Σαν εκείνο το Τρελό Παιδί, όταν απόγευμα πίσω από το ξωκλήσι των αγίων Αναργύρων
έσκυψε να το φιλήσει στοργικά ένα αερικό. Φλέρυ την είπαν οι πιστοί, μα, πριν
προλάβουν το φιλί και το προσκύνημα, αυτή πέταξε και πάει… Κι έπειτα, ήρθε μια
δροσιά ανέλπιστη από μακριά που μοσχοβολούσε αλμύρα και ανθούς. Και η Ντόρα
Γιαννακοπούλου να το μαρτυρά: Ο Κήπος Έμπαινε στη Θάλασσα… Τότε ήταν που
είδα ξανά τις χλωμές ηρωίδες του Τσέχωφ. Την Όλγα, τη Μάσα, την Ειρήνα… Έως που
έσβησαν απαλά στη ρώσικη μελαγχολία κι άστραψε η Χάνα Συγκούλα σε υπαίθρια και
αυτοσχέδια οθόνη, μοναδική Λιλή Μαρλέν…
Τώρα, στον κόρφο μου κρατάω μια στάλα από
έναν άλλο ουρανό. Είναι περασμένες τρεις κι αυτή εκεί, ξάγρυπνη κι εκστατική,
με τα μικρά της τα σχιστά ματάκια. Το All is full of
love και η Bjork με σπρώχνουν έξω. Θέλω να βγω να
ξορκίσω τα σκοτάδια. Τους μικρούς μου φόβους… Μα σαν άγγελος θνητός, με παίρνει
στοργικά κοντά της η Αρλέτα και με αποκοιμίζει μέσα στους επικούς της ψιθύρους.
Στα Ήσυχα Βράδια…
Στα βιβλία έχει καθίσει μια υποψία σκόνης.
Μου είπαν ότι χωρίς αυτήν δεν μπορούν να αναπνεύσουν τα γράμματα. Να
αναθαρρήσουν οι λέξεις. Να πάρουν την εξουσία τα πνεύματα και οι τόνοι… Την
αφήνω ανέγγιχτη. Ψάχνω στο βάθος… Πατρίτσια Χάισμιθ και Τόνι Μόρρισον. Διαλέγω
τον Αμερικάνο Φίλο και το Jazz. Και πάλι… Τα μεσημέρια αποκτούν τη
δράση που τους έλειπε…
Αυθόρμητη σύναξη σε παραλία απάτητη. Πάνω μας
η δειλή ημισέληνος και τα φωτάκια από τα αεροπλάνα. Πέρα δώθε ο κόσμος. Και
επουράνιος. Το πλοίο της γραμμής στον απόηχο των κυμάτων. Λήμνος, Μυτιλήνη,
Χίος… Προορισμοί ανυπότακτοι. Η Μελίνα Κανά, θεσπέσια πίσω από τα ιερά των
Διόσκουρων, ντύνει με Μεταξωτά τα Έρημα Κορμιά μας και ακροβατεί επί των
υδάτων… Η Έλλη προβλέπει τη διάθεση των αστεριών και τα προσκαλεί στο
λικνιστικό Temptation… Η Τάνια που Πεθύμησε Ένα Σύννεφο… Και μια βροχούλα,
Θεέ μου, να πέφτει κατευναστική πάνω στα κεραμίδια της επιστροφής…
Στην κατασκήνωση των παιδιών με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα ξαναβρίσκω την
κορμοστασιά της πατρίδας μου. Τα αγέρωχα νιάτα της. Τους ιδανικούς και
πανάξιους εραστές της. Το διαλαλούν τα τραγούδια τους, οι ταινίες τους, τα
βιβλία τους… Η Κένι Αρκάνα με το Je Me
Barre, η Χάρβεϋ με το Shaker Aamer
Song, η Πάτι Σμιθ με το αδιαφιλονίκητο Boy
Cried Wolf… Η Μαρία Δημητριάδη που έρχεται από τους ερμηνευτικούς της
γαλαξίες και επιμένει: όμως εγώ, δεν
παραδέχτηκα την ήττα…
Έρχεται ένα αεράκι από την καμένη γη. Η
Εμμανουέλ Ριβά ακινητοποιεί τον χρόνο. Κρατάει το χέρι του αγαπημένου της και
μας κοιτάει ίσια στα μάτια. Άλλα δώρα εδώ. Έρωτας, σεβασμός, εμπιστοσύνη,
τρυφερότητα, υπομονή, κατανόηση, ευγένεια. Να τα πω Αγάπη και να σας
αποχαιρετήσω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου