Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

ΤΙ ΘΑ ΗΜΟΥΝ, ΑΝ ΗΜΟΥΝ... ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΟΣ.



Τι θα ήμουν (και τι θα έκανα) αν ήμουν… κεντροαριστερός;  

Πρώτα απ’ όλα, θα είχα «παρκάρει» μόνιμα στην Ανατροπή του Πρετεντέρη και θα συμμετείχα σε όλα τα «πολιτικά αναψυκτήρια» της τηλεόρασης, αποδεχόμενος τον Βορίδη ως «συνταγματικό τόξο» και τον Πάγκαλο ως «σοσιαλιστικό μύθο». Κατά παράδοση, θα συμφωνούσα και με τον Μπίστη…

Θα ήμουν απόλυτα σίγουρος ότι τα μνημόνια έχουν τελειώσει και έρχεται η ώρα της ανασυγκρότησης.    

Θα δήλωνα «αντιφασίστας εκ γενετής», αλλά αυτό δε θα με εμπόδιζε καθόλου να συμμαχήσω με τον επίσημο διώκτη των οροθετικών και με τον άνθρωπο που χαρακτήριζε τους Χρυσαυγίτες «ακτιβιστές». Ονόματα δε λέμε…

Ως «ευγενής» και «πολιτισμένος», δε θα ανέφερα ποτέ «κακές λέξεις» όπως: ανεργία, φτώχεια, ύφεση, κοινωνική αποδιάρθρωση, εργασιακά δικαιώματα, άστεγοι, μετανάστες…

Όπου στεκόμουν κι όπου βρισκόμουν, θα καταδίκαζα τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Γιατί όχι και τον Χριστό τον ίδιο που τόλμησε να σηκώσει μαστίγιο μέσα στο ναό…

Θα συμμετείχα μόνο σε πορείες των Atenistas, κρατώντας αναμμένα ρεσώ και βαδίζοντας μόνον επάνω στα πεζοδρόμια. Πού και πού θα φώναζα και το σύνθημα κάντε έρωτα όχι πόλεμο   

Τα βράδια θα διάβαζα τη σελέμπριτι Σώτη Τριανταφύλου. Αυτή θα νόμιζε ότι «πουλάει» και ‘γω θα γλύτωνα μια και καλή από τις αϋπνίες…

Θα έθετα καθημερινά σε δοκιμασία τις νοητικές μου ικανότητες, ασκούμενος πάνω σε βαθυστόχαστες έννοιες, όπως το τραύμα της εθνικής πόλωσης… οι κομπλεξικές εθνικές αλαζονείες… οι εθνικές ολιγωρίες… η ευρωπαϊκή αμφισημία… ο χαοτικός καπιταλισμός… οι ωδίνες της ανασυγκρότησης. Και όσο αντέξω

Σε στιγμές μεγάλης περισυλλογής και περίσκεψης, θα κατέφευγα στα πονήματα των μπλόγκερ Λεωνίδα Καστανά και Νίκου Ράπτη. Διά πάσαν νόσο…

Θα «έκοβα φλέβες» για το Protagon και το Athens Voice. Πού και πού και για τον Τατσόπουλο…

Θα έκανα βουντού στο Βαξεβάνη και τον Πιτσιρίκο…

Σταθερό μου μέλημα θα ήταν η ενίσχυση των φιλελεύθερων εκσυγχρονιστικών φωνών στη Νέα Δημοκρατία (από την μια) και των δημοκρατικών φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ (από την άλλη). Εξ άλλου το λένε (και το πιστεύουν) και οι «58 κατασκευαστές» της κεντροαριστεράς. Δεν είναι να το προσπερνάς…

Θα νοσταλγούσα τα ωραία και κεφάτα χρόνια που πέρασα με τον Παρασκευά Αυγερινό και το Νίκο Χριστοδουλάκη και θα έκανα τα πάντα για να τους επαναφέρω στο προσκήνιο. Ποιος είπε ότι στις μέρες μας δε γίνονται νεκραναστάσεις…

Στο σπίτι θα έβλεπα (μόνο) Γιάννη Μπέζο, στο σινεμά (μόνο) Σωτήρη Γκορίτσα, στο αυτοκίνητο θα άκουγα (μόνο) Νίκο Πορτοκάλογλου και στο μπαρ θα τα έτσουζα παρέα με τον Θανασάκη τον Χειμωνά, άδοντας το αντάρτης της πορδής, με τα λεφτά του μπαμπά…

Θα ήμουν γραμμένος στην Greenpeace, στον Αρκτούρο, στη WWF Hellas, στην Καλλιστώ και την Αλκυόνη, αλλά μια επενδυσούλα στις Σκουριές δε θα με χάλαγε καθόλου. Αφήστε που δε γουστάρω Μάλαμα, Αγγελάκα και Αλκίνοο…

Σε κάθε περίπτωση, θα έβγαζα τα γνωστά ερυθρά εξανθήματα, σε οτιδήποτε προέρχονταν από την νεοκομμουνιστική και εθνολαϊκιστική αριστερά. Μπλιάχχχχ…
   
Θα διερρήγνυα (μετά δακρύων) τα θεωρητικά μου ιμάτια για το κλείσιμο της ΕΡΤ, αλλά μία θεσούλα στην τηλεόραση του Καψή θα την ήθελα σαν τρελός. Και θα την έπαιρνα…

Θα ξαναδιάβαζα από την αρχή την Κόμη της Βερενίκης, γιατί, όπως λέει και ο Γραμματικάκης, ο Μαρξ είναι ξεπερασμένος. Μπορεί και ξενέρωτος…

Και στην τελική, όλα μια συναισθηματική προσπάθεια είναι, ρε γαμώτη μου. Δώστε της να καταλάβει…

Υ.Γ.:
Τώρα που το σκέφτομαι: το ότι το εγχείρημα της κεντροαριστεράς με την επωνυμία ΕΛΙΑ γίνεται σε μία χρονιά που τα δέντρα δεν έχουν καθόλου καρπό, να το θεωρήσω τυχαίο;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου