Οι παροικούντες την κομματική Αριστερά, τον γνωρίζουν ως έναν «πιστό, γνήσιο και καθαρόαιμο» κομμουνιστή. Κατά τι υπερβολικό και παθιασμένο, ολίγον γραφικό και τα μάλα μαχητικό. Ενίοτε και απρόβλεπτο. Ο λόγος για τον Πέτρο Κωνσταντίνο. Ηγετικό στέλεχος της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., επικεφαλής της «Κίνησης Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή» και δημοτικό σύμβουλο στο Δήμο Αθηναίων.

Οι φορές που έτυχε να τον παρακολουθήσω (ελάχιστες είναι η αλήθεια), μου άφηναν πάντα μια… γλυκόπικρη γεύση. Συνήθως, το «πολιτικό του δίκαιο», χανόταν μέσα σε μία «ατμόσφαιρα φανατισμού», ιδεολογικών μονομερειών και θεωρητικών στερεοτύπων. Συνέπεια τούτων, να χαίρει πολύ λιγότερης εκτίμησης από αυτή που πραγματικά θα του αναλογούσε. Γιατί - όπως και το κάνουμε - ο Πέτρος Κωνσταντίνου, είναι ένας «ιεραπόστολος» της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Ένας άνθρωπος, δοσμένος ψυχή τε και σώματι στην… επανάσταση. Ή – έστω – έτσι όπως αυτός την εννοεί.

Και να γιατί όσοι τον γνωρίζουν, διόλου δεν εξεπλάγησαν από την πρόσφατη δημόσια τοποθέτησή του, σχετική με τα όσα διαδραματίστηκαν «πέριξ και εντός» της υποθέσεως του δραπέτη Μάριον Κόλα. Σε αυτήν, ο Πέτρος Κωνσταντίνου, κάνει λόγο για αποσπάσματα θανάτου της ΕΛ.ΑΣ και του στρατού που εκτέλεσαν άλλον ένα Αλβανό δραπέτη των φυλακών Τρικάλων… μιλάει για εκτελέσεις εκδίκησης που ανοίγουν  ένα επικίνδυνο δρόμο επιβολής θανατικής καταδίκης χωρίς την παραπομπή σε δίκη… και καταλήγει στο ότι  η τακτική αυτή, ανοίγει σκοτεινούς δρόμους για την αυθαίρετη απόφαση του κάθε επικεφαλής αποσπάσματος καταδίωξης να εκτελεί κατά την δικιά του κρίση τον οποιοδήποτε…

Όπως ήταν αναμενόμενο - και με δεδομένη την «κυρίαρχη αντίληψη» περί «δολοφόνων Αλβανών» και «κακοποιών λαθρομεταναστών» - η ανακοίνωση του «δακτυλοδεικτούμενο» Πέτρου Κωνσταντίνου, ξέθαψε όλο τον κουρνιαχτό των ακροδεξιών και νεοναζιστικών αντιλήψεων (ενίοτε και αυτών που ενδημούν εις την… ευρύτερη Δεξιά), και έγινε (όχι που δεν ήταν), το «κόκκινο πανί» των… πολιτικών τους ερεθισμών.

Φυσιολογικό πέρα για πέρα όταν έρχεσαι να «σκανδαλίσεις» με αυτό τον τρόπο τα «ιερά και τα όσια» της Ελληνικής Αστυνομίας, και μάλιστα, την στιγμή που το «Σώμα» μετράει σε αυτήν την περιπέτεια ένα νεκρό αστυνομικό και μία νεκρή γυναίκα. Άσχετα βεβαίως από τους (όπως πολύ… διαδίδεται) ερασιτεχνικούς χειρισμούς των υπευθύνων της μεγάλης (και πολυδάπανης) επιχείρησης.

«Άκομψη» και άστοχη; Αφελής και «τραβηγμένη»; Όπως και να χαρακτηρίσεις την άποψη του Πέτρου Κωνσταντίνου (προσωπικά τείνω να συνηγορήσω και στις τέσσερεις κατηγορίες), αυτή δεν παύει να έχει εξ αρχής πολιτικό πρόσημο. Να αποτελεί μέρος μιας «ιδεολογικής φόρμας» που - αδιάφορο αν συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί της - τα μόνα εργαλεία αντιπαράθεσης μαζί της, πρέπει (και οφείλουν) να είναι ο λόγος, τα επιχειρήματα, ο κοινωνικός και πολιτικός διάλογος. Και σε καμία (μα καμία) περίπτωση ο… αρμόδιος Εισαγγελέας. Αν παρ’ ελπίδα συμβεί το τελευταίο, τότε η έννοια και ο ρόλος της Δημοκρατίας, πάνε κατά διαόλου. Μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Και – ω του μνημονιακού θαύματος – το αποτρόπαιο συνέβη. Η Εισαγγελία Αθηνών άσκησε εν μία νυκτί, αυτεπάγγελτη ποινική δίωξη, σε ένα «καθαρόαιμο» πολιτικό κείμενο! Και αναρωτιέμαι: Από πότε η έκφραση γνώμης (έστω και «ακραίας»), μπαίνει σε καθεστώς ποινικοποίησης; Και από πότε οι ανώτατοι λειτουργοί της ελληνικής δικαιοσύνης λειτουργούν με αρμοδιότητες «ιδεολογικού λογοκριτή»; Το ξαναλέω: διαφωνώ στα περισσότερα σημεία της ανακοίνωσης του Πέτρου Κωνσταντίνου, αλλά το δικαίωμα να πει την γνώμη του (και πάντα με το ανάλογο πολιτικό κόστος), είναι αναφαίρετο. Και να πω και το μείζον; Αν η Εισαγγελία ήθελε να «παίξει» το πραγματικό της ρόλο, θα έπρεπε να τον είχε καλέσει από την πρώτη ώρα στα «ειδικά της διαμερίσματα», να του ζητήσει να τεκμηριώσει τους ισχυρισμούς του και να αποδείξει με στοιχεία τα όσα καταγγέλλει. Γιατί - αν όντως ευσταθούν - είναι πάρα πολύ σοβαρά. Αυτό επιβάλλουν οι κανόνες του νομικού πολιτισμού και η «κουλτούρα» της Δημοκρατίας. Να ερευνά και την μία (έστω) πιθανή περίπτωση μέσα στο εκατομμύριο.

Αντ’ αυτού, είδαμε το απίθανο: να διώκεται για τις απόψεις του ένας άνθρωπος που κρίνει με τον δικό του σκεπτικό και την δικιά του κοσμοθεωρία , το επίπεδο του πολιτεύματος μας. Και πότε; Την ίδια ώρα που οι νεοναζί τραγουδούν ανενόχλητοι στο κέντρο της Αθήνας τον ύμνο του Χίτλερ, ανήμερα της επετείου της πτώσης της χούντας.

Είναι για να καθησυχάζεις;