Για να είμαστε δίκαιοι και σοβαροί: τα όσα είπε ο Νίκος Παναγιωτόπουλος για τη Χρυσή Αυγή, την ηγεσία και τους ψηφοφόρους της, δε συνιστούν (τουλάχιστον για τον ίδιο) «ακροδεξιά στροφή» και σε καμία περίπτωση (τονίζω το «καμία») η δήλωσή του δεν μπορεί να συνυπάρξει και να ταυτιστεί με τα «ανοίγματα» του Βύρωνα Πολύδωρα και τις «γέφυρες» του Φαήλου Κρανιδιώτη. Για να ξέρουμε και τι λέμε…

Απλά, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος έπεσε θύμα μιας ανήθικης (έως φασίζουσας) επικοινωνιακής τακτικής που το ίδιο του το κόμμα υιοθέτησε και εφαρμόζει. Αυτήν της… κοπτοραπτικής. Μανούλες στο να απομονώνουν από το συνολικό σκεπτικό των ιδεολογικών τους αντιπάλων τις επίμαχες ατάκες τους και δια της «μονταζιέρας» να τις παρουσιάζουν σε «βερσιόν» αυτόνομης σκέψης, πίστεψαν ότι αυτό δε θα «γυρίσει» ποτέ εναντίον τους. Υπολογίζοντας ενδεχομένως και στο πολιτικό ήθος τής απέναντι πλευράς. Αμ δε. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη…

Άξιζαν τελικά τόσο ντόρο οι δηλώσεις του Νίκου Παναγιωτόπουλου; Αν κρίνω από τα «λαθάκια» των πολιτικών του εκτιμήσεων, νομίζω πως όχι. Όχι μόνο γιατί δεν κομίζουν τίποτε καινούριο και ενδιαφέρον (μα και… τρομακτικό) στο δημόσιο πολιτικό λόγο, αλλά και γιατί επαναλαμβάνουν (έως μονότονα θα έλεγα) τις γνωστές νεοδημοκρατικές αντιφάσεις και… σπαζοκεφαλιές. Και την κούραση μιας ξεθυμασμένης ιδεολογίας. Ας μη μας διαφεύγει…

Βέβαια, όσοι την «έπεσαν» στο Νίκο Παναγιωτόπουλο μπορούν (στις «δεύτερες αναγνώσεις» τους) να επικαλεστούν σοβαρά ιδεολογικά ολισθήματα, με πρώτο και καλύτερο αυτό του διαχωρισμού της Χρυσής Αυγής σε κόμμα και ηγεσία! Διότι, όταν  λες ότι: μπορεί η ηγεσία της Χρυσής Αυγής να ασπάζεται αυτή την ιδεολογία αλλά η Χρυσή Αυγή δεν είναι ένα κόμμα νεοναζί… ή είσαι πολιτικά μωρός (για… παρθένος ούτε λόγος) ή κάπου έχεις χάσει την πραγματικότητα. Εκτός κι αν ο συμπαθής βουλευτής (καθότι και πονεμένος ΑΕΚτσης) γνωρίζει κάτι που αγνοούν όλοι οι… φυσιολογικοί: ότι δηλαδή μπορεί να υπάρξει κόμμα που να μην επηρεάζεται (sic) από την ιδεολογία των ηγετών του. Να το δούμε κι αυτό και να πάμε ομαδόν για… βρούβες!

Εκεί όμως όπου οι απόψεις του κυρίου Παναγιωτόπουλου ακροβατούν στο απέραντο κενό, είναι όταν μέσω «διορθώσεων» και «διευκρινήσεων» προσπαθεί να απαλλάξει από την «ναζιστική ευθύνη» τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, με το απλοϊκό, λαϊκίστικο, πολιτικάντικο και άκρως εξωραϊστικό επιχείρημα του απλού και διαμαρτυρόμενου κόσμου. Και ακριβώς εδώ βρίσκεται και η ματαιοπονία του… γλειψίματος. Μα και η πλάνη του.

Αν ο ίδιος δεν έχει αντιληφθεί ακόμη τι ακριβώς «παίζει» εδώ και δύο δεκαετίες στο συλλογικό μας θυμικό, αν ακόμη δεν μπορεί να διακρίνει την «βιοποικιλότητα» του εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας, τον έρποντα ρατσισμό της, τις βίαιες αντιδράσεις της και την αγριότητα των συμπεριφορών της, τότε έχει τεράστιο πολιτικό έλλειμμα. Τέτοιο που να μπορεί (στο πολύ άνετο) να «αναβαθμίζει» τους υπάνθρωπους ψηφοφόρους ενός νεοναζιστικού κόμματος σε «απλό και διαμαρτυρόμενο κόσμο».

Ενίοτε και τους κουτούς σε πολίτες! Το ξέρω. Κομματάκι ρατσιστικόν, αλλά μου βγήκε αυθόρμητα.