ΜΥΘΟΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ

Το τελευταίο διάστημα, «άνοιξε» μία μεγάλη και ενδιαφέρουσα κουβέντα περί «ανεξάρτητων υποψηφίων» στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Όμως, η συζήτηση αυτή (η οποία προβάλλεται και συντηρείται από προβεβλημένα κομματικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας), εκτός από υποκριτική, είναι εξόχως αφελής, κουτοπόνηρη και φαιδρή. Γι’ αυτό και σπεύδω πάραυτα να ταυτιστώ πλήρως με τις απόλυτα λογικές και τεκμηριωμένες «αντιπαραθέσεις» του κυρίου Κώστα Ευθυμιάδη. Στην ουσία, με τα αυτονόητα.

Εντάξει, δε λέω, μπορεί η «καραμέλα» του «ανεξάρτητου και ακηδεμόνευτου» υποψήφιου να έχει μία γλύκα στην «επικοινωνιακή γεύση» (ιδίως όταν όλα προδιαθέτουν προς… μεγάλη πίκρα), αλλά η πολιτική δεν είναι… ζαχαρωτό. Πολλώ δε μάλλον, παιδική χαρά!

Δεν ξέρω πώς ακριβώς «την έχει δει» ο κύριος Νίκος Κιοσές με το κόμμα του, αλλά ο τρόπος που διαχειρίζεται την κομματική του ιδιότητα, πιο πολύ μοιάζει με αυτόν κακομαθημένου παιδιού «νεόπλουτων συμπεριφορών», παρά με ενός συγκροτημένου, υπεύθυνου και σοβαρού πολιτικού, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, αυτοπροβάλλεται και με ιδιότητες… αναγεννητή!

Τα όσα υποστηρίζει ο κύριος Κιοσές στο δημόσιο λόγο του, διακατέχονται συνήθως από τη νευρικότητα του νεοφώτιστου και το αβάσταχτο άγχος μιας ταχείας αναρρίχησης. Τα εκτός «μέτρου και φραγμού» θεωρήματά του και οι βερμπαλιστικές του ακροβασίες υποβιβάζουν τα κοπιαστικά του πονήματα σε εκθεσούλες χαμηλών προσδοκιών και απαιτήσεων. Τα δε «ιδεολογικά του σκαριφήματα», μόνον ως απολιτίκ χαριτωμενιές θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν από οποιαδήποτε κριτική ανάγνωση.

Παρ’ όλα αυτά –και με δεδομένη την ανυπαρξία συλλογικής πολιτικής και κοινωνικής υπευθυνότητας– ο κύριος Κιοσές καταφέρνει να «παραγοντίζει» ποικιλοτρόπως και ασυστόλως. Τόσο, που του αρκεί απλά μία συναισθηματική αμφιθυμία για να υπονομεύσει κι αυτές ακόμη τις (έστω και ελάχιστες) «καλές του στιγμές».

Τέτοιας σχιζοειδούς φύσης αντίδραση ήταν και η «φιγουρατζίδικη κόντρα» του με τον πρόεδρο της ΝΟΔΕ της Νέας Δημοκρατίας Κώστα Ευθυμιάδη. Με «σκόρπιες ιδέες» απο-ιδεολογικοποίησης, με εξαντλημένους φορμαλισμούς, με θεαματικούς «εξαγνισμούς» και με σαλταδόρικες εξωστρέφειες, η πρότασή του για «ακηδεμόνευτους και ανεξάρτητους» υποψηφίους εμπίπτει μόνον στην κατηγορία της… φρεναπάτης.

Εδώ, βεβαίως, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς: αποκλείεται να υπάρχουν ικανοί και άξιοι συμπολίτες μας που, όντας «εκτός κομμάτων», θα μπορούσαν να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην Τοπική Αυτοδιοίκηση; Θεωρητικά, δεν αποκλείεται τίποτε, ασχέτως αν μία τέτοια «υπέρβαση» μοιάζει να βγαίνει μέσα από «εκλογικό κόμικ». Όμως, κι αυτό ακόμη να συμβεί, θα είναι αδύνατο να υπάρξει και να λειτουργήσει χωρίς πολιτική ταυτότητα και ιδεολογικές αναφορές. Όποιες κι αν είναι αυτές. Το αν αυτό το αυτοδιοικητικό μοντέλο (και μάλιστα σε μια περίοδο κλιμακούμενης πνευματικής κρίσης) θα είναι ικανό να «σπάσει» το «κομματικό μονοπώλιο» και να ανατροφοδοτήσει τους κοινωνικούς ερεθισμούς, είναι κάτι που θα το ξεδιαλύνει ο ιστορικός του… πολύ μακρινού μέλλοντος.

Μέχρι να συμβεί το «θαύμα» και μέχρι οι επίδοξοι «ανεξάρτητοι» διεκδικητές να καταθέσουν τα «αυτοδιοικητικά τους μανιφέστα» (για να δούμε και από ποια «κατεύθυνση» μάς έρχονται), τα κόμματα (και κατ’ επέκταση οι δημοτικές παρατάξεις), ως αυτόνομοι φορείς ιδεολογιών και προγραμμάτων, θα «ασκούν καθήκοντα» εκλογικών μηχανισμών. Είτε το θέλει ο κύριος Κιοσές είτε όχι.

Και αυτό, για να βάλει επιτέλους ένα οριστικό τέλος στις σκιαμαχίες με τα θεωρητικά του φαντάσματα. Οπότε, επιστροφή στον… κομματικό σωλήνα.

Του Σαμαρά βεβαίως, βεβαίως…