--

Αυτή ναι. Είναι μία σημαία που λατρεύω. Που αγαπώ. Που παθιάζομαι. Που ριγώ. Και, κάπου–κάπου, εκεί στην άκρη μιας μικρής και αδύνατης στιγμής, ρίχνω πάνω της κι ένα ζεστό δάκρυ για να «βγω» από τη συγκίνηση.

Αυτήν τη σημαία την κρατάει ένα παιδί από τη Νιγηρία. Και λάμπει. Φεγγοβολά κι αστράφτει μέσα από τα νοτισμένα μάτια του. Κυματίζει μαζί με το χαμόγελό του. Τα αγέρωχα νιάτα του. Την παίρνει ένα σιγανό, λυτρωτικό αεράκι που ξεπηδάει από τα βάθη της ψυχής του κι ανεβαίνει σε άλλους ουρανούς. Αδελφωμένους. Στέρεους. Ανοιχτούς. Λεύτερους…

Δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια περίμενε ο Γιάννης για να την πάρει στα χέρια του. Ξένος του πέταγαν στα μούτρα οι τσατσάδες των υπουργείων. Μια «σοσιαλιστές» και μια «φιλελεύθεροι». Εναλλάξ. Και εν χορώ. Ξένος και μαύρος ούρλιαζαν δίπλα του τα κατακάθια και οι συμμορίες. Έλληνας γεννιέσαι τού μούγκριζαν οι τεσσαροπόδαροι στα στενά των Σεπολίων.

Μα αυτός, τα βράδια, μέσα στον ευρύχωρο και γαλήνιο ύπνο του, έβλεπε τα πιο όμορφα όνειρα. Τα χρώματα πήγαιναν και ερχόταν. Αγκαλιές θεόρατες τον καλούσαν σε πανηγύρια. Χέρια θωπευτικά και ανάσες γιορτινές. Και μετά οι δικοί του. Η Άγια τους Φτώχια. Μια μάνα βράχος. Ο αλύγιστος πατέρας. Τα αδέλφια του… Πόση αγάπη…

Εκεί μέσα χωνόταν ο Γιάννης και πείσμωνε. Έπαιρνε δύναμη. Φόρτωνε ελπίδα. Σήκωνε μπόι.

Γίγαντας έγινε ο Γιάννης. Κι όταν κάποια μέρα πέρασε δειλά την πόρτα του Φιλαθλητικού τούς «ξέρανε» όλους. Πήραν φωτιά τα παρκέ. Η μπάλα χόρευε στα τεράστια χέρια του. Δυόμιση μέτρα άνοιγμα, είπαν, και τον κοίταγαν με το στόμα ανοιχτό. Και ήρθαν και οι Αμερικανοί από τους Μιλγουόκι Μπακς και τον έκαναν νούμερο 15 στα φετινά ντραφτς του NBA. Τσιμπιόταν. Αυτό δεν ήταν όνειρο. Τώρα μπορούσε να κλάψει από χαρά…

Ύστερα από δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο κατόρθωσε και πήρε την ελληνική υπηκοότητα λόγω «εξαιρετικών υπηρεσιών»! Ένα δικαίωμα που σε όλες τις πολιτισμένες χώρες θεωρείται αυτονόητο, εδώ, στην κάποτε Οικουμενική Ελλάδα, του δόθηκε ως… χάρισμα. Για να μπορεί ο Γιάννης να φοράει τη φανέλα της Εθνικής. Και να σηκώνει, ολόχαρος και φωτεινός, τη σημαία μιας άλλης, δικής του Ελλάδας. Τη σημαία μιας πατρίδας συμπονετικής, αλληλέγγυας, προστατευτικής. Σεμνός και περήφανος καθώς έτσι ταιριάζει στους αγωνιστές της ζωής.

Και σε πείσμα εκείνων που σκούζουν ακόμη για «αίμα» και «τιμή».