ΓΚΟΝΗΣ VS ΛΟΥΚΟΣ

Εντάξει, και δικός μας φίλος είναι ο Θοδωρής Γκόνης (και μάλιστα πολλά χρόνια πριν τον «ειδωλοποιήσουν» οι νεόκοποι) αλλά δεν κάνουμε και έτσι. Αφήστε που αυτή η «λατρεία» αγγίζει ώρες – ώρες και τα όρια της… υστερίας. Άλλοτε με «διαχύσεις» κοσμικής γραφικότητας, άλλοτε με επαίνους τριτοκλασάτης αισθητικής, άλλοτε με εμφανή σημάδια «ιδίου οφέλους» και άλλοτε (το χειρότερο) με εκροές πλείστων όσων γλωσσικών επαλείψεων. Και πάντα με τις γνωστές υπερβολές που προκαλεί η αφοσίωση στα «καλλιτεχνικά τοτέμ».

Οι τελευταίες τοιαύτες, ενέκυψαν πρόσφατα και δια των συγκρίσεων, αφού (ω του θαύματος) τα στατιστικά στοιχεία δίνουν εμφανές προβάδισμα στις επιλογές του «προστατευόμενου κολλητού». Όπερ μεθερμηνευόμενο: το Φεστιβάλ Φιλίππων… τραβάει επικώς την ανηφόρα, ενώ το (κατακαημένο) Φεστιβάλ της Επιδαύρου, ακολουθεί παράλληλες διαδρομές με αυτές της… ΔΗΜΑΡ. Φουλ κατηφόρα. Και αν το θέλετε και επί το γηπεδικότερον: Γκόνης VS Λούκος, στανταράκι ένα και τα μυαλά στο… κοίλον!

Βέβαια, για να τοποθετηθεί το Φεστιβάλ Φιλίππων στο δρόμο προς την… ανηφόρα (για την κορυφή… κρατιέται ακόμη), χρειάστηκαν και οι απαραίτητες αλχημείες. Προφανώς όχι με τους αριθμούς (οι οποίοι δεν δέχονται την παραμικρή αμφισβήτηση και διαπραγμάτευση), άλλα με την αποφυγή χρήσης των παράλληλων επιδράσεων που διαμορφώνουν τα ποσοστά και τα συμπεράσματα.

Παράδειγμα (ακλόνητο); Αποσιωπάται εντελώς από τους «αναλυτές» (αφελώς ή εντέχνως θα σας γελάσω) η μεγάλη διείσδυση της οικονομικής κρίσης (σε λίγο και της φτώχειας) στην άλλοτε κραταιά μεσαία τάξη. Αυτής που με την παρουσία της στήριζε διαχρονικά το έργο των δημιουργών και τους θεσμούς που το προέβαλαν. Ιστορικά, το Φεστιβάλ Επιδαύρου «ζει και αναπνέει» με αυτό το «κοινωνικό σώμα», και το οποίο παραδοσιακά προέρχονταν από το μητροπολιτικό κέντρο. Η δικιά του «κάθοδος» συντελούσε στις «κατακλύσεις» και τα ρεκόρ. Και η δικιά του «εξόρμηση» ζωντάνευε τον τόπο εντός και πέριξ του Θεάτρου. Αυτό το κοινό έχει «καεί» προ πολλού για την Επίδαυρο. Άρα εκ προοιμίου, τα συγκρινόμενα στοιχεία, πάσχουν (πρωτίστως) σε κοινωνικοπολιτική ανάγνωση.

«Αλλοίωση αποτελέσματος» έχουμε και στο τρόπο με το οποίο «σουμάρονται» τα κέρδη και οι ζημίες των δύο Φεστιβάλ. Συγκεκριμένα: δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν ότι το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου (και σε πλήρη αντίθεση με τους Φιλίππους) δεν φιλοξενεί συναυλίες. Δεν υπολογίζεται η «πολιτική εισιτήριου» που εφάρμοσε φέτος το Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου για τις «ευπαθείς ομάδες». Επίσης, ενώ για το Φεστιβάλ Φιλίππων «χρησιμοποιείται» η τακτική της πρόσθεσης θεατών και εισιτηρίων από όλο το γεωγραφικό φάσμα των εκδηλώσεων, για τον «αντίπαλο» εξαφανίζεται (ως διά μαγείας) όλο το «πακέτο» της Αθήνας. Προφανώς γιατί αυτό είναι που κάνει και την διαφορά. Σε όλα…

Και μέσα σε όλα αυτά, «σκάει» και η χαώδης διαφορά των προϋπολογισμών. Από την μία τα 3.000.000 ευρώ του «ευνοούμενου» Λούκου (αυτού που δεν κατάφεραν να τον «φάνε» τα ακροδεξιά κοράκια της Νέας Δημοκρατίας) και από την άλλη το πενιχρό 64.000 ευρώ για τον «φτωχούλη» Γκόνη! Και ερωτώ εγώ ο αδαής (και ολίγον καχύποπτος): μπήκε κανείς στο κόπο να διαιρέσει τα ποσά με τον πληθυσμό των περιοχών που απευθύνεται το κάθε Φεστιβάλ για να δει τι αντιστοιχεί στον κάθε ένα πολίτη ξεχωριστά; Και για το «πιο καλλιτεχνικό»: μέτρησε κανείς από την «εδώ μεριά» τις παραγωγές του Φεστιβάλ Αθηνών;

Ξέρω. Λάθος μου μεγάλο να μπω στην ανώφελη και κακόγουστη «περιπέτεια» της σύγκρισης δύο μεγάλων και ιδιαίτερων Φεστιβάλ. Πολλώ δε μάλλον, αυτόνομων, αυτόφωτων και διαφορετικών. Αλλά το ομολογώ. Η πρόκληση από το κείμενο της κυρίας Θασίτου στην Πρωινή, υπερέβαινε των αντοχών μου για σιωπή και… σκάσιμο.   

Υ.Γ.

Για πρώτη φορά, τα επίσημα στοιχεία του Φεστιβάλ Φιλίππων, «ανακοινώνονται» δια της διαρροής και μάλιστα από δημοσιογράφο της… αυλής. Αυτό ναι. Μπορείς να το πεις και… καινοτομία!