Να με συγχωρέσουν οι φίλοι μου οι αντιφασίστες, αλλά δε δύναμαι να συμμεριστώ τη χαρά και την ικανοποίησή τους από τη «μη αδειοδότηση» του χρυσαυγίτικου φεστιβάλ στο λιμάνι της Καλαμάτας. Και ο λόγος είναι πάρα πολύ απλός: τον φασισμό (εδώ και το ναζισμό) δεν τον αντιμετωπίζεις με απαγορεύσεις. Πολύ περισσότερο με μεθόδους που, στο πολύ κοντινό ιστορικό παρελθόν, τις έχεις υποστεί στο ίδιο σου το πετσί. Γιατί στην τελική, το «τέρας» δεν το πολεμάς με τα ίδια του τα μέσα. Εκτός κι αν τα δικά σου «όπλα» τελούν υπό… αμηχανία, οπότε…

Πεποίθησή μου είναι ότι πολλά πράγματα από αυτήν την «απαγόρευση» έχουν ερμηνευτεί με τη γνωστή (άμα τι και αφελή) «αθωότητα» του αντιφασιστικού κινήματος. Άλλως, με υπερτονισμένο συναισθηματισμό, άκρατη συνθηματολογία και ρηχή (ρηχότατη) αναλυτική προσέγγιση. Και δυστυχώς, για άλλη μια φορά, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που κατάφεραν να «βγουν» από τις γνωστές παθογένειες και να διαβάσουν τα «ψιλά γράμματα» μιας (κατ’ ουσίαν) κυβερνητικής απόφασης που, με πρόσχημα την απρόσκοπτη λειτουργία της πόλης εν μέσω της τουριστικής περιόδου, έδινε το καλύτερο αντιδημοκρατικό άλλοθι στα γνωστά περιθωριακά μπουμπούκια του Μιχαλολιάκου.

Επιτρέψτε μου την υπερβολή, αλλά τέτοιο Σαμαροβενιζελικό «δώρο», ούτε στα καλύτερα (κτηνώδη) όνειρα των τραμπούκων –καμιά φορά και… κοινοβουλευτικών γαμιάδων– της Χρυσής Αυγής. Και εξηγώ: η πολιτική απαγόρευση της συγκεκριμένης δραστηριότητάς τους (από τις σπάνιες εν μέσω… φωτός) απλώνει βούτυρο στο «ψωμί» της κομματικής και ιδεολογικής τους συσπείρωσης, ηρωοποιεί τα μέλη της και αναβαθμίζει τον (υποτιθέμενο) αντισυστημικό τους ρόλο. Εκτιμώ ότι για να τα πετύχουν όλα αυτά μαζί (και εντελώς ξεκούραστα, ε) θα τους χρειαζόταν δέκα (και βάλε) φεστιβάλ!

Θέλω να πω –και χωρίς τη χρήση συνομωσιολογικών μεθόδων– ότι η απόφαση της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας και Ιονίου, υπήρξε απολύτως μεθοδευμένη και εντάσσεται στο γνωστό δόγμα των «δύο άκρων». Γι’ αυτό (και σας προετοιμάζω) μη σας «πέσει ο ουρανός στο κεφάλι» αν αύριο (το πολύ μεθαύριο) οι απαγορεύσεις επεκταθούν και προς άλλες πολιτικές κατευθύνσεις. Άλλωστε, πάντα θα υπάρχουν κάποια έργα οδοποιίας του δήμου που θα πρέπει να συνεχιστούν απρόσκοπτα…

Τα λέω όλα αυτά γιατί από την πρώτη στιγμή υπήρξα αντίθετος και με την «επικοινωνιακή απομόνωση» της Χρυσής Αυγής. Και ειδικά από εκείνα τα Μέσα και από εκείνους τους δημοσιογράφους που, με το κύρος και τις γνώσεις τους (που σημαίνει όχι Τράγκηδες, Ευαγγελάτοι, Μπόγδανοι και Αναστασιάδηδες), θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τις ψευτιές, τις φαιδρότητες και το λαϊκισμό τους (άρα και τον φασισμό τους) με αποτελεσματικότητα και πειθώ. Και «διά του λόγου», να τους ξαναστείλουν πάλι στην «τρώγλη του 0,85%». Αργά αλλά σταθερά.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να βλέπαμε, βρε αδελφέ, και «από οθόνης» τα αποτελέσματα από τη μακροχρόνια μελέτη τους πάνω στα κείμενα των Κλασσικών της Αρχαίας Ελλάδας. Να σκάσει λίγο γέλιο και στο πικραμένο το χειλάκι μας.

(Το τελευταίο, από την «τρελή απάντηση» της Χρυσής Αυγής στον Roger Waters. Μνημείο…).