ΥΠΕΡ ΣΩΚΡΑΤΗ ΜΑΛΑΜΑ ΛΟΓΟΣ

Το ταίριαξαν έτσι οι καιροί, και γνώρισα τον Σωκράτη Μάλαμα όταν ακόμη η παρουσία του δεν «άναβε φωτιές» στις μουσικές σκηνές και στους μεγάλους συναυλιακούς χώρους του καλοκαιριού. Στα «πρώτα του βήματα» τον πρωτοσυνάντησα. Στα ωραία μας νιάτα. Μόλις είχαν κυκλοφορήσει τα «ολιγόλογα» και «ψιθυριστά» του Παραμύθια, και μαζί με τις «δειλές εκμυστηρεύσεις» από τις Ασπρόμαυρες Ιστορίες του, ερχόταν να μας συστηθεί προσκαλεσμένος από το Παλιό Ωδείο.

Εμείς κι εμείς τότε. 80 άτομα την πρώτη βραδιά, άντε, βαριά – βαριά, 150 την δεύτερη. Όμως κάτι γινόταν. Το έβλεπες και το αισθανόσουν. Αυτός εκεί πάνω που ξεκίνησε να τραγουδάει το Μια Βόλτα στα Βαθιά Μαζί σου, είχε κάτι που πήγαινε να εκραγεί. Το μαρτυρούσε το κοφτό του «αχ» από την Κίρκη. Το περίσσευμα από το «ντέρτι» που ξεπετάγονταν από το Πάμε να Φύγουμε. Ο τρόπος που έβγαζε τις λέξεις. Εκείνη η ζεστασιά του προσώπου του. Και ήταν και εκείνα τα «γκάζια» από τις Λάσπες που έλεγες, τώρα γαμώτο θ’ ανέβω στη σκηνή να τον αγκαλιάσω…

Από τότε τον Σωκράτη τον έχω στην καρδιά μου. Κουβαλάω μέσα μου τα εύθραυστα κουρδίσματα της κιθάρας του στην άκρη του μπαρ. Τους κύκλους από το καπνό τού τσιγάρου την ώρα που «πάλευε» με τα Μεταξωτά του. Την τελευταία του γουλιά λίγο πριν ξεσηκωθούν και ξεπηδήσουν τα αλησμόνητα και λυτρωτικά του Αλκοολικά Στιχάκια… Κι αυτός, χρόνια μετά, θα «φροντίσει» με τους δικούς του τρόπους να μην με «προδώσει» ποτέ. 

Ούτε καν τώρα που «αρνήθηκε» σε μία ομάδα καθηγητών να βγουν στην συναυλία του για να πουν «δύο λόγια» για την απεργία τους. Τι κι αν η «αγωνίστρια» από τον σύλλογο γονέων της Πετρούπολης, έκανε τα πάντα για να μου τον «αποκαθηλώσει» μέσα σε μία νύχτα. Τι κι αν έπεσαν επάνω του να τον κατασπαράξουν οι κάθε λογής «επαναστάτες του πληκτρολόγιου». Τι κι αν ο φανατισμός και η σύγχυση θριάμβευσαν για άλλη μια φορά απέναντι στην λογική και την σύνεση.

Μόνο που αυτή την φορά το «θύμα» δεν ήταν ούτε η «αστή» Δημουλά, ούτε η «εκκεντρική» Διβάνη, ούτε η αλλοπαρμένη Σώτη Τριανταφύλου. Ήταν ο Σωκράτης του εξεγερμένου Δεκέμβρη. Ο Σωκράτης των πλατειών και των αλληλέγγυων. Ο Σωκράτης των Σκουριών και των κινημάτων. Ο Σωκράτης της ωραίας και μεγάλης μας συνάφειας. Αυτός, ο Θανάσης, ο Γιάννης, ο Αλκίνοος…

Κι αυτόν τον Σωκράτη δεν μπορεί να μου τον «κλέψει» καμία «πασιονάρια» και κανένας «αριστερούλης». Και ας το γνωρίζουν καλά όλοι: όποιος ξεχνάει χάνεται, ραγίζει όποιος θυμάται…