Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ Μ.Κ.Ο.

Αυτή την ανάγκη ύπαρξης των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, δεν μπόρεσα να την καταλάβω (και να την… χωνέψω), ποτέ. Εξ αρχής. Προτού ακόμη «ανακαλυφθούν» τα διάφορα «κουφά» των δραστηριοτήτων τους και η υπόγεια σχέση τους με τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξουσίες. Και πάντα αναρωτιόμουν: τι στην ευχή έκανε πιο χρήσιμη και αποτελεσματική την δράση μιας Μ.Κ.Ο., όταν αυτή θα μπορούσε κάλλιστα να (υπερ)καλυφθεί από δεκάδες δημόσιους και κρατικούς φορείς.

Σε μία «δεύτερη ανάγνωση», η περίπτωση των Μ.Κ.Ο. μοιάζει να λειτουργεί και ως «λαγός» της απαξίωσης των δημόσιων υπηρεσιών, σλογκάροντάς την με το εύσχημο (και καθ’ όλα διεισδυτικό), «εκεί που δεν μπορεί το κράτος, τολμούν οι ιδιώτες». Και ας μη μας διαφεύγει το ουσιώδες: Μη Κυβερνητική, δεν σημαίνει απαραίτητα και… αντικυβερνητική. Εκ του αποτελέσματος, κάθε άλλο!

Παρ’ όλα αυτά – και επειδή απεχθάνομαι τις γενικεύσεις και τους μηδενισμούς – θα ήταν άδικο να τσουβαλιαστούν όλες οι Οργανώσεις του είδους, και να ριχτούν απαξάπαντες στον απόπατο των σκανδάλων. Άλλωστε το σύστημα (σοφά ποιώντας), λειτουργεί και επιβιώνει δια μέσω των εξαιρέσεών του. Μη πω ότι εξιλεώνεται κι όλας με αυτές.

Μια τέτοια «εξαίρεση» θα μπορούσε να είναι και ο Αρκτούρος. Με εμβληματικές προσωπικότητες στην διοίκησή του, με ανθρώπους «δοσμένους» και αφοσιωμένους στη διάσωση της άγριας ελληνικής φύσης, με στοχευμένες και αποτελεσματικές δράσεις, θα καταφέρει το μέγιστο: να υποκλίνονται όλοι στον αγώνα και την προσφορά του! Και γιατί όχι, και στην διαχειριστική του υπευθυνότητα. Δεν είναι να το υποτιμάς καθόλου μετά τα όσα απερίγραπτα είδαν τα ματάκια μας…

Και ΄κει που όλα έμοιαζαν ιδανικά για τον Αρκτούρο, έρχεται αυτή η υποκριτική «προσφορά» των 5.000 ευρώ από την Χρυσή Αυγή και αναδεικνύει με τον πιο εμφαντικό (μα και κραυγαλέο) τρόπο το τεράστιο έλλειμμα της πολιτικής του σοβαρότητας. Αυτή την σοβαρότητα που οι «τεχνικές» των «ρομαντικών της οικολογίας», φρόντισαν να την περιορίσουν στα όρια μιας (τάχα μου, δήθεν) «ιδεολογικής αποχής» και να την περιχαρακώσουν στην θολότητα μιας ευθυνόφοβης «ανεξαρτησίας».

Φευ! Χρειάστηκε μόνο μία «κομματική μπαγαποντιά» για να αποδειχθεί πόσο αφελές και υπονομευτικό είναι το «σενάριο της απολιτικοποίησης», αφού στην «δύσκολη» (και ευαίσθητη) στιγμή σύσσωμο το Διοικητικό Συμβούλιο του Αρκτούρου, βρέθηκε ανοχύρωτο και εκτεθειμένο στην πιο απλή (και εξόφθαλμη) πολιτική απάτη και παραδοξολογία που του έλαχε.

Δεν είναι μόνο οι παλινωδίες (και οι σαχλές δικαιολογίες) που αλληλοαναιρούσαν τα «στερνά» από τα «πρώτα». Δεν είναι οι «κουφές» ατάκες του Μπουτάρη που (κόντρα στις ανακοινώσεις που και ο ίδιος υπέγραφε), θα πει και το αμίμητο: από το Κ.Κ.Ε. θα δεχόμουν χρήματα για τον Αρκτούρο γιατί είναι… επαναστατικό κόμμα!!! Δεν είναι η «αντιναζιστική μαγκιά» που ξεπήδησε μετά τον σάλο και την κατακραυγή. Δεν είναι καν τα όσα άρχισαν να αιωρούνται (;) για τις σχέσεις της άμεμπτης Μ.Κ.Ο. με το κράτος. Όχι, δεν είναι αυτά που σου «γυρίζουν τα μυαλά». Είναι εκείνη η «περίεργη» τακτική να βάζει όλα τα κόμματα στον ίδιο παρονομαστή και δια της «ομοιομορφίας», να ισοπεδώνει θέσεις, πρακτικές, ιδέες και ευαισθησίες. Κι όλα αυτά για ένα αδιέξοδο και παραπλανητικό «επικοινωνιακό καπρίτσιο».

Να γιατί η «κατόπιν εορτής» άρνηση του Αρκτούρου να δεχτεί το πεντοχίλιαρο της Χρυσής Αυγής, γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη όταν «πλαδαρεύει» μέσα στην γενικολογία και (κυρίως), όταν δεν συνδέεται με το χαρακτήρα του συγκεκριμένου κόμματος.

Το ξέρω, θα ακουστεί κομματάκι υπερβολικό, αλλά θα το τολμήσω: τέτοιου είδους συμπεριφορές, ενισχύουν με τον πιο ύπουλο και «διακριτικό» τρόπο την θεωρία των δύο άκρων. Κι ας λέει τα δικά του «επαναστατικά» ο μπάρμπα Γιάννης…