ΑΣΤΙΚΕΣ ΕΦΕΔΡΕΙΕΣ

Το είπε ο Σταμάτης Κραουνάκης από την εκπομπή του Στο Κόκκινο, λίγες μόνον ώρες προτού συμβούν όλα αυτά με τη Χρυσή Αυγή. Το υιοθετώ και το συνυπογράφω: Σήμερα, η μόνη που μπορεί να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο από τον κυοφορούμενο φασισμό είναι η αστική τάξη, όταν φυσικά επιλέξει να τον «κάψει» σαν εφεδρεία. Καμία Αριστερά σήμερα δεν μπορεί. Λυπάμαι αλλά έτσι είναι… Εξαιρώ τον αντιεξουσιαστικό χώρο και τις αταξινόμητες δυνάμεις του που μπορούν να μεταβάλουν την εξίσωση. Οι υπόλοιποι, μαζέψτε υπογραφές…

Προς Θεού, και για να προλάβω όσους σπεύσουν να… κακολογήσουν. Κανέναν αντιφασιστικό αγώνα δεν υποτιμώ, καμία πρωτοβουλία και, κυρίως, καμία θυσία. Και δε θα υπήρχε μεγαλύτερη ύβρις από το να οδηγηθώ σε μία τέτοια «ακυρωτική διολίσθηση». Όμως, κακά τα ψέματα, η πολιτική είναι από τη φύση της «πράξη ρεαλισμού» και αλίμονο σε όποιον δεν το αντιληφθεί εγκαίρως.

Η Αριστερά –σε όλο το κομματικό της εύρος– «διαπραγματεύεται» τα γεγονότα με όρους… λογοτεχνίας. Το ισχυρό της συναίσθημα, οι φορτισμένες της λέξεις, ο θεωρητικός της εκλεκτισμός αποτελούν απαράβατα και αναλλοίωτα στοιχεία της πολιτικής της αναφοράς. Εφόδια που μεταφέρονται αυτούσια από την πολιτισμική παράδοση του Διαφωτισμού και που, σε παλαιότερους καιρούς, καλλιέργησαν στους κύκλους της μερικά από τα λαμπρότερα δείγματα Μαρξιστικής διανόησης στην Ευρώπη. Και, εκ παραλλήλου, τη ζηλευτή (και αξεπέραστη) πνευματική γονιμότητα της δεκαετίας του ’60.

Όταν όμως αυτό το «συναίσθημα» υπερβαίνει τα «αισθητικά του όρια» και γίνεται μέρος των πολιτικών της επιλογών, τότε μοιραία αρχίζουν να δημιουργούνται και τα πρώτα προβλήματα «ιδεολογικής συγκρότησης». Πολλές φορές και ωριμότητας.

Από την άλλη, μία χώρα χωρίς «καθαρόαιμη» αστική τάξη, είναι καταδικασμένη να υφίσταται τις πνευματικές παρενέργειες μιας μεταπρατικής ελίτ, κατά βάση απαίδευτης και αμόρφωτης. Στην Ελλάδα, αυτός ο εσμός κυριάρχησε ανενόχλητος από τα χρόνια του ’80 και μετά, ωθώντας συνεχώς στο περιθώριο τις τελευταίες και (ούτως ή άλλως) διάσπαρτες και συγκεχυμένες  εστίες «αστικής παράδοσης». Τόσο που να διευρύνεται δυσθεώρητα (μα και επικίνδυνα) το κενό ανάμεσα στους ευγενείς «αστούς» και τους χοντροκομμένους νεο(πλουτο)κοτζαμπάσηδες. Προς όφελος των δεύτερων, εννοείται.

Μοιραία, ο «ενδιάμεσος λαός», όταν δεν έβρισκε «επαφή» και «συγκινήσεις» με τις «προλεταριακές δοξασίες» της Αριστεράς, «εξυπηρετούνταν» μέσα από τις «κομματικές αγέλες» του δικομματισμού και εκπαιδεύονταν αριστοτεχνικά από την «πολιτική ηθική» του πιο ακραίου ατομικισμού. Αποτέλεσμα; Ο «θρίαμβος» της αρπαχτής και της ημιμάθειας ο οποίος θα εδραιωθεί στην κοινωνική συνείδηση με το θλιβερό προσωνύμιο «μεγάλε»!!!

Από ετούτες τις αγέλες «ανατράφηκε» ο φασισμός. Από τους γκεμπελισμούς της Αυριανής (τους) και τον λαϊκισμό των Ελεύθερων Τύπων (τους). Από τα χνώτα του Κουτσόγιωργα και του Γιαννόπουλου και από τους λιγδωμένους αφορισμούς του Κούβελα και του Τσαγκάρη. Κάπως έτσι βρέθηκε στη «γωνία» η Ελένη Βλάχου και η Μαρία Ρεζάν και κάπως έτσι μετεωρίζονταν στο απόλυτο κενό ο Πεπελάσης, ο Μαγκάκης, ο Παπαληγούρας…

Και όσο ο υπόγειος φασισμός τους τούς ήταν «χρήσιμος» (μα και «ασφαλής»), μπορούσαν να «προβάρουν» επάνω του όλα τα «μείγματα» των πολιτικών τους. Μέχρι και της τελικής εξουθενώσεως.

Ετούτη την «εξουθένωση» προσπάθησε να εκμεταλλευτεί η συμμορία του Μιχαλολιάκου. Ερχόμενος από τα σπήλαια του ναζισμού, θεώρησε το «πεδίο λαμπρό» για να εισβάλλει στις ζωές και τις συνειδήσεις των «ευάλωτων από παλιά». Μόνον που λογάριαζε χωρίς τους «πνευματικούς πατέρες» του όχλου του. Δεν περίμενε ποτέ ότι θα έρθει αυτή η έρμη η στιγμή που θα τον διεκδικήσουν ξανά οι πραγματικοί του «γονείς». Έχοντας βέβαια προλάβει να αποτελειώσει ένα μεγάλο μέρος από το έργο τους. Έχοντας προλάβει να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Να σπείρει το φόβο και την τρομοκρατία. Να βουτήξει μέσα στο μίσος και τον ρατσισμό εκατομμύρια ψυχές.

Τώρα μπροστά τους ανοίγεται ο δρόμος της επιστροφής προς τη «μεγάλη αγκαλιά». Στην «κοιτίδα» που εκτράφηκαν. Και είναι η ώρα που πρέπει «καεί» η εφεδρεία.  Ποιος είπε ότι ο Κρόνος δεν έχει συναισθήματα;

Υ.Γ.:

Για καλό και για κακό, ας ανοίξει η Αριστερά καινούριο κατάλογο για υπογραφές. Ποτέ δεν ξέρεις…