Σταχυολογώ, αντιγράφω και σας μεταφέρω (άνευ ορθογραφικών, συντακτικών και γλωσσικών διορθώσεων) τους παρακάτω σχολιασμούς:

Θα τους διωξουμε ολους απο τα αγια μας εδαφοι

οχι δεν θα γινουμε βαρβαροι σα κιαυτους θα ζησουν μαζι μας...υπο ελληνικη διοικιση..

Που θα παει ρε μαγκες, παλι θα προσκυνησουμε εκει μεσα!!!!!!!!!!!! Λιγος καιρος εμεινε που θα παρουν δρομο οι υπαναπτηκτοι απο κει μεσα. Θα τους σφαξουμε και θα τους πεταξουμε στο βοσπορο.

πατριωτες ψηλα το κεφαλι!! ψηλα την σημαια ρεεεε

To thymame afto to tragoudi. Imouna 14 eton otan vgike.Vyzantinos politismos!Xerete ti tha pei Vyzantio;;Enosi arheou ellinikou politismou ke Xtistianismou!Arheo elliniko pnevma ke Xristianismos!Mono emeis oi ellines kataferame na enosoume ton arheo kosmo na petaxoume tin eidololatreia ke na kratisoume To Xristo mas pou eine I moni mas Sotiria.Afto itan to Vyzantio.Tora omos kapoioi mas zilevoun ke theloun na mas katastrepsoun.

προφανως η 1 αρνητικη ψηφος ειναι αυτου του απλυτου του Πανουση

Αυτά, και άλλα πολλά πολιτικοκαλλιτεχνικά θα ανακαλύψει όποιος μπει στον κόπο να «ψαχτεί» στο YouTube και να ανατρέξει στα σχόλια που συνοδεύουν τα δύο έργα του Απόστολου Καλδάρα τα οποία παρουσίασαν χθες στο Αρχαίο Θέατρο ο Γιώργος Νταλάρας και η Γλυκερία. Τη Μικρά Ασία (σε στίχους του Πυθαγόρα) και τον Βυζαντινό Εσπερινό (σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου).

Και λέω: Τι ώθησε άραγε τον τραγουδιστή–μουσικό να «θυμηθεί» τον «έντεχνο Καλδάρα»; Να ένιωσε ότι ήρθε επιτέλους η ώρα να παρουσιαστούν για πρώτη φορά ολοκληρωμένα και «ζωντανά» δύο μεγάλοι «σταθμοί» της ερμηνευτικής του καριέρας; Για να «τιμήσει» έναν συνθέτη στον οποίον «χρωστά» τα πρώτα του «ποιοτικά ανοίγματα» στις μεγάλες «μάζες»; Για να «φρεσκάρει» το ενδιαφέρον του κοινού σε έργα από μία περίοδο του ελληνικού τραγουδιού που έχει προ πολλού περάσει στα… αζήτητα; Ή για να επανασυνδέσει τα «μηνύματα» των τραγουδιών με τη σημερινή πολιτική και κοινωνική (ενίοτε και… γεωστρατηγική) πραγματικότητα;

Φαινομενικά, οι τρεις πρώτοι λόγο, θα μπορούσαν να αποτελέσουν μία δικαιολογία «ενθύμησης», έστω και με τον (ορατό) κίνδυνο να καταλήξουν σε μία ρετρομελό κατάσταση. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, και η Μικρά Ασία και ο Βυζαντινός Εσπερινός, εκτός από κάποιες «αναλαμπές», δεν κομίζουν τίποτε το εξαιρετικό στη μουσική μας ιστορία. Αφήστε που η πρότερη λαϊκή αυθεντικότητα του συνθέτη υπονομεύεται μέσα από διάφορες «μουσικές σκηνοθεσίες», οι περισσότερες των οποίων αγγίζουν τα όρια της γραφικότητας.

Ο τέταρτος λόγος όμως, έχει άλλες προεκτάσεις και άλλους συμβολισμούς. Τραγούδια με αναφορές στον «μαρμαρωμένο βασιλιά», την «κόκκινη μηλιά» και τις «καμπάνες της Αγια-Σοφιάς» (και μάλιστα με τη στιχουργική προσέγγιση της… Πυθαγόρειας αισθητικής), νοηματοδοτούν έναν καινούριο αλυτρωτισμό που ελάχιστα απέχει από τα εθνικιστικά παραληρήματα του «χρυσαυγίτικου τόξου».

Απέναντι σε αυτήν τη «δυναμική», τα (έστω και απλοϊκά) τραγούδια για την προσφυγιά και την αδελφοσύνη (του στυλ: Τούρκος εγώ και συ Ρωμιός, και ‘γω λαός και συ λαός…), απλά λειτουργούν «διακοσμητικά» στο αφελές (μα τόσο επικίνδυνο) σενάριο… επανακατάληψης!

Άσχετα από τις προθέσεις των δημιουργών (και χωρίς βεβαίως να μας διαφεύγει ο «πολιτικός χρόνος» μέσα στον οποίο «γεννήθηκαν» τα συγκεκριμένα τραγούδια), το σημερινό  άκουσμα της Μικράς Ασίας (κυρίως) και του Βυζαντινού Εσπερινού, εκτός από παλιομοδίτικο, ασκεί και «περίεργες επιρροές». Και κάποιος (ποιος άραγε;), ίσως θα έπρεπε να τα «προφυλάξει» από την ελλοχεύουσα βαρβαρότητα. Και την ταύτισή τους με τις ελληναράδικες συμμορίες.

Alla, opos diatinetai kai o Panousis (o aplitos): Pousteve kai mi erevna…