Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

ΟΙ "ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ" ΜΙΑΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ



Χρησιμοποιώντας ως βασικό μότο τον τίτλο του μυθιστορήματος της Τζούντι Γκεστ (μετέπειτα και πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Ρόμπερτ Ρέντφορντ) Συνηθισμένοι Άνθρωποι, η εταιρία κινητής τηλεφωνίας WIND επανακάμπτει στον αγορασμένο τηλεοπτικό της χρόνο με μία ακόμη διαφήμιση «κινηματογραφικού ύφους». Γοργά και εναλλασσόμενα πλάνα, ελκυστικά και οικεία πρόσωπα, στιβαρή και διεισδυτική αφήγηση, συνθέτουν ένα άρτια δομημένο φιλμάκι συνολικής διάρκειας ενός λεπτού και δεκατριών δευτερολέπτων, ικανό να μας «πείσει» πως… όταν οι άνθρωποι προσπαθούν, οι εταιρείες πρέπει να προσπαθούν περισσότερο!

Πριν το «επιχειρηματικό συμπέρασμα», η οθόνη «γεμίζει» από έναν «φτιασιδωμένο ουμανισμό» που συντονίζεται ανάμεσα σε λάιτ μεταλλωρύχους και «υπεράνθρωπους» αστυνόμους, ανάμεσα σε ευτυχισμένους καλλιεργητές γης και  νοικοκυραίους με προσκοπικές διαθέσεις, ανάμεσα σε χαριτωμένους συνταξιούχους και εργάτες–σταρ του Σκαραμαγκά… Και κάπου εκεί, θα ξεπεταχθεί μία πορεία «χαλαρής διάθεσης» με διαδηλωτές–atenistas και αναμμένα ρεσώ μέσα σε κρυστάλλινα ποτηράκια…

Είναι όλοι αυτοί… που νοιάζονται, που προσπαθούν, που δεν τα παρατάνε ποτέ…

Κουλαριστές καταστάσεις. Τι κι αν τα πνευμόνια των μεταλλωρύχων θερίζονται από τον καρκίνο και οι μπάτσοι μπορεί να ψηφίζουν τους νεοναζί και να σπάνε στο ξύλο ό,τι «κινείται» γύρω τους. Τι κι αν η σοδιά των αγροτών γυρίζει στα χρόνια του Κιλελέρ και το κάθε νοικοκυριό μουλιάζει μέσα σε απολυμένους και ψυχασθενείς. Τι κι αν οι συνταξιούχοι βλέπουν τα γεράματά τους να εξαργυρώνονται στα 400 ευρώ το μήνα και το Πέραμα, το Κερατσίνι και η Αμφιάλη να σαπίζει στη φτώχεια, την ανεργία και τις δολοφονίες. Τι κι αν οι νέοι διαβαίνουν ξανά τους δρόμους των παππούδων τους προς την ξενιτιά…

Και τι κι αν οι εργαζόμενοι της WIND δουλεύουν χωρίς συλλογικές συμβάσεις, χωρίς ωράρια, χωρίς επιδόματα, χωρίς δικαιώματα, χωρίς σωματεία. Η εταιρεία με υπερηφάνεια θα ανακοινώνει τις επενδύσεις των 350 εκατομμυρίων ευρώ και τις «στρατηγικές της συνεργασίες» προς όφελος των… συνηθισμένων ανθρώπων.

Κι αυτό γιατί πάντα οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις θα έχουν το δικό τους μερίδιο στο success story της επικοινωνίας.

Στον αντίποδα αυτής της «πολιτικής αισθητικής», θα βρεθεί απρόοπτα και ξαφνικά μία Ταϋλανδέζικη διαφήμιση που «μιλάει» από καρδιάς για τους πραγματικά «συνηθισμένους ανθρώπους». Ένα κινηματογραφικό διαμαντάκι που σπάει τα διαδικτυακά σύνορα και σκορπάει στα πέρατα της οικουμένης ατόφια ανθρωπιά και συγκίνηση. Ένα μικρό αριστούργημα αυθεντικών συναισθημάτων. Ένας ύμνος στην αγάπη, την αξιοπρέπεια, την πίστη και την ελπίδα στο αύριο. Ένα τρίλεπτο ρίγους. Ένα μοναδικό μάθημα αλληλεγγύης.

Βρείτε το και κάντε τις ανάλογες συγκρίσεις… Αξίζει!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου