Αλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κ’ η απόφασίς μας χάνονται·

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Δ

υστυχώς, τα «πάρε–δώσε» του Κωστή Σιμιτσή με τα ρατσιστικά μπουμπούκια της Πατριωτικής Κίνησης, ακυρώνουν σε μεγάλο βαθμό το δημόσιο «αντιφασιστικό του προφίλ» και υπονομεύουν τις παρεμβάσεις και τις πρωτοβουλίες που με διάφορους τρόπους εξέφρασε το τελευταίο διάστημα. Οι δε τακτικισμοί του στα προεόρτια της παρέλασης για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης, φανέρωσαν και τα χειρότερα: ύποπτες συνδιαλλαγές και συνεννοήσεις, συνδυασμένες με κάτι περίεργες συνεργασίες και συμφωνίες «γαλανόλευκων αποχρώσεων». Γι’ αυτό και οι κατόπιν εορτής «εξηγήσεις» του βρίθουν ταλαντεύσεων και υποκρισιών.

Ενδεικτικές του «τρόπου σκέψης» του Κωστή Σιμιτσή (αλλά και του τρόπου αντιμετώπισης των εθνοαιματολόγων της τοπικής νεοναζιστικής ρέπλικας) ήταν και οι «χαριτωμένες του συγνώμες» που συνόδευσαν το «ιστορικό της αρνήσεως». Λέει: Το γεγονός ότι καθυστέρησα να το κάνω ήταν λάθος μου. Τα πράγματα τα  βλέπω μέσα από ένα καλόπιστο πρίσμα, αυτό του νομικού και στη συγκεκριμένη περίπτωση, εφόσον η Πατριωτική Κίνηση δήλωσε ότι είναι ένα πολιτιστικό σωματείο παρά το γεγονός ότι δεν έχουμε δει κάποια προφανή πολιτιστική δράση μέχρι τώρα, σκεφτόμουν ότι δεν θα μπορούσαμε να αποκλείσουμε κανέναν από την εθνικοπατριωτική γιορτή. Είναι στη φιλοσοφία μου να μην αποκλείω κανέναν. Το θέμα αρχικά, το έβλεπα διαφορετικά… Και αφού «αθωώνει» την Άννα Σπανδώνη από το δικό της ολίσθημα, συμπληρώνει: Δεν είναι σοβαρός λόγος ότι με έβριζαν για να τους αποκλείσω από την παρέλαση διότι όποιος βρίσκεται σε αυτή τη θέση, θα πρέπει να λειτουργεί αντικειμενικά, ψυχρά και χωρίς υποκειμενισμούς…

«Πιάνομαι» από το τελευταίο που «βγάζει μάτι» και ρωτάω: από πότε οι ενέργειες των φασιστοειδών εμπεριέχονται στον «κύκλο» του «ψυχρού αντικειμενισμού»; Και από πότε οι «δραστηριότητες» των ρατσιστών και των κάθε λογής τουρκοφάγων θέτουν υπό αμφισβήτηση τη χρήση των… υποκειμενισμών;

Να γιατί το mea culpa του Κωστή Σιμιτσή στερείται πολιτικού προσανατολισμού και ιδεολογικής σταθερότητας. Και να γιατί οι συνεχείς παλάντζες του ανάμεσα στα «καλόπιστα» και τις «φιλοσοφίες», τον οδηγούν σε πράξεις που αμαυρώνουν το δημοκρατικό του ήθος. Ενίοτε και τον θεσμικό ρόλο που του αξιώθηκε.

Τι εκθέτει τον δήμαρχο; Πρώτα απ’ όλα –και παρ’ όλη την προσπάθεια να υποβαθμίσει τα γεγονότα– η καθυστερημένη απόφαση του… απαγορευτικού. Καμία σοβαρή διοίκηση δε θα ανακοίνωνε στο παρά πέντε έναν (οποιοδήποτε) αποκλεισμό και, πολύ περισσότερο, όταν αυτός τυγχάνει να συνυπάρχει με μία κορυφαία (ή την κορυφαία;) εκδήλωση της πόλης. Πράγμα που σημαίνει ότι μέχρις της 12^ης μεσημβρινής, όλα ήταν… καλώς συμφωνημένα. Τον εκθέτει επίσης το γεγονός ότι η αρνητική του απάντηση δεν ήταν αποτέλεσμα πολιτικής και ιδεολογικής αντίθεσης (που θα έπρεπε), αλλά προϊόν πολιτικών και κοινωνικών πιέσεων. Ίσως–ίσως και εσωτερικών τριβών. Γι’ αυτό και το… σύρσιμο. Και τέλος, τον εκθέτει (εδώ και ανεπανόρθωτα) το ίδιο το περιεχόμενο της απάντησης.

Τι εννοώ: χρειαζότανε να «σκύψει» τόσο ενδελεχώς πάνω από το καταστατικό των φανατικών και μισάνθρωπων για να διαπιστώσει ασυνέπεια «γραφών και πράξεων»; Δεν είχε ακούσει τίποτε για τα καμποϊλίκια τους στην πλατεία με τους διωγμούς των Ρομά; Δεν έπεσαν ποτέ στην αντίληψή του τα «πεσίματα», οι τσαμπουκάδες και οι προπηλακισμοί εναντίον νεαρών συμπολιτών μας επειδή (και καλά) τα τάγματα και οι μπράβοι τους δε «συμφωνούσαν» με την εμφάνιση και τα χόμπι τους; Δεν πήρε μυρωδιά τις εφιαλτικές τους πρόβες με τις «θυσίες» έξω από την Παλιά Μουσική; Το συνεχές ανιστόρητο και κτηνώδες κράξιμο που «τρώει» εδώ και καιρό ο Θόδωρος Μουριάδης από τους αιμοδιψείς αγράμματους; Ούτε κι αυτό; Εκτός κι αν έπρεπε να τον σαπίσουν στο ξύλο για να το δει και λιγάκι… υποκειμενικά!

Ας μη γελιόμαστε. Στο παιχνίδι των προεκλογικών ισορροπιών, ο Κωστής Σιμιτσής θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό. Θα αναγκαστεί να διαπραγματευτεί για πρώτη φορά τις προσωπικές του αξίες και αντιλήψεις με πολιτικούς και κομματικούς χώρους στους οποίους (κάποτε) θα ασφυκτιούσε και ο πιο «χαλαρός σοσιαλιστής». Θα ρισκάρει φιλίες και συνεργασίες για χάρη (πιθανόν) μιας καθ’ ημάς «δικομματικής συγκυβέρνησης». Και όσο θα εξακολουθεί να χάνει τα εξ αριστερών ερείσματά του, θα αναγκάζεται να αναδιπλώνεται με κινήσεις δεξιών (έως πολύ δεξιών) κατευθύνσεων. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον «δικό» μας Κωστή…