, ταυτόχρονα εκχωρεί. Θέμα ερμηνείας; Μπορεί να κάνω και λάθος. Και τέλος, στον Υπέρ Αδυνάτου λόγο, λίγη σημασία νομίζω ότι έχει το (σε σχέση με αυτόν) εξαγόμενο δικαστικό αποτέλεσμα. Εξ ου και η διαχρονική του αξία.

Υ.Γ.:

Κύριε Ευθυμιάδη, γνωρίζετε καλύτερα από εμένα ότι στην παγκόσμια ιστορία έχουν υπάρξει εκατοντάδες «Γκουλάνγκ». Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Κάποιοι είχαν το πολιτικό θάρρος και το ανθρώπινο σθένος να τα καταδικάσουν από την πρώτη στιγμή και να αντιπαρατεθούν στα ίσια με τις μεθόδους τους. Όποιας πολιτικής μορφής και όποιας ιδεολογικής έκφρασης. Ευτυχώς για έμενα, στο συγκεκριμένο θέμα, ισχύει το scripta manent. Θα χαιρόμουν πολύ αν έβλεπα και διάβαζα και τις δικιές σας (έστω και καθυστερημένες) καταδίκες. Βέβαια, σε μία τέτοια περίπτωση καραδοκεί ο (υπαρκτός) φόβος να σας εγκαλέσει ο κύριος Βορίδης. Αλλά, είπαμε: πάνω από όλα η προσωπική μας αξιοπρέπεια...