Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

"ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΙ ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΙ"




Δυστυχώς, αυτό που στιγμάτισε τον δημόσιο διάλογο μετά από τα όσα υποστήριξε (και πρότεινε) η Μαρία Ρεπούση για τον τρόπο διδασκαλίας των θρησκευτικών στο νέο(;) Λυκείο, δεν ήταν ούτε ο διαδικτυακός κανιβαλισμός της ασπόνδυλης μάζας, ούτε τα ουρλιαχτά της ακροδεξιάς καφρίλας. Ήταν η «παβλοφικού τύπου» απάντηση του διευθυντή του γραφείου επικοινωνίας της Αρχιεπισκοπής, Χάρη Κονιδάρη!

Με τρόπο που θύμιζε… Σίμο Κεδίκογλου, ο κύριος Κονιδάρης ακύρωσε και αμαύρωσε εντελώς τον πνευματικό φορέα που εκπροσωπεί και μετέτρεψε τον Ορθόδοξο Χριστιανικό λόγο σε ένα ρηχό, πολιτικάντικο και εκδικητικό κειμενάκι, με παιδαριώδεις αιχμές (συνωστισμός εμμονών) και «λανθάνοντες» εθνικισμούς.

Για να μην υπάρξουν παρερμηνείες: η (κατά Χρήστο Γιανναρά) «διοικούσα Εκκλησία» έχει κάθε δικαίωμα να διαφωνεί με τα όσα εξέφρασε η Δημοκρατική Αριστερά δια της κυρίας Ρεπούση. Και έχει κάθε δικαίωμα να συμμετέχει στον δημόσιο διάλογο με τις δικές της ενστάσεις και τις ανάλογες προτάσεις της. Και να το «τραβήξω» ακόμη πιο πολύ; Έχει υποχρέωση και καθήκον (αυτή πρώτη) να «διαφωτίσει» το «ποίμνιο» και τα… απολωλότα, με βάση τους πνευματικούς και θεολογικούς της κανόνες, και μέσω αυτών, να αναδείξει με νηφαλιότητα, με ευθύνη και με σοβαρότητα, κατά πόσο οι θέσεις της συμβαδίζουν με τις εκπαιδευτικές ανάγκες.

Αντί όλων αυτών (που για την Εκκλησία θα έπρεπε να θεωρούνται και αυτονόητα), ο κύριος Κονιδάρης κατέφυγε σε ένα μηδενιστικό και αμετροεπή σχολιασμό, γεμάτο από εμπάθεια και εξυπνακισμό. Χοντροκομμένα ατακαδόρικο και βαθύτατα λαϊκίστικο.

Το χειρότερο όμως με τον εκπρόσωπο της Αρχιεπισκοπής είναι ότι χρησιμοποιεί τα ίδια ακριβώς «εργαλεία αντιπαράθεσης»  με εκείνους που στο παρελθόν (μακρινό και κοντινό), μετέτρεψαν τον λόγο και τη πειθώ (άρα και την ουσία της Δημοκρατίας) σε χολή και μουγκρητό, την δε ελευθερία της έκφρασης σε μεσαιωνικό ικρίωμα. Και το πράττει ξανά, με απίστευτες ανακρίβειες, ηθελημένες παραποιήσεις και παθιασμένες προκαταλήψεις (για να κάνω χρήση και της δικιάς του ορολογίας).

Διότι, μπορεί στις ανεξέλεγκτες (ενίοτε και ταλιμπανικής φύσεως και απόχρωσης) ιστοσελίδες, να λέγονται και να ακούγονται κάθε είδους εθνικοκαπηλείες και συνωμοσίες, μπορεί διαρκώς (και εν παντί τρόπω) να επισείεται η απειλή εξόντωσης της κυρίας Ρεπούση και του κυρίου Κουράκη (και με την Δικαιοσύνη να σφυρίζει… τσάμικο), αλλά εκεί έχουμε να κάνουμε με ανεγκέφαλους, αγράμματους και… καθάρματα. Στην κυριολεξία.

Εδώ όμως; Είναι δυνατόν, μετά από τόσα χρόνια και μετά από τα όσα έχουν γραφτεί και ειπωθεί, να μην μπορεί ένας εκπρόσωπος της Εκκλησίας, να διακρίνει και να αξιολογεί την διαφορά ανάμεσα στο κατά Ρεπούση «συνωστίζονταν» και στο κατά… «μεταφραστών» της, «συνωστισμό»; Πως ένας Ορθόδοξος Χριστιανός οικοδομεί την κριτική του επάνω στο ψέμα και την συκοφαντία αντί στο γνήσιο και το αληθές;

Και για να έρθουμε στα συγκαλά μας: πότε αλήθεια η κυρία Ρεπούση μίλησε για την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών; Γιατί η αντιπαράθεση μαζί της γίνεται «επί υποθέσεων» και όχι επί αυτών που επίσημα και έντιμα καταθέτει από το βήμα της Βουλής; Άραγε δεν γνώριζε ο κύριος Κονιδάρης ότι η βουλευτής της ΔΗ.ΜΑΡ πρότεινε την αντικατάσταση της «κατήχησης» με το μάθημα της θρησκειολογίας; Γιατί η διαφωνία του δεν εκφράστηκε επ’ αυτού; Και για να το «κλείσω»: πότε η κυρία Ρεπούση απαξίωσε και υπονόμευσε τον ιστορικό και κοινωνικό ρόλο της Εκκλησίας; Μήπως όταν δήλωνε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη πρόοδο του ελληνισμού; Ή μήπως όταν εξήρε και επαινούσε το τιτάνιο φιλανθρωπικό της έργο;

Μη γελιόμαστε. Ο κύριος Κονιδάρης είναι και έξυπνος και διαβασμένος άνθρωπος  και ως εκ τούτου, γνωρίζει πάρα πολύ καλά τις «λεπτομέρειες» της νέας διαμάχης. Απλά αυτή τη φορά επέλεξε ηχηρά «στρατόπεδο» και συμμάχους. Το ότι οι τελευταίοι, τυγχάνει να παρεπιδημούν στους όχλους των φανατικών θρησκόληπτων και σε κάποιες παραεκκλησιαστικές σέχτες μετεμφυλιακής έξαψης και νοοτροπίας, με αναγκάζει να επικαλεστώ την βοήθεια και τη συνδρομή του Υψίστου για τα περαιτέρω!

Οπότε, ο Θεός να μας φυλάει αδέλφια!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου