Η δημοτική παράταξη Ώρα για Έργο έχασε τη μεγάλη ευκαιρία να αποτινάξει από επάνω της το ηθικό και πολιτικό βάρος που της κληροδότησε ο επικεφαλής της και, ταυτόχρονα, να δώσει μία «επικοινωνιακή ανάσα» στον κομματικό της υποστηρικτή που, εδώ και καιρό, τρώει τη μία καρπαζιά μετά την άλλη.

Και την ευκαιρία την έχασε… εις διπλούν!

Πρώτα απ’ όλα από αυτή καθ’ αυτήν τη διαδικασία για την εκλογή του αντικαταστάτη του κυρίου Καλλιοντζή. Μία διαδικασία που περιθωριοποίησε (σε βαθμό… εξαφάνισης) τα μέλη και τους υποψηφίους της παράταξης και απέδειξε (εν τοις πράγμασι πια) αυτό που «φώναζε» από την προεκλογική περίοδο: ότι δηλαδή όλα στην παράταξη περιστρέφονταν και κινούνταν γύρω από το όνομα και την προσωπικότητα του αρχηγού.

Αποτέλεσμα; Ένα γεγονός που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε παράδειγμα «ανοιχτής» και άμεσης δημοκρατίας (άρα και πρότυπο αυτοδιοικητικών λειτουργιών), εγκλωβίστηκε στα στενά όρια της δημοτικής ομάδας και περιχαρακώθηκε στην εσωστρέφεια που παράγουν οι «κύκλοι» και οι «παρέες» των… εκλεκτών.

Και όλα αυτά, άσχετα από την προσωπική μου εκτίμηση και συμπάθεια προς τη «νικήτρια» Δήμητρα Τσανάκα.

Η δεύτερη (αλλά πολύ σημαντική) ευκαιρία χάθηκε από τη στιγμή που απορρίφθηκε η (ομολογώ απρόβλεπτα ευφυής) πρόταση του κυρίου Κιοσέ για την «τιμητική επανάκαμψη» του Στάθη Εριφυλλίδη στη «νεοδημοκρατική οικογένεια».

Γιατί, εκτός από το συμβολισμό μιας τέτοιας «λύσης» (εν πολλοίς και μεγαλόψυχης), θα επιτυγχάνονταν σε μεγάλο βαθμό η «πολιτική ίαση» από τα επώδυνα και ανεξίτηλα τραύματα που επέφερε ο άδικος, αγενής, απολίτικος και εντελώς αψυχολόγητος παραγκωνισμός του πρώην δημάρχου στις «ταραγμένες» εκλογές του 2010. Μία «αποκατάσταση» που, εκτός των άλλων, θα «απάλυνε» –έστω και προσωρινά– την «πίκρα και τον πόνο» από τα αλλεπάλληλα στραπάτσα. Προσωπικά, παραταξιακά και κομματικά.

Αντ’ αυτών, μία πράξη πολιτικής γενναιότητας και «παραταξιακής κάθαρσης» υποτάχθηκε στους μικροεγωισμούς και τα παραγοντιλίκια και, αβοήθητη εντελώς, έπεσε στο δυσβάσταχτο κενό της ματαιοδοξίας.

Επίλογος με δύο θετικά (καθότι και το… συναμφότερον)!

Ο Νίκος Κιοσές απέδειξε ότι αν δεν «καταναλώνει» τις πολιτικές του ανησυχίες σε «εκθέσεις ιδεών» και «ιδεολογικούς αυθορμητισμούς» και, κυρίως, αν δε διακατέχεται από το «πάθος του νεόκοπου», μπορεί και να μας… εκπλήσσει. Δεν είναι και λίγο σε… μέρες ξηρασίας.

Το ότι η Δήμητρα Τσανάκα είναι (πλέον) επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης στο Δημοτικό Συμβούλιο είναι από μόνο του κέρδος. Γιατί –και ξέχωρα από το (όποιο) πολιτικό της έλλειμμα– η κυρία Τσανάκα «καθοδηγείται» από το μεγαλείο της ανθρωπιάς. Και αυτό την κάνει, απλά… υπερπολύτιμη!