Άρης Οργιανόπουλος. Γνωριμία πρώτη, έτος 1985. Τέταρτος όροφος, πάνω από το Πρωτοδικείο της οδού Βενιζέλου. Εγκαίνια στο Μετά τις Δέκα. Η Βαλερί Καπρίνσκι μάς είχε κόψει τις ανάσες στο σινεμά και διψούσαμε για αλκοόλ και κόσμο. Ανεβαίνουμε με το αργό ασανσέρ και στη διαδρομή του «τρίζει», λες, ο ψίθυρος του Βασίλη Νικολαΐδη από την Οδό Σανταρόζα…

Επάνω, απέναντι ακριβώς από τον χρονοφαγωμένο Γαλαξία μάς υποδέχεται το Wonderful Life. Ο Black στο φόρτε του. Τα πρόσωπα γιορτινά, οικεία, άφθαρτα. Ένα φως που ακροβατεί ανάμεσα ματοτσίνορου και βλεφαρίδας. Τον ξέρω ετούτο τον χορό… φίλοι διάσπαρτοι στη ματαιωμένη τους εφηβεία. Μια λάμψη Αρρένων, μέσα και έξω. Κορίτσια από το παλαιό Θηλέων που έφυγαν, θαρρείς, από την επιτήρηση του κυρίου γυμνασιάρχη και δοκιμάζονται σε νέους μύθους. Της Στέγης οι νέοι εκδρομείς. Οι ευγενικοί σύντροφοι του ΚΚΕ Εσωτερικού. Η παρέα των συγγραφέων και των ποιητών. Κάποιοι που μιλάνε για το Ταξίδι στα Κύθηρα… Και επιμένουν.

Στο Μετά τις Δέκα του Άρη και του Θέμη. Χαμηλόφωνο, φινετσάτο, ευγενικό, στοργικό, ανθρώπινο. Επιτήδευση καμιά. Τίποτε δήθεν. Από τότε μέχρι σήμερα, είκοσι οχτώ ολόκληρα χρόνια δηλαδή, και υποχώρηση καμιά. Ίδια ποιότητα, ίδιοι προσανατολισμοί, ίδια πίστη. Και οι μουσικές του, πότε σα νάματα λόγου και πότε σαν ατίθασοι εραστές–ακροβάτες μέσα στη νύχτα. Ακούω ακόμη: το People Have The Power της μέγιστης Patti Smith από τον Χρήστο. Τον Ζερβουδάκη στο Βαριά Ποτά, Βαριά Τσιγάρα από τη Δέσποινα. Το Love Is A Losing Game της μούσας Amy Winehouse από τον Αντώνη. Το Simply Falling της θεάς Iyeoka από τον Δημήτρη. Ανάμεσά τους; η αγαπημένη και αξεθώριαστη φιγούρα του λατρευτού Σπύρου…

Κι όταν κάποια στιγμή ο Θέμης Τσιτσίνιας (ο εκ της θρυλικής Μπαλάντας προερχόμενος), μετοίκισε σε δικούς του τόπους, ο Άρης πήρε επάνω του όλη την ιστορία του bar και την εκτόξευσε σε ζηλευτά ύψη. Όσο αυτός «πάλιωνε» (μέλος άλλωστε της θρυλικής «αγίας νυχτερινής τριάδος» που συμπλήρωναν αενάως ο αείμνηστος Σαλαβάτης και ο εμβληματικός Σημίτας) τόσο πιο πολύ ωρίμαζαν μέσα του ιδέες και οράματα. Και μια γλυκιά ουτοπία που έμελε να πάρει σάρκα και οστά στο αξεπέραστο Παλιό Ωδείο…

Εκεί «έδεσα» με τον Άρη. Εκεί κατάλαβα πόσο ανεκτίμητος είναι. Πόσο γενναιόδωρος. Πόσο εκλεκτός. Όχι στα εύκολα. Όχι στις μεγάλες επιτυχίες. Στα δύσκολα τον ξεχώριζες τον Άρη. Στις αναποδιές. Στα στραβοπατήματα. Τότε που η έμφυτη ηρεμία του και η λεπτή του ψυχραιμία γινόταν οδηγός σύνεσης και περισυλλογής. Μέσο αλληλοβοηθείας και ανάτασης. Οδηγός οργάνωσης. Τρόπος λειτουργίας.

Η πόλη, οι άνθρωποί της χρωστάνε στο Άρη Οργιανόπουλο δύο μεγάλους σταθμούς ψυχαγωγίας και πολιτισμού. Και, ως εκ τούτου, βαθιά θα τον ευγνωμονούνε.

Υ.Γ.:

Το κείμενο αυτό γράφτηκε το ίδιο βράδυ που μου εκμυστηρεύτηκε τη διάθεσή του να μεταβιβάσει το Μετά τις Δέκα και να εγκαταλείψει οριστικά τη νύχτα. Αντί για την αγκαλιά μου, του γράφω αυτά που ήθελα να του πω χρόνια τώρα και να τον προτρέψω προς τούτο: να ανταμώνουμε, ρε συ Άρη, να ανταμώνουμε