Άσχετα με την κατάληξη που θα έχει η συναυλία του Γιώργου Νταλάρα και της Γλυκερίας (που, μεταξύ μας, λίγο με νοιάζει), εκείνο που μένει από τη μέχρι τώρα «ταλαιπωρία» της είναι ότι όλοι (μα όλοι) οι εμπλεκόμενοι σε αυτήν, έχουν «χαθεί» μέσα στη δικιά τους «μετάφραση».

Πρώτος και καλύτερος (στην κυριολεξία) ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ. Χωρίς να κάνω ουδεμία νύξη για τυχόν οργανωτικές αβλεψίες (που δεν μπορεί να αποκλειστούν), το πρόβλημα το «φορτώνεται» εξ ολοκλήρου ο Θοδωρής Γκόνης, εξαιτίας των συνεχών υπαναχωρήσεών του σε σχέση με την αρχική (και ολόσωστη) άποψή του ότι συναυλίες στο Αρχαίο Θέατρο, τέλος!

Πέρα από την απολυτότητα μιας τέτοιας εκδοχής (αλλά και τον «αισθητικό κίνδυνο» να μπουν στο ίδιο «καλλιτεχνικό τσουβάλι» μία συναυλία του Ξαρχάκου με μία –ας πούμε– του Πλιάτσικα), το επί πολλά χρόνια αίτημα των… παροικούντων του Φεστιβάλ, έμοιαζε να έχει τη δέουσα αποδοχή και υποστήριξη. Πολλώ δε μάλλον όταν μία τέτοια προοπτική στην «εγγυόταν» ένας από τους κορυφαίους στιχουργούς του ελληνικού τραγουδιού!

Δεν ξέρω τι μεσολάβησε, αλλά οι «ανακυβιστήσεις» που ακολούθησαν, μόνον υπευθυνότητα και κύρος δεν προσδίδουν στο θεσμό. Αφήστε πως το επιχείρημα (γιατί ακούστηκε και αυτό) ότι οι συναυλίες βάζουν λεφτά στο ταμείο του Φεστιβάλ μοιάζει κατά τι φτηνιάρικο και πανηγυριώτικο.

Το δεύτερο «χάσιμο» προέρχεται από το «σοβαρό» Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο το οποίο (ανεπίτρεπτα) λειτούργησε με χρόνους… ανασκαφών, φτάνοντας στο σημείο να ανακοινώσει μία καίρια απόφασή του την παραμονή της έναρξης του Φεστιβάλ! Αυτό θα μπορούσες να το πεις και απρέπεια. Εκτός κι αν υπάρχει κάτι που δε γνωρίζουμε (π.χ. να «έχασαν χρόνο» οι… αιτούντες).

Στο διά ταύτα, τα επιχειρήματα των αρχαιολόγων (τουλάχιστον αυτά που μας «μεταφέρθηκαν» από τον περί των όλων τυρβάζοντα, δήμαρχο Κωστή Σιμιτσή), είναι –στην καλύτερη– αφελή και παιδαριώδη. Ειδικά όταν από την πλευρά τους δεν έχει τεθεί εξ αρχής θέμα συνολικής απαγόρευσης των συναυλιών στο Αρχαίο Θέατρο. Διότι τα άλλα περί «συνωστισμού» (τι πήγα και θυμήθηκα τώρα) ένεκα της «λαοφιλίας του καλλιτέχνη» (που κι αυτή «παίζει» πια), ακούγονται… βερεσέ. Και γιατί παρόμοιες «κοσμοσυρροές» μπορούν να υπάρξουν (επί παραδείγματι) και με τον Διόνυσο–Ρουβά και με την παράσταση για τον Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και γιατί η λύση του περιορισμού των εισιτηρίων στον «πρέποντα» αριθμό που επιβάλλει η χωρητικότητα του κοίλου μειώνει στο ελάχιστο (αν δεν τους μηδενίζει εντελώς) τους φόβους… ατυχήματος. Και για να μην τρέχουν νυχτιάτικα και οι… ερυθροσταυρίτισσες.

Από τη στιγμή που τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου δε θέτουν θέμα φθοράς ή προσβολής του μνημείου, τότε όλα τα υπόλοιπα είναι για «να ‘χαμε να λέγαμε». Ή και να… ταλαιπωρούμε.

Ε, μέσα σε όλα, πολύ θέλει για να «σκάσει» και η «μετάφραση» του Κωστή Σιμιτσή; Αυτούσια και αυτολεξεί λοιπόν: ο Νταλάρας είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο για την ελληνική μουσική και δισκογραφία!

Είπαμε, ο περί των πάντων τυρβάζων