Τελικά, αν κάτι κατάφεραν οι «κουκουλοφόροι» με τους εμπρησμούς των αυτοκινήτων και τα σπασίματα των τραπεζών, ήταν αυτό: να «κάψουν» το ηθικό και πολιτικό πλεονέκτημα του αναρχικού Κώστα Σακκά που εδώ και 36 μέρες βρίσκεται σε απεργία πείνας, διαμαρτυρόμενος για τις κατάφορα άδικες (και καθ’ όλα εγκληματικές) αποφάσεις της ελληνικής δικαιοσύνης.

Δε χρειαζότανε να περιμένει κανείς το κείμενο για την «ανάληψη των ευθυνών». Η «καταδρομική επίθεση» της περασμένης εβδομάδας είχε πολύ συγκεκριμένη αναφορά, «πατούσε» σε μια δικαιότατη αφορμή και προέρχονταν μέσα από έναν θυμό που συσσωρεύεται ανεξέλεγκτα στα «επαναστατικά ορμέμφυτα» των αντιεξουσιαστικών ομάδων. Και ένας τέτοιος θυμός, δεν μπορεί παρά να εκδηλώνεται με εκδικητική μανία, με «τυφλά χτυπήματα» και με αδιέξοδες πολιτικές πράξεις.

Και λέω αδιέξοδες, γιατί όσο το αναρχικό κίνημα επιμένει σε αυτού του είδους τις αντιπαραθέσεις με την εξουσία και τους μηχανισμούς της, απλά θα ανακυκλώνει την εσωστρέφειά του, τις μεταπολιτευτικές του παθογένειες και τα βρεφικά του κατάλοιπα. Και θα βαυκαλίζεται εσαεί μέσα σε «αγωνιστικές ονειρώξεις», σε «μαζικές εξεγέρσεις» και σε «αμεσοδημοκρατικά οράματα».

Δυστυχώς, η «ενηλικίωση» του αναρχικού κινήματος που, αργά αλλά σταθερά, άρχισε να ωριμάζει μετά το Δεκέμβρη του ‘08 («ενηλικίωση» που, εκ των πραγμάτων, απαιτούσε «χρόνο και ειρήνη») αναχαιτίστηκε από τις μνημονιακές εξελίξεις, με αποτέλεσμα να ξαναβρεθεί στους δρόμους με τον ίδιο… ηλικιακό παρονομαστή. Στην καλύτερη, σε μία «μεταβατική μετά–εφηβεία»!  

Και όπως συμβαίνει σε αυτές τις «ταραγμένες ηλικίες», το ένστικτο κυριαρχεί πάντοτε της λογικής και των αναλύσεων. Ζητάει «καταφύγια έκφρασης» στις εκροές της αδρεναλίνης. Κωφεύει στις παραινέσεις και τις συμβουλές. Και, συνήθως, εμφορείται από το «ατίθασο» και το «παρορμητικό». Όταν όλα ετούτα εμπλέκονται με την πολιτική (και μάλιστα σε καιρούς αποκρουστικής βαρβαρότητας εκ μέρους της εξουσίας), είναι πολύ φυσικό να περνάνε και σε άλλους… μύθους. Από τον Τζαίημς Ντην μέχρι τον Μαντ Μαξ.

Γιατί κι εκείνοι εξαγριωμένοι ήταν, αλλά το σύστημα από τότε μέχρι σήμερα, ίδιο και απαράλλαχτο. Και με χιλιάδες νέους σαν τον Κώστα Σακκά στις εκατόμβες του. Προς τι λοιπόν αυτή η επιμονή στις… πυρκαγιές; Και ποιο το όφελος;