ΑΠΕΡΓΙΑ Ή ΑΥΤΟΤΙΜΩΡΙΑ;

Δύο τινά μπορεί να υπάρχουν. Ή εγώ να μην έχω αντιληφθεί τίποτε από τη θερμοκρασία που εκπέμπει ο «αγωνιστικός πυρετός» της κοινωνίας, ή οι συνδικαλιστές των καθηγητών πετούν αενάως στα… κινηματικά τους σύννεφα.

Το δίλλημα δεν προέκυψε τυχαία. Τέθηκε αυθόρμητα (ομολογώ και βασανιστικά) από τη στιγμή που ανακοινώθηκε ότι ένας μεγάλος αριθμός των τοπικών ΕΛΜΕ (σωστότερα, η συντριπτική τους πλειοψηφία) αποφάσισε να εισηγηθεί στην Ολομέλεια των Προέδρων, πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες, αρχής γενομένης από τις 16 Σεπτεμβρίου!

Άσχετα από την τελική έκβαση της πρότασης, είναι φανερό ότι μία «γραμμή» που ζητάει «σκληρή» και ολομέτωπη σύγκρουση με την (αναμφισβήτητα) απαράδεκτη και καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης (και) στα ζητήματα της Παιδείας, στερείται οποιασδήποτε λογικής και βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με τα μέχρι τώρα αντανακλαστικά που έχει επιδείξει ο κλάδος και η κοινωνία. Ως εκ τούτου, αποκαλύπτεται με τον πιο αποκαρδιωτικό τρόπο ότι μία μεγάλη μερίδα συνδικαλιστών έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και, εν μέσω σύγχυσης και απελπισίας, βουτάει απερίσκεπτα στους γκρεμούς του κοινωνικού αυτοματισμού.

Και εξηγώ: όταν σε μονοήμερες και αραιές χρονικά απεργίες (και μάλιστα σε καιρούς που ένας καθηγητής και μία καθηγήτρια είχε την οικονομική δυνατότητα να «χαραμίσει» κι ένα 80ευρω στο «βωμό του αγώνα») τα «ποσοστά συμμετοχής» κυμαίνονταν γύρω στο 20 με 25%, το να προτείνεις σήμερα πενθήμερες επαναλαμβανόμενες, μοιάζει σα να προσκαλείς τους συναδέλφους στη… μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση. Ή περίπου…

Όταν (και αυτό κατά δήλωση της φιλτάτης Σοφίας Φιλιππίδου) από τους 1.200 περίπου καθηγητές της Καβάλας, το «αγωνιστικό παρών» στις κινητοποιήσεις δίνουν οι γνωστοί 50 (άντε 100) Λακεδαιμόνιοι, αυτό δε θα έπρεπε να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν και να «ημερέψει» κατά τι τους… ρήτορες;

Όταν στην κρίσιμη (και ενδεικτική από όλες τις πλευρές) συνέλευση της τοπικής ΕΛΜΕ, η (όποια) απεργιακή απόφαση «νομιμοποιείται» με την παρουσία 200 (το πολύ) καθηγητών, γίνεται αντιληπτό ότι η μεγάλη πλειοψηφία του κλάδου ή αδιαφορεί (μέγα κακό, αναντίρρητα) για αυτό που έρχεται, ή δεν έχει πια κανένα περιθώριο για άλλες απώλειες από το (διαλυμένο) εισόδημα τους, ή (εδώ ο καθένας πια σηκώνει τα χέρια)… συμφωνεί με τις επιλογές της κυβέρνησης!

Όταν λοιπόν η συλλογική απαξία, η νοσηρή αδιαφορία και ο κρετίνικος ωχαδερφισμός της «κρίσιμης μάζας» σού στέλνουν συνεχώς μηνύματα… υποχώρησης, όταν όλες οι επίκτητες φοβίες που συσσώρευσαν τα χρόνια της κρίσης στο ταραγμένο υποσυνείδητο δηλώνουν συνεχώς τρόμο και ανασφάλεια, οφείλεις πρωτίστως να τα σεβαστείς και δευτερευόντως να τα εκτιμήσεις. Και εκ των πραγμάτων, να αποτελέσουν τις νέες «κοινωνικές αναγνώσεις» που θα μεταλλάξουν και θα βελτιώσουν την ποιότητα των κινημάτων της επόμενης ημέρας.

Χωρίς να αμφισβητώ τις διαθέσεις, το φιλότιμο, την ανιδιοτέλεια και το «φρόνημα» των συνδικαλιστών της Αριστεράς (οι άλλοι μού είναι αδιάφοροι και… επαίσχυντοι), πιστεύω ότι υποβαθμίζουν το ρόλο και την αξία τους μέσα σε κοινότυπες και παρηκμασμένες τακτικές. Και όσο δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτή τους η προσήλωση στα ειωθότα οδηγεί έναν πολυσήμαντο κλάδο εργαζομένων στην αμφισβήτηση και τη διαπόμπευση, λυπάμαι που θα το πω, αλλά, καλό θα ήταν κάποια στιγμή να καθίσουν και να αναμετρηθούν με τις προσωπικές τους ικανότητες. Και, εκ της «αυτοκαθάρσεως», ας αποφασίσουν για τα μελλούμενα …

Τουλάχιστον σε μία τέτοια περίπτωση, δεν είναι απαραίτητες και οι… απαρτίες.

Εν κατακλείδι. Αν στη σημερινή κοινή συνεδρίαση του ΔΣ της ΟΛΜΕ και των Προέδρων των ΕΛΜΕ δεν επικρατήσουν οι σώφρονες και οι εγκρατείς, φρονώ (βοηθούντων και των εκδοροσφαγέων των Μέσων «Ενημέρωσης») ότι οι καθηγητές και οι καθηγήτριες θα οδηγηθούν σε μία ήττα άνευ προηγουμένου. Επώδυνη και μη αναστρέψιμη.

Μία παρατήρηση και δύο… «προτάσεις»:

Οι μεγάλες απεργίες απαιτούν άριστη προετοιμασία, υποδειγματικό συντονισμό και «ψυχρό ρεαλισμό». Απαιτούν, για παράδειγμα, ισχυρό απεργιακό ταμείο που θα προστατεύσει τους «εκτεθειμένους» απεργούς. Απαιτούν «διασφάλιση των δυνάμεων» με εναλλασσόμενες απεργίες που θα αποτρέπουν την κούραση και την εξόντωση. Απαιτούν πανίσχυρες κοινωνικές συμμαχίες και, τέλος, απαιτούν καινούρια γλώσσα. Σουμάροντας όλα αυτά και συγκρίνοντάς τα με την (ωμή) πραγματικότητα, μπορεί ο καθένας να εικάσει και το αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων.

Αλήθεια, πέρασε ποτέ από το μυαλό των συνδικαλιστών να αφήσουν κατά μέρος τις «απεργιακές εκγυμνάσεις» και να οργανώσουν στα σχολεία «λειτουργικές καταλήψεις» που δε θα ακυρώνουν το εκπαιδευτικό τους έργο (το αντίθετο μάλιστα), που θα οργανώνουν σοβαρά και υπεύθυνα προγράμματα ενισχυτικής διδασκαλίας και θα οικοδομούν με τα παιδιά και τους γονείς σχέσεις εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης;

Και το άλλο: σκέφτηκαν ποτέ εκεί στην Ομοσπονδία να κηρύξουν μία μεγάλη ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ; Για να δούμε μετά και πόσα απίδια χωράει ο σάκος. Ολονών. Ή το παρατραβάω;